Na een prachtig raceweekend in Nederland, bij de Ducati Club Dagen, was het weer tijd om in de VS aan de bak te komen. Bij de AHRMA races in Grattan en BeaveRun behaalde Peter meerdere overwinningen, maar zag ook een blok en daarmee een kampioenschap sneuvelen.
Op het smalle bochtige circuit van Grattan, MI kwam in de tweede training al een einde aan het 500cc avontuur. Op het snelste punt van de baan brak de drijfstang van de Matchless G50 , de ravage die volgde was helaas niet te repareren. Gelukkig had ik de Ducati 750 nog, waarmee ik in Daytona nog een race wist te winnen.
Het circuit bleek alles behalve makkelijk; veel hoogte verschillen, blinde bochtend en niet overall het beste asfalt. Ik had goed getrained, maar in de eerste race (Formula 750) had ik het al meteen met een lokale held aan de stok. Het circuit was nog niet perfect tot me doorgedrongen en ik moest toezien hoe de leider elke ronde een paar tienden bij me weg reed. Aan het eind van de race kon ik nog een beetje tijd goedmaken, maar meer dan een tweede plek zat er niet in.
De tweede race (Formula Vintage) was eigenlijk precies hetzelfde verhaal en weer werd ik tweede.
Wel in de prijzen dus, maar lichtelijk ontevreden keerden we terug naar het hotel, waar ik de racedag en het circuit eens goed analyseerde en in me op nam. Na er m’n volledige aandacht aan gegeven te hebben wist ik haast zeker dat ik de tweede dag een overwinning ging pakken.
Dat m’n gedachtengangen, de avond ervoor, geholpen hadden werd in de eerste race meteen duidelijk. In de eerste helft van de Formula 750 race kon ik de leider goed volgen. Op de helft van de race besloot ik hem te passeren en een serie snelle ronden neer te zetten om te proberen een gat te slaan. Dit lukte perfect en toen ik enkele ronden later achterom keek had ik een groot genoeg gat geslagen om relaxed de overwinning te pakken! De eerste overwinning van het weekend was een feit!
Hetzelfde truukje kon ik in de Formula Vintage race echter niet toepassen. Het was een waar gevecht om de eerste twee plaatsen tussen mij en Yamaha-coureur Rob Hurst. Er werd constant van positie gewisseld en het was niet te voorspellen wie dit spel ging winnen. Ik had m’n strategie echter al bedacht en bij het ingaan van de laatste ronde plaatste ik de definitieve uitrem-actie in de eerste bocht. Ik zette de Duc naast de Yamaha van Hurst en dreef hem op die manier iets wijd, hierdoor kon ik een miniem gaatje slaan die in die laatste ronde niet meer te dichten was. Overwinning nummer twee in de pocket!
Het volgende weekend stond ik in BeaveRun, PA aan de start. Dit snelle vloeiende circuit, ligt me erg goed, maar is niet het moeilijkste circuit dat ik ooit heb moeten leren. Het regende vrijdag dus ik had weinig tijd om het circuit echt goed te leren kennen, maar bij de eerste race op zaterdag zat ik er meteen weer goed bij. M’n tegenstander van het vorige weekend was er helaas niet bij dus m’n tegenstand was in deze race niet het grootst. Dus kon ik met relatief gemakt m’n derde overwinning pakken!
In de Formula Vintage race stond m’n compaan van het vorige weekend wel gewoon naast me op de grid. De hele race was het stuivertje wisselen aan de kop van het veld, maar met twee ronden te gaan pakte ik de leiding en zette m’n snelste ronden neer, waardoor ik een niet te dichten gat sloeg en de vierde overwinning te pakken had!
Zondag gebruikte ik de Formula 750 race als warm-up voor de Formula Vintage race en won die ook met gemak. Overwinning nummer 5!
De Formula Vintage race liep echter niet als verwacht. Wederom was ik met Hurst in gevecht om de overwinning, maar nu was er een derde coureur die het spelletje moeilijker maakte. We denderden een aantal ronden over het circuit, tot m’n verbazing konden we de derde coureur niet afschudden en werd ik een beetje zenuwachtig. Kon hij me dan van m’n zesde overwinning afhouden? Op de helft van de race pakte ik de leiding definitief over en zette een serie uiterst snelle ronden op de klokken. Ik keek daarna achterom om te zien of ze er nog waren, maar in hun hevige gevecht hadden ze mij laten gaan. Maar helaas, met slechts twee ronden te gaan was het over en uit met de Ducati. Ik hoorde ineens kleppen zuigers raken en trok de koppeling in. Een anti-climax voor anders prima verlopen raceweekenden.
Vijf overwinningen zijn natuurlijk geweldig, maar het mooiste is eigenlijk dat ik de laatste tijd echt in goede vorm verkeer en snelheid en m’n passie weer helemaal terug heb! Goede vooruitzichten voor het volgende seizoen.
Eind juli moet ik weer aan de bak bij de Mid-Ohio bikeweek. Ik hoor dat dat nog een groter spektakel is dan Daytona. Ook zal ik daar m’n maatje Jay Springsteen weer tegenkomen op de baan, misschien dat ik op dit circuitje weer een race van hem kan stelen. We zullen zien…….
Groeten uit de VS,
Peter Politiek jr
