Drie jaar lang waren de Nederlanders niet te verslaan tijdens de GP van Finland in de 500cc klasse. In 1978, 1979 en 1980 waren het respectievelijk Wil Hartog, Boet van Dulmen en andermaal Hartog die er op het circuit van Imatra met de overwinning vandoor gingen in de Koningsklasse.
Hartog in 1980 op weg naar zijn vijfde en laatste GP-zege uit zijn carri¬re op het circuit van Imatra
Het circuit van Imatra, gelegen in het zuiden van Finland op de grens met Rusland, was een typisch stratencircuit. Aanvankelijk had het circuit een lengte van ruim zes kilometer, maar vanaf 1979 werd er gebruik gemaakt van een vernieuwd circuit met een lengte van zoÕn vier kilometer. Imatra, een circuit met een geheel eigen karakter: lange rechte stukken in combinatie met een aantal scherpe hoeken, een spoorlijn die het circuit doorkruiste en die door de heren coureurs overgestoken moest worden, de bosrijke omgeving, de bovengrondse leidingen die parallel liepen aan het circuit en dat alles met de karakteristieke Finse meren op de achtergrond. Kortom: een circuit dat geknipt was voor de Nederlanders die in eigen land natuurlijk enorm veel ervaring hadden opgedaan op de diverse stratencircuits die Nederland toen (en voor een gedeelte nu nog steeds) rijk was. Imatra was echter ook een soort circuit dat aan het eind van de jaren Õ70 steeds meer onder vuur kwam te liggen bij diverse toppers uit de mondiale wegracerij in verband met de steeds hoger liggende snelheden en de beperkte veiligheid op de desbetreffende stratencircuits.
1978: Hartog is de YamahaÕs de baas en boekt zijn derde GP-zege.
In 1978 staat Hartog aan het vertrek van de Finse GP in de 500cc klasse als de teamgenoot van Barry Sheene bij het officile Heron Texaco Suzuki fabrieksteam. Aan het begin van het seizoen is het aanvankelijk de Amerikaan Pat Hennen die rijdt op de tweede Suzuki. Tijdens de TT-races op het eiland Man komt Hennen echter ernstig ten val, waardoor de Amerikaan in een coma raakt, waar hij uiteindelijk weer uit ontwaakt. De zware crash betekent echter wel het einde van de wegracecarri¬re van Hennen. Daarmee is het vervolgens Hartog die vanaf de TT van Assen voor de resterende helft van het seizoen 1978 de beschikking krijgt over de machines van Hennen. Voorafgaand aan de Finse GP is Wil direct al zeer succesvol met deze fabrieksmachine gebleken: in Assen wordt hij vijfde, in Belgi pakt hij zijn tweede GP-zege uit zijn carri¬re na zijn winst tijdens de Dutch TT in 1977 en in Zweden gaat hij er met de tweede plaats vandoor. En dan is het tijd voor de Finse GP op het circuit van Imatra.
Reeds tijdens de trainingen doet Hartog het voortreffelijk door de pole te pakken en bij het verspringen van het licht is het ook direct de Nederlander die de leiding neemt, waarbij hij op de hielen wordt gezeten door onder andere Kenny Roberts op de Yamaha. Het is deze Roberts die even de leiding van Hartog overneemt, maar de Nederlander verwijst Roberts een ronde later alweer terug naar de tweede plaats. Achter dit tweetal is het Sheene die op een derde plek rijdt, v__r de twee andere fabrieks-YamahaÕs van Takazumi Katayama en Johnny Cecotto.
Van dit vijftal is het Sheene die als eerste het strijdperk moet verlaten. Hij wordt gedwongen zijn Suzuki aan de kant te zetten vanwege een uitgelopen krukaslager. Even later is het echter ook zijn grootste concurrent in de strijd om de titel, Roberts, die de race moet staken door ontstekingsproblemen.
Daarmee zijn het vervolgens enkel en alleen Katayama en Cecotto die Hartog nog van de overwinning kunnen afhouden. Beide Yamaha-coureurs doen wel een poging ÔDe Witte ReusÕ van de koppositie te stoten, maar zij slagen daar niet in. Hartog rijdt daarmee uiteindelijk vrij gemakkelijk naar de overwinning, waarmee zijn derde GP-zege een feit is. Katayama weet het gevecht om de tweede plek uiteindelijk in zijn voordeel te beslissen, v__r Cecotto die op een derde plek finisht.
Boet van Dulmen komt op een zeer knappe zevende plek over de streep met zijn priv-Suzuki; de man die het jaar daarop in Finland de GP-wereld versteld doen zal laten staan.
De SuzukiÕs moeten in 1978 uiteindelijk wel het onderspit delven in de strijd om het kampioenschap. Roberts pakt namelijk de titel, terwijl Sheene ÔslechtsÕ vice-wereldkampioen wordt na in 1976 en 1977 de titel nog te hebben gepakt in de Koningsklasse. Hartog zelf eindigt op een knappe vierde plek in de eindstand.
1979: Van Dulmen geeft de fabriekscoureurs les in het racen op stratencircuits.
In 1979 staat de 500cc-race tijdens de GP van Finland opnieuw op het programma, ditmaal dus op een verkort en vernieuwd Imatra. Het zal de race worden waarin Boet van Dulmen zijn enige GP-overwinning uit zijn carri¬re boekt door met zijn productie-Suzuki de gehele wereldtop het nakijken te geven.
Als de 500cc-coureurs zich pas na 18.00 uur klaar maken voor de start is het circuit van Imatra nog niet helemaal opgedroogd, nadat het gehele programma eerder die dag al uitgesteld moest worden vanwege zware regenval. Op dat moment breekt het zonnetje echter weer door, waardoor de meeste coureurs besluiten op slicks te vertrekken.
Het is aanvankelijk Jack Middelburg (die samen met Hartog en Van Dulmen in die jaren ÔDe Grote DrieÕ vormt) die als snelste weg is bij de start, maar na de eerste ronde is het al ÔDen BoetÕ die de leiding van zijn landgenoot heeft overgenomen en daarbij reeds een kleine voorsprong ten opzichte van de concurrentie heeft opgebouwd; een voorsprong die hij direct ronde na ronde verder zal vergroten.
Aanvankelijk zijn het Hartog, Roberts, Sheene, Randy Mamola, Christian Sarron, Franco Uncini, Middelburg, Philippe Coulon en Cecotto die tevergeefs proberen het gat naar Van Dulmen te dichten. Daarbij schiet Roberts als eerste rechtdoor, waarmee hij de aansluiting met de concurrentie direct volledig kwijtraakt. Daarna is het Hartog die op zijn beurt last krijgt van hangende gasschuiven en daarmee langzaam terugzakt naar een uiteindelijke tiende plek. Vervolgens is het Sheene die bandenproblemen krijgt, waardoor het Mamola is die op dat moment op een knappe tweede plek weet rond te rijden.
Ver daarv__r is het echter Van Dulmen die op een superieure manier naar de overwinning rijdt en daarmee de gehele wereldtop (op de fabrieksmachines) gedurende de gehele race geen schijn van kans heeft gegeven. Mamola finisht uiteindelijk knap als tweede, v__r Sheene die op zijn beurt nog net Middelburg voor weet te blijven die op een voortreffelijke vierde plek finisht. Hartog zorgt er met zijn uiteindelijke tiende plek dus toch nog voor dat ÔDe Grote DrieÕ zich allemaal in de punten weten te rijden.
Aan het eind van het jaar is Hartog overigens wel weer de beste Nederlander met opnieuw een vierde plaats als eindklassering, onder andere achter Roberts die voor de tweede keer de titel pakt. In deze zelfde eindstand eindigt Van Dulmen op een zesde plek, overigens net v__r Middelburg.
1980: Hartog flikt het weer!
In 1979 zat Hartog er aanvankelijk dus ook nog goed bij tijdens de Finse GP, maar waren het dus technische problemen die ervoor zorgden dat de Nederlander ernstig terugzakte. In 1980 neemt ÔDe Witte ReusÕ echter op een fantastische manier revanche.
In de eerste ronde van de race is het Marco Lucchinelli met de Suzuki die de leiding in handen heeft, gevolgd door zijn teamgenoot Graziano Rossi, Hartog en Roberts (de Nederlander nog steeds op een Suzuki en Roberts nog altijd met de Yamaha). Lucchinelli stuurt zijn fabrieks-Suzuki uiterst strak en snel over het Finse circuit en hij neemt al gauw een voorsprong van zoÕn tien seconden op het achtervolgende trio dat constant van posities met elkaar wisselt.
ZoÕn beetje halverwege de race krijgt Lucchinelli echter te maken met een losgeschoten benzine-ontluchting, waardoor hij snel veel benzine verliest en daarmee uiteindelijk het strijdtoneel moet verlaten. Ook Rossi krijgt even later technische problemen, waarmee het gevecht om de overwinning beslist zal moeten gaan worden door Roberts en Hartog.
Van een echt gevecht tussen de Amerikaan en ÔDe Witte ReusÕ is vervolgens echter geen sprake. De grasdroger uit Abbekerk rijdt namelijk al snel en gemakkelijk weg van zijn directe belager en op een fantastische manier weet hij de race te controleren en daarmee naar zijn
vijfde en tevens laatste GP-zege uit zijn carri¬re te rijden. Na in 1978 hier ook al gewonnen te hebben, klinkt in Finland in 1980 dus opnieuw het Wilhelmus voor Hartog. Roberts finisht als tweede, v__r Uncini.
Hartog is in 1980 andermaal de beste Nederlander in de eindstand met een zesde plek na een moeilijk seizoen met de winst in Finland als grootste uitschieter. Roberts wordt overigens voor de derde keer op rij wereldkampioen bij de 500ccÕs.
In 1981 staat de Koningsklasse voor de laatste keer aan het vertrek op het circuit van Imatra. Hartog is er dan al niet meer bij na eerder dat seizoen zijn race-helm aan de wilgen te hebben gehangen. Lucchinelli slaagt er dat jaar wel in de overwinning te pakken in Finland en de Italiaan wordt dat jaar ook wereldkampioen. In 1982 staan nog wel een viertal andere GP-klassen aan het vertrek op Imatra, maar daarna valt definitief het doek voor de Finse GP.
De GP van Finland; een zeer succesvolle GP voor de Nederlanders. Drie overwinningen op rij bij de 500cc’s in de periode dat ÔDe Grote DrieÕ een begrip waren geworden in de mondiale wegracerij.
Tekst: Asse Klein, [email protected]
Bron foto: www.kakeh.com/imatra
