Begin jaren Õ90 nam de 250cc klasse de titel ÔkoningsklasseÕ tijdelijk van de 500cc over. In de zwaarste GP-klasse waren een aantal coureurs oppermachtig die de rest van het veld op grote achterstand konden rijden. Daarentegen was in de 250cc vaak sprake van close-racing door een groot aantal coureurs, die weinig voor elkaar onderdeden. Het zinderende gevecht in de kwartliterklasse op de Salzburgring in 1990 met als winnaar Luca Cadalora maakte eens te meer duidelijk dat de 250cc mannen voor de meeste spanning zorgden.
Het seizoen 1990 werd in de 500cc overheerst door met name twee mannen: Wayne Rainey en Kevin Schwantz. Samen bezetten zij regelmatig de eerste twee plaatsen in de wedstrijd. Op enige afstand volgden coureurs als Michael Doohan, Wayne Gardner en Eddie Lawson, die meestal de top 5 complimenteerden. Een kleine groep topcoureurs beschikte over fabrieksmateriaal. Het verschil met de priv-rijders, uit het toch al kleine deelnemersveld, was immens.
De situatie in de kwartliterklasse zag er geheel anders uit. De fabrieken uit met name Japan en ook uit Itali hadden groots uitgepakt. In totaal stonden in 1990 dan ook zoÕn 15 rijders met absoluut topmateriaal aan de start. Strijdijzers voor Honda waren: Reinhold Roth, Jacques Cornu, Carlos Cardus, Masahiro Shimizu, Dominique Sarron, Helmut Bradl en onze eigen Wilco Zeelenberg. Yamaha verscheen aan de start met mannen als John Kocinski, Luca Cadalora en Alex Crivill. Ook het Italiaanse merk Aprilia zette een aantal sterke machines in met als toprijders onder andere Martin Wimmer, Didier de Radigues en Loris Reggiani. Daarachter volgde een grote groep coureurs met iets minder materiaal, die toch ook een redelijk partijtje mee konden blazen en zich door sterk rijden in de strijd om de punten konden mengen.
De grote groep fabriekscoureurs vochten menig duel met elkaar uit in 1990, zo ook op de Salzburgring voor de Oostenrijkse GP. Deze GP zou de geschiedenisboeken in gaan als n van de meest spannende 250cc races van dat seizoen.
Tijdens de trainingen op de Salzburgring bleek Carlos Cardus de snelste te zijn, maar bij de start is het John Kocinski die de leiding neemt. Luca Cadalora heeft een slechte start en bevind zich op een vijftiende positie als hij de eerste chicane instuurt. Al in de eerste ronde van de race neemt Wilco Zeelenberg de leiding van Kocinski over en dit was het begin van een race, waarin de mannen vooraan constant stuivertje met elkaar zouden wisselen om de koppositie.
In eerste instantie lijkt Zeelenberg weg te rijden van de rest als hij in de 3e ronde een beetje los is gekomen van de achtervolgers. Cadalora heeft zich inmiddels sterk teruggevochten en bevindt zich op een zesde positie. In de 5e ronde sluiten de andere coureurs weer bij Zeelenberg aan en het is de relatief oude Martin Wimmer die de leiding van Zeelenberg overneemt. Bij het ingaan van de 6e ronde heeft zich een kopgroep van negen man afgescheiden van de rest bestaande uit: Wimmer, Zeelenberg, Kocinski, Cardus, Cadalora, Roth, Bradl, Sarron en Cornu. Het grootste gedeelte van deze kopgroep zou zich gedurende de hele wedstrijd handhaven.
In deze 7e ronde is het opnieuw Zeelenberg die de leiding heeft overgenomen, maar in dezelfde ronde nog slaagt Cardus erin de Nederlander van de koppositie te verdringen. Twee ronden later zijn de rollen alweer omgedraaid. De kopgroep lijkt als het ware uit twee delen te bestaan. De eerste vijf mannen, Zeelenberg, Cardus, Wimmer, Kocinski en Cadalora, wisselen constant met elkaar om de eerste vijf posities, terwijl de tweede helft van de groep bestaande uit de vier andere coureurs zich hier niet in mengen en de zesde tot en met de negende plaats in beslag blijven nemen, zonder overigens ook onderling veel van positie te wisselen.
Het lange rechte stuk op de Salzburgring is de ideale gelegenheid om uit de slipstream van je tegenstander te komen en jezelf naar voren te rijden. Datzelfde wordt tijdens de race ook gedaan op het rechte stuk naar start/finish. In de 10e ronde is het inmiddels opnieuw Cardus die de leiding in handen heeft. Ook Wimmer doet met zijn Aprilia nog goed mee vooraan en heeft in de 12e ronde de leiding. Bij het ingaan van de 14e ronde heeft de wedstrijd een ronde daarvoor alweer twee andere leiders gekend, namelijk in eerste instantie Kocinski die al vrij snel gepasseerd werd door Cardus. In de 14e ronde zelf rukken Zeelenberg en Cadalora op naar een eerste en tweede plaats. Reinhold Roth gaat naar een vijfde plaats en begint zich te mengen in het gevecht helemaal vooraan.
Op de achtste en negende plaats zijn het Sarron en Cornu die de hele race maar net de aansluiting met de kopgroep hebben kunnen behouden en nu langzaam terug beginnen te zakken. Cardus heeft ondertussen in de 15e ronde opnieuw de leiding in handen gekregen. Cadalora, liggende op een vierde plaats, komt in de twee daaropvolgende ronden sterk naar voren en neemt in de 17e ronde van de race voor het eerst in de wedstrijd de leiding. In de 18e ronde is hij de eerste plaats alweer kwijt aan Zeelenberg, die op zijn beurt de leiding gelijk weer moet afstaan en de sterk rijdende Roth. In de ronde die daarop volgt hebben de Duitser en de Nederlander het opnieuw heftig met elkaar aan de stok. Zeelenberg pakt de eerste positie terug, is die gelijk weer kwijt aan Roth om vervolgens de Duitser opnieuw te verschalken. Cadalora profiteert van deze strijd en gaat in het kielzog van Zeelenberg mee en pakt een tweede plaats.
In de 20e ronde lijkt Cadalora op het lange rechte stuk bij Zeelenberg langszij te komen, maar de man uit Bleiswijk gooit zijn Honda in de lange doordraaier die op het rechte stuk volgt aanvankelijk voor de Yamaha van Cadalora. Een bocht later zijn de rollen omgedraaid en heeft Cadalora geluk als, liggend op een eerste plaats, zijn motor van achter wegbreekt en hij de machine nog net in het juiste spoor weet te houden. Na het rechte stuk over start/finish ligt Cadalora plotseling alweer vierde. Roth heeft de leiding overgenomen, die deze dezelfde ronde weer kwijt raakt en Zeelenberg die op zijn beurt zijn meerdere moet erkennen in Kocinski. Carlos Cardus heeft inmiddels het strijdperk moeten verlaten en zal in deze race geen punten pakken.
Bij het ingaan van de 22e ronde en wanneer en nog drie ronden te rijden zijn, is er nog niks zeker over het feit wie de overwinning mee naar huis mag nemen. Zeelenberg en Roth hebben het opnieuw heftig met elkaar aan de stok om de eerste plaats en Cadalora volgt op korte afstand. Ook Wimmer is nog niet gezien voor de winst als hij twee ronden voor het einde de leiding neemt en deze bij het ingaan van de laatste ronde nog steeds in handen heeft. Het lange rechte eind moet dan nog komen en dat weet ook Cadalora. Op een tweede plaats liggend, kruipt hij in de slipstream van Wimmer en komt hij langszij. In het laatste bochtige gedeelte voor de finish, wanneer de koplopers ook in aanraking komen met een aantal achterblijvers, is Cadalora niet meer bij te halen door de rest. Cadalora wint de race voor Wimmer, Kocinski, Zeelenberg, Roth en Bradl. Hoe close-racing het tijdens de race wel niet geweest is, blijkt uit de verschillen op de streep. Het gat tussen eerste man Cadalora en zesde man Bradl bedraagt niet meer dan 1.348 seconde.
De overwinning op de Salzburgring betekende voor Cadalora zijn tweede winst van het jaar, nadat hij tijdens de eerste race van het seizoen op Suzuka ook al de sterkste was gebleken. Cadalora wordt dat jaar derde in de eindstand. De gloriejaren breken voor Luca echter aan in 1991 en 1992 als hij voor het team van Rothmans Honda twee jaar achtereen wereldkampioen wordt.
Tevens moet geconstateerd worden dat al sinds enige jaren geen GPÕs meer worden verreden op de Salzburgring. Dit is jammer, want de wedstrijden op de Salzburgring stonden regelmatig garant voor een beste portie spanning.
tekst: Asse Klein
Luca Cadalora (5) samen met teamgenoot voor 1990 Alex Crivill (28)
Bron: http://iescasablancas.xtec.es/~dmaroto/Htmls/1989.htm
