Eindelijk na alweer een veel te lange winter mocht ik vorige week voor het eerst weer op de motor plaats nemen. Zondag 7 maart begon de lange weg naar het veel warmere Spaanse circuit van Cartagena. Het circuit waar ik een jaar eerder voor het eerst op de R6 reed, leek ons een goed vergelijk om te zien hoeveel we in een jaar tijd vooruit gegaan waren.
Mooi volgens planning kwamen we maandag avond al aan, waardoor we dinsdag de gehele dag hadden om alles op te bouwen de laatste hand aan de motoren konden leggen. Woensdag ochtend was het dan uiteindelijk zo ver. De eerste rondes verliepen erg moeizaam vooral de rempunten waren erg lastig te vinden. En al snel kreeg ik last van een doorslippende koppeling. Na het blok te laten afkoelen, en bij meer dan twintig graden schiet dat echt net op, konden we kijken wat er loos was. Het bleek gelukkig alleen een klein foutje dat tijdens het monteren over het hoofd gezien was. ´s Middags kon ik dan eindelijk wat lekker gaan rijden. Omdat ons doel niet het rijden van top tijden was begonnen we gewoon op oude banden te rijden. Al snel bleek te vering al goed te kloppen, want de banden werden steeds gladder. En we verwisselden pas als ze echt alle kanten op wilden behalve de lijn die ik voor ze in gedachte had. Toch kwam ik de eerste dag al aan de tijden waarvoor ik een jaar eerder drie dagen nodig had.
Voor de tweede dag wilden we ook nog met de andere motor testen om er zeker van te zijn dat ze ook nu nog steeds gelijk zijn. Na voorzichtig aan deze motor te zijn begonnen, want je weet maar nooit na zo´n lange winter, bleek deze toch wel 99% procent hetzelfde. Dus ook dit jaar (gelukkig) geen voorkeurs motor. Maar omdat we dit motorblok wilde sparen voor Assen werd er weer overgestapt op de ÔeersteÕ motor en de dag lekker afgemaakt. Tegen het einde van de middag besloten we om met een lekker vers setje banden te vertrekken, wat gelijk het gevolg had dat mijn snelste rondetijd met bijna een seconde naar beneden ging. Hiermee was ik een volle seconde sneller dan het jaar ervoor!
De derde en laatste dag wilde we gaan gebruiken om de set-up van het rijwielgedeelte op zijn kop te gooien. We begonnen eerst heel extreem en bleven van alles proberen totdat we de ideale middenweg hadden gevonden. Dit was echt lekker rijden, paar rondes rijden, pits in, snel veranderen en weer de baan op, kijken of het voordelen had, en weer de pits in keer na keer, waardoor het niet eens zo vermoeiend was!
Toen ik Õs middags nog lekker in gevecht ging met een jonge Noorse Yamaha R6 coureur, viel de rode vlag en bleek mijn achtervolger verdwenenÉ even later in de pitstraat hoorde ik dat ik net ontsnapt was van een torpedatie door de Noor. Hij was met aanremmen in een knik zijn motor verloren welke met hoge snelheid langs mij heen was gevlogen. Motor en rijder hard de banen stapel in, terwijl ik niets vermoedend doorreed. Gelukkig bleef het alleen bij schade aan de motor en werd de baan weer vrij gegeven.
Toen ik later die middag de laatste keer met een nieuw setje mocht vertrekken gebeurde er nog iets nieuws voor mij. Toen ik net voor het insturen van een bocht een donkere streep zag liggen dacht ik met een ketting van iemand te maken had, totdat er ineens een kop omhoog kwam, bleek het dus een heuse slang. Omdat ik gewoon laat remde en wilde insturen kwam ik er strak langs heen. Je weet niet wat je meemaakt, maar ook hier liep het gelukkig weer goed af en heb hem gelukkig niet meer gezien.
Deze sessie ging het verder super en reed ik weer een seconde van mijn tijd af. Totdat het brandstoflampje begon te branden. Tot om naar binnen te gaan. Toen besloten we dat het goed geweest was en dit een prima afsluiting was. Inpakken en weer wegwezen.
Niet naar huis maar op de terugweg gingen we naar het in Frankrijk gelegen Val de Vienne. Op deze door Jeroen Versteeg georganiseerde circuitdagen kwamen we in tegenstelling tot Cartagena hoofdzakelijk Nederlanders tegen, waardoor het gelijk een stuk gezelliger was. Ook de warme temperatuur hadden we zelf maar uit Spanje meegenomen.
De eerste dag konden we om negen uur al de baan op. Lekker wennend aan de baan, waar ik drie jaar eerder voor het laatst met de Aprilia 125 had gereden, leek nu ineens een stuk kleiner. Had dus een aantal sessies nodig om echt aan de baan te kunnen wennen. En vooral de vering had hier een totaal andere afstelling nodig dan het veel vlakkere Cartagena.
Met nog uitsluitend met oude oude banden rijdend ging ik Õs middags het gevecht aan met de Belgische coureurs van het team van Dirk van Mol; Sepp Vermonden op de 1000 Superstock en Koen Vleugels op de 600 Suzuki.
En wat ik eerst niet verwacht had lukte me het na een aantal rondes om hen beiden te pakken. Waarbij ik van Koen nog leerde dat ik op een paar punten nog veel later kon remmen. Dit was echt een leuk knokpartijtje!!
De volgende dag ging ik zo veel mogelijk rijden om mijn tijden te kunnen verbeteren. Waarmee ik erg lekkere rondes reed en ook weer steeds sneller. Totdat de versnellingsbak roet in het eten gooide. In zijn tweede versnelling, waarmee iedere bocht werd genomen, zat een vreemde tik. Toen besloten we nog n keer met de andere motor te rijden en inpakken. Tijdens deze sessie was ik weer in gevecht met Koen Vleugels wat weer erg leuk was. Maar het afvlaggen van de sessie maakte hier een einde aan. Hiermee werd ook dit circuit met een goed gevoel afgesloten.
Hiermee gingen we met een goed gevoel weer naar het koude Nederland. En zijn we alweer begonnen met het klaar maken voor de eerste race over iets meer dan een weekÉ. Kan in ieder geval niet wachten tot het zover is. En dat lezen jullie natuurlijk ook weer via deze weg.
