Er was wat meer tijd nodig voor dit verslag omdat we pas dinsdagavond terug waren in Nederland. We hadden wat oponthoud tijdens de terugreis. Maar jullie als fans kunnen tevreden zijn met het eindresultaat. Wat met een 12e positie dit weekeinde zijn we 8e in het kampioenschap geworden. En onze doelstelling was; binnen de top 10 eindigen in het Italiaanse kampioenschap. Dat is dus gelukt. Belangrijker nog we hebben progressie geboekt. Had het resultaat beter gekund? Ja, als we niet twee keer de pech hadden gehad te vallen in de finale races (in de 3e race in Corridonia en nu deze 4e ). Maar het woord ALS moet je in de sport niet willen gebruiken. Is niet goed voor het zelfvertrouwen.
De zondagmorgen. Het was een beetje fris, het is ook al 19 oktober, maar met een stralende zonneschijn was het al gauw weer dik twintig graden. De warm-up, verliep goed, nergens een spektakel, wel weer close racing alom. In de pauze, tijdens het middag eten, bedanken we alle Italiaanse teamgenoten en ouders voor hun steun dit seizoen. Gerry had echte Belgische BonBon’s meegebracht en die deelde Robert uit. Ik had de eer de toespraak te doen. Een makkie. Kort, bondig en in het Engels. We zijn in het team geaccepteerd en gewaardeerd, natuurlijk niet alleen door de BonBon’s. Juist ook vanwege onze inzet en onze race resultaten en de progressie. We zijn dit jaar toch 2 keer als 1e het podium beklommen. Ook hebben we het 4-takt team versterkt. Het wordt 14.45 uur, eindelijk, de wedstrijd vangt aan. Gaan we van een 6e positie nog hoger in de ranglijst komen of zakken we richting de 10e plek af, ons minimale doel. De spanning stijgt, ik sta verscholen achter mijn fototoestel en schiet er op los. Als 9e komt Robert door de 1e bocht, als 10e door de 2e bocht. Zo gaat hij als 10e in de staart van de kopgroep van 10 rijders rond, totdat de #1 onderuitgaat. Daarna gaat Robert in een vlaag van concentratie verlies onderuit, maar hersteld zich snel.
In de kopgroep gaan er nog drie onderuit waardoor uiteindelijk Robert als 12e onder de finishvlag doorkomt. Tja, en dan als je dan met opgeheven hoofd en de duim omhoog de race aanvangt, is het begrijpelijk dat je boos en verdrietig op jezelf na de race met een bezweet hoofd er af komt. En dan ziet je foto er anders uit. Moet je ook getroost worden. Maar daar zijn dan ook Gerry en papa (als mental coach) voor. Ik had gedurende alle wedstrijden ook alle rondetijden vergeleken van alle rijders. In die rangorde, van snelste ronden, stond Robert voor hij deze wedstrijd begon, als 12e genoteerd. Met de raceuitslag in de hand gaan we rekenen. En wat blijkt. Robert deelt een 8e plek met Nicolo. Maar omdat Robert één wedstrijd gewonnen heeft wordt hij 8e en Nicolo 9e. En dat met de wetenschap dat Nicolo, de 1e positie in de tijdenrangorde inneemt, de snelste rijder tijdens alle finales is dus. De kampioen staat als 4e en de #2 zelfs als 12e te boek in de tijden rangorde. Al met al kunnen we tevreden zijn met de 8e plek in het punten en de 9e in de tijdrangorde. Het is wel het Italiaanse kampioenschap, in de wandelgangen aangeduid als de ‘kraamkamer voor racen op wereldniveau’.
We hebben een vermoeiend, vanwege de afstanden, maar leerzaam jaar achter de rug. We weten verbeterd is ten opzichte van vorig jaar. Ook wat we nog moeten verbeteren in de aanloop van het nieuwe seizoen 2009. Daarvoor hebben we dit 2008 seizoen vele notities en aantekeningen gemaakt. Of de verbeterpunten ons resultaat in 2009 verbeterd. We werken eraan. In ieder geval zijn we over de 2008 resultaten wel tevreden. Als junior A een 2e plek in België, een 8e plek in Italië en een 1e plek in het, tijdens de zomer verreden, Europese kampioenschap. Zaterdag 25 oktober gaan we in België een feestje bouwen met alle rijders van dat kampioenschap. Gerry organiseert samen met Luc Pasini een teamfeest in November. We zullen jullie op de hoogte houden van de (winter-) ontwikkelingen en in 2009 weer berichten. Eerst ‘pauze’.
Names Team MaRoCi, Robert en Henk Schotman en coach Gerry Verhoeven, bedankt.
