De column is terug op Racesport.nl. Op woensdag zal er gedurende het wegrace seizoen regelmatig een column te lezen zijn, een column verzorgd door één van de Racesport.nl columnisten.
Eindelijk weer eens een normale race. De Dutch TT was natuurlijk allesbehalve een doorsnee wedstrijdje, maar voor het eerst sinds tijden ging het eens niet vooral over banden. Tenminste, zo voelde het. Het was verscheidenheid troef op de eerste vier plaatsen op de grid. Johann Zarco startte op soft banden, Marc Marquez en Danilo Petrucci kozen voor mediums voor en achter en de winnende combinatie startte van P4: Valentino Rossi won zijn 115e Grand Prix met een medium voorband en een harde achterband. En omdat het nauwelijks over de banden ging, wil ik het daar nu maar eens over hebben. Sinds in 2009 werd bepaald dat er in de MotoGP slechts één bandenfabrikant moest zijn, is niemand altijd en overal happy. Dat was zeven seizoenen zo met Bridgestone en vanaf het moment dat Michelin het vorig jaar overnam, is dat niet veranderd. Vorig jaar was de kritiek vooral aan het begin van het jaar groot, en voor 2017 werden er enkele wijzigingen doorgevoerd: geen intermediates meer – want toch zelden gebruikt – en niet twee maar drie bandenkeuzes voor en achter – op verzoek van Dorna. Dan zou je denken ‘lekker voor die coureurs’. “Veel rijders willen maar twee keuzes”, vertelde Nicolas Goubert van Michelin in Assen. “Hoewel ze maar wat blij zijn als die derde band net de goede is.”
In het bloedhete Barcelona ging het niet om zo hard mogelijk rijden, maar vooral om hard te rijden wanneer het moest, en tot die tijd – meer dan ooit – zuinig te zijn op het rubber. “De banden zijn dit jaar belangrijker dan de motor waarop je zit”, meldde Danilo Petrucci al een paar keer. “Barcelona was daarvoor het beste bewijs. In 2016 finishte Dovi op 40 seconden (als zevende, FW) en dit jaar won hij.” Nu is de Ducati GP17 inmiddels beter dan de GP16, maar ook Andrea Dovizioso vertelde dat je zelfs na een overwinning maar moet afwachten waar je de volgende keer staat. Die onvoorspelbaarheid is voor het publiek leuk, maar voor rijders minder, vond Petrucci. In eerste instantie omarmde ik die onvoorspelbaarheid ook. Ik wil echter een kleine kanttekening plaatsen. Want hoe leuk het ook is om verschillende winnaars te zien, wil iedereen eigenlijk niet dat de uitslagen de krachtsverhoudingen ook daadwerkelijk weerspiegelen? Begrijp me goed, elke keer dezelfde mannen op het podium is voor de sport niet goed en verrassingen geven kleur aan het kampioenschap. Maar Rossi, vorig jaar nog winnaar in Barcelona, en Viňales zijn immers beter dan hun achtste en tiende plaatsen daar doen vermoeden. “Michelin probeert voor elk circuit de perfecte band te maken; dat was in het verleden met Bridgestone anders”, meende Petrucci in Assen. Dat eerste wordt beaamd door Goubert (“op verzoek van… Dorna”), de tweede bewering is wat te kort door de bocht. Dat zegt althans een voormalige Bridgestone-bandenman die ik er in Assen over aansprak. “Op het eind hadden de Bridgestone-banden overal dezelfde constructie en vorm”, aldus de bandenman. “Maar eerder is heel veel geëxperimenteerd. En als je experimenteert met constructie en vorm, zijn de teams verloren. Kom je met een karkas dat een vezeltje dikker is, dan voelen de rijders dat al. Een nieuwe voorband betekent soms dat je een nieuw chassis moet maken. De nieuwe voorband is zichtbaar beter voor Ducati. Dat kon je zelfs zien aan Lorenzo, die in Barcelona met het aanremmen het achterwiel in de lucht had en hard kon insturen.”
Het antwoord op de vraag hoe lang deze situatie annex zoektocht naar een soort ‘one size fits all’-band nog kan duren, vond ik enigszins ontluisterend. “Dat duurt nog twee, drie jaar.”
Gedurende dit seizoen besloot Michelin op verzoek van klagende rijders een eerder afgewezen voorband terug te halen. Ook Bridgestone deed dat al eens, het is echter ongebruikelijk – onwenselijk meenden sommigen zelfs – en het geeft aan hoe een bandenfabrikant probeert om zijn klanten tegemoet te komen. Dat is lastig, om niet te zeggen onmogelijk. Maar toen Bridgestone in 2009 het alleenrecht kreeg, waren coureurs en engineers het eens over één ding: niet langer moesten de banden zich aan de machine aanpassen, maar vanaf dat moment moesten frames gebouwd worden met de beschikbare banden in gedachten. Er is dus eigenlijk niets veranderd.
Op de Sachsenring ligt nieuw asfalt. Daarom brengt Michelin in overleg met Dorna, IRTA én de teams niet drie, maar vier (ja, 4) verschillende types voor- en achterbanden mee. Ach du, meine Güte…. De coureur die door de rubberbomen het bos niet meer ziet, hoopt misschien wel dat de dit weekend voorspelde regen ook daadwerkelijk komt. Regenbanden zijn er namelijk maar in twee smaken.
Frank Weeink (@frankweeink)
Frank Weeink werkt onder meer als MotoGP-commentator voor Eurosport en is Grand Prix-verslaggever voor Eurosport.
