Nadat eind december de Spaanse Moto3 coureur Juanfran Guevara bekend maakte per direct te stoppen als coureur heeft nu ook de jonge en talentvolle Italiaanse Superstock 1000 coureur Marco Faccani bekend gemaakt per direct zijn helm aan de wilgen te hangen. Waarom, wat is de werkelijke reden en welk signaal geven deze twee jonge talenten hiermee af?
Juanfran Guevara en Marco Faccani, twee jonge en talentvolle coureurs, hebben besloten hun wegrace carrière per direct te beëindigen.
De 23-jarige Faccani – het afgelopen seizoen nog winnaar van de STK 1000 wedstrijd op het Misano World Circuit en de nummer 8 in de eindstand van het kampioenschap – bracht het nieuws in de eerste week van januari zelf via zijn social media-kanalen naar buiten. De Italiaan gaf daarbij als belangrijkste reden aan dat hij het opstarten van een eigen bedrijf (design- en ontwerpbureau) verkiest boven een carrière als coureur.
De 22-jarige Guevara – het afgelopen seizoen in Mugello nog als derde eindigend en met 88 WK punten als elfde geëindigd in de Moto3 klasse van het MotoGP wereldkampioenschap – maakte enkele weken terug zijn beslissing net als Faccani ook bekend via zijn eigen social media-kanalen. De Spanjaard gaf daarbij aan dat hij meer tijd door wilde brengen met zijn vrienden en familie, hij zijn studie af wilde maken en hij steeds meer moeite had met de financiële aspecten die het racen met zich meebrengt, dit ondanks dat hij kon rekenen op medewerking van een trouwe groep sponsoren.
Als we zo op het eerste gezicht de beslissingen van beide jonge talentvolle coureurs lezen kunnen we niets anders dan concluderen dan dat het beide volkomen legitieme beslissingen zijn, beslissingen waarover goed is nagedacht en die weloverwogen genomen zijn.
Anders wordt het echter als we iets verder kijken, iets meer achtergrondinformatie verzamelen en bijvoorbeeld het interview van Guevara lezen in het Spaanse magazine Motociclismo.
De Spanjaard verteld hierin dat hij onlangs terugliep van school naar huis, compleet de weg kwijtraakte, geen idee meer had van waar hij was en gedwongen werd om te stoppen en tot rust te komen alvorens zijn weg te kunnen vervolgen. Een bezoek aan de huisarts leverde vervolgens de diagnose op dat hetgeen er gebeurt was de symptomen waren van ernstige stress. Deze diagnose had hem vervolgens aan het denken gezet waarna hij voor zichzelf tot de conclusie was gekomen dat 22 jaar te jong is om met zoveel stress te moeten leven.
“Voor een coureur die zich uitsluitend kan concentreren op het racen is dit misschien wel het mooiste leven wat je je kunt voorstellen. Maar voor een coureur zoals ik, die zelf op zoek moet naar sponsoring, een studie volgt en een diploma wil halen en daarnaast keihard moet trainen om op de circuits te presteren is het allemaal anders; één en al hectiek, hectiek die nooit stopt en waarmee je 365 dagen van het jaar te maken hebt. Het probleem dat we momenteel hebben, met name in de Moto3 klasse, is dat er van de 33 huidige coureurs er misschien wel 29 zijn die echt niet weten wat ze anders zouden moeten doen dan racen.”
Al deze zaken hadden Guevara dus aan het denken gezet, hem gedwongen terug te kijken op hetgeen waar hij mee bezig was en vervolgens hemzelf de vraag te stellen of het dit allemaal wel waard was.
“Ik dacht, mijn God! Na alles wat ik verloren en opgegeven heb, mijn familie, vrienden en al die andere zaken die ik heb moeten missen, is het dan nog wel de moeite waard om hier mee bezig te zijn? Het antwoord was voor mij dus een duidelijke en weloverwogen NEE.”
Glitter en glamour
Een teken aan de wand, vanaf de tribune of voor de TV naar prachtige races kijken is leuk en lijkt het van de buitenkant allemaal koek en ei, glitter en glamour. Maar gaat er achter de huidige racerij momenteel niet iets heel anders schuil.
Hoeveel jonge talenten kampen momenteel met hetzelfde probleem als Guevara, hoeveel hele jonge coureurs zijn al helemaal opgebrand alvorens we ooit van hun gehoord hebben? Hoeveel vaders, moeders, families en gezinnen van hele jonge coureurs die ‘net niet’ de top halen of voortijdig af moeten haken worden het slachtoffer van de huidige racerij?
Racen is tegenwoordig veel meer dan alleen maar een goede en flexibele rechterpols te hebben en over voldoende talent en de juiste mentaliteit te beschikken. Coureurs worden tegenwoordig niet alleen al op veel jongere leeftijd voor de leeuwen geworpen, ook de weg naar de top is compleet anders geworden.
Alles is anders…
Waren het in het verleden de teams die hun sponsoring op orde hadden en op zoek gingen naar de meest talentvolle coureurs, tegenwoordig zijn de teams vaak niet meer dan facilitaire dienstverleners. Zo maken veel teams voorafgaand aan het seizoen een begroting, een begroting die bij lange na niet sluitend is of is te krijgen. Vervolgens begint de zoektocht naar één of meerdere rijders die vervolgens deze begroting sluitend dienen te maken.
Dit in combinatie met de steeds jongere leeftijden van de coureurs zorgt vaak niet alleen voor een gigantische druk op de schouder van deze coureurs, het missen van een sociaal leven in een cruciale fase van hun leven maar ook voor grote risico’s voor de ouders en families.
Hoeveel van deze jonge talenten komen er uiteindelijk bovendrijven, weten zich staande te houden en kunnen uiteindelijk zeggen dat ze een boterham kunnen verdienen met hun sport die vaak begonnen is als een uit de hand gelopen hobby en het iets meer talent hebben dan de gemiddelde collega coureur. Om je tegenwoordig staande te houden tijdens de weg naar de top is er meer nodig dan uitsluitend een flexibele rechterpols, talent en de juiste mentaliteit. Een goedgevulde beurs, een suikeroom en iemand met voldoende zakelijk inzicht zijn van groot, zo niet cruciaal belang.
Niet elke zoon of dochter wordt de nieuwe Valentino Rossi, Marc Marquez of welke andere grootverdiener dan ook in de sport en wat misschien nog wel veel belangrijker is, slechts weinigen hebben de durf, het lef en het vermogen van b.v. een Faccani, Guevara en in het verleden een Casey Stoner om ondanks hun talent, het behalen van goede resultaten en het bezitten van voldoende sponsors de beslissing te nemen om hun helm op jonge leeftijd al aan de wilgen te hangen, niet omdat het moet maar om een ander, beter en minder stress- en risicovol leven te kunnen leiden voor hunzelf maar zeker ook voor hun naasten.
Talenten
Kortom, laten we zuinig zijn op onze (Nederlandse) talenten, en ons vooral niet alleen blind staren op alle glitter en glamour die er te zien is vanaf de tribune of via de TV. Ook in onze prachtige sport gaat er heel veel, veelal onzichtbaar, leed schuil achter te schermen. Leed dat we zoveel mogelijk moeten zien te voorkomen door een goede begeleiding, een aspect dat zoals nu ook weer blijkt van cruciaal belang is om te kunnen ‘overleven’ in de door ons als fans onze zo geliefde sport.
