Zaterdag ben ik met een clubje Amici leden, een chauffeur en een fan richting Frankrijk gegaan om daar op het ‘circuit de Croix' te gaan trainen. Na een spannende heenreis waarbij onze eigen bestelbus nog even in de brand heeft gestaan kwamen we na 4 uur rijden aan op het circuit.
(Foto: Oets Zandstra)
Ik had zeer veel zin om te gaan trainen en de doelstelling was om onder de minuut te gaan rijden. De eerste sessie ging het meteen behoorlijk goed, en al snel reed ik onder de tijd die ik de vorige keer op Croix had gereden. De tweede sessie ging het nog beter. Ik begon al richting de minuut te rijden. Een beetje last van ander verkeer (o.a. 600cc racers) zorgde ervoor dat ik niet het hele circuit voluit kon gaan. Nadat ik die allemaal voorbij was gereden wilde ik nu echt onder de minuut gaan rijden. Bij doorkomst stond er een tijd van 01:00:02 op mijn pit bord. Het moest nu dus eigenlijk makkelijk kunnen. De eerste bocht na start finish ging ik naar alle waarschijnlijkheid iets te vroeg het gas op waardoor ik gelanceerd werd en een flinke klapper maakte. Mijn beide benen kwamen zo hard op het asfalt terecht dat ik hier meteen geen gevoel meer in had. Op mijn ellebogen kroop ik naar het gras en ondertussen werd al hevig een rode vlag gezwaaid. Voordat ik het wist stond de ambulance naast me en kwamen er twee EHBO'ers, die het vertikten om ook maar een woord engels te spreken, op me afgerend. Vervolgens zat ik samen met mijn monteur, die spoedig naar mij toe was komen rennen, achterin een ambulance waarvan ik nog steeds betwijfel of de beste bestuurder überhaupt over een rijbewijs beschikte. Eenmaal bij de EHBO aangekomen had ik het gevoel in mijn benen weer terug. Er werd wat aan mijn linkervoet getrokken en geduwd waarnaar er een zalfje met een verbandje om mijn voet gewikkeld werd (merci beaucoup). Ik zou een sessie overslaan en daarna zou ik er gewoon weer voor gaan. Ik had even geslapen waarna ik weer wakker schrok van een gillende tweetakt en bereidde me voor op de trainingssessie. Echter was mijn voet zo pijnlijk maar vooral dik dat er geen mogelijkheid bestond dat ik mijn laars nog in kon komen. Hier eindigde dus mijn training in Frankrijk. Op weg naar huis werd mijn voet alsmaar dikker. Tegen een uur of negen kwam ik met de chauffeur bij het ziekenhuis te Zevenaar aan. Na veel wachten, wachten, geneuzel, en nog eens wachten, kon ik rond een uur of twaalf met gips tot aan mijn knie het ziekenhuis weer verlaten. Een middenvoetsbeentje en een stukje van mijn grote teen waren gebroken. De dokter heeft gezegd dat ik vier weken in het gips moet. De race van Hengelo en Eemshaven kan ik dus niet mee doen. Aanstaande woensdag moet ik naar een sport kliniek die dan gaat beoordelen of er een optie is om er sneller bovenop te komen. Hiervan zal ik jullie op de hoogte houden. Het is balen en jammer, maar het is even niet anders. Het rijden ging in ieder geval goed, dus met die gedachte zal ik het bij mijn eerstvolgende wedstrijd moeten doen.
