Met de hulp van wijlen Barry Sheene werd Chris Vermeulen op 17-jarige leeftijd van Australi naar Engeland gehaald om een internationale race-carri¬re op te bouwen. Vijf jaar later staat de talentrijke Ten Kate-coureur bovenaan het verlanglijstje van Honda voor een MotoGP-transfer in 2006.
Wie met 23 jaar al genomineerd wordt voor de MotoGP is meestal op heel jonge leeftijd al met motorfietsen in aanraking gekomen?
Chris Vermeulen: Dat klopt. In ben opgegroeid in Yandine, ongeveer 100 km ten noorden van Brisbane. Als cadeau voor mijn eerste verjaardag kreeg ik van mijn vader een Yamaha PW50. Pa reed bijna elke dag rondjes met mij voorop rond het huis. Toen ik twee was kon ik reeds zelfstandig met dat ding rijden. Meestal gingen we tijdens het weekend met mijn ouders en mijn drie zussen ergens picknicken en in tussentijd crosste ik de hele dag met mijn PWÕtje door het bos. Eigenlijk heb ik heel mijn leven met motorfietsen gereden. Eerlijk gezegd was dat ook het enige wat mij interesseerde. Mijn ouders hebben mij nooit gepusht om te gaan racen. Ze hebben mij wel volledig gesteund in alles wat ik deed, maar op een heel ongedwongen manier en zonder verdere verplichtingen. Ik ben eigenlijk pas op mijn twaalfde begonnen met racen. Voor die tijd was ik vooral fanatiek bezig met BMX-fietscross. Op mijn elfde was ik de nummer twee in Queensland. Ik had zelfs de nationale BMX-titel kunnen winnen, maar toen brak ik mijn been. Toen heb ik besloten dat ik wilde gaan motorracen. Eerst reed ik een combinatie van motorcross en dirt-track-wedstrijden, maar omdat ik beduidend sneller was op de ovals ben ik kort daarna gestopt met crossen. Toen ik twaalf was werd ik reeds gesponsord door Honda Australi en Valvoline. Een nationale dirt-track-titel heb ik nooit behaald. Ik ben wel vier keer tweede geworden, meestal achter Broc Parkes die een jaar ouder was dan mij.
Je bent dus relatief laat overgestapt naar de wegracerij?
Chris Vermeulen: In Australi is de minimum leeftijd om te mogen racen op circuits vastgesteld op zestien jaar. Toen ik eindelijk oud genoeg was, kreeg ik van mijn mijn vader een tien jaar oude 250cc GP-machine waarmee ik de laatste drie races van 1998 zou gaan rijden. Het toeval wil dat een vriend van mijn vader een Yamaha satellietteam runde in het Australisch Superbike en Supersport-kampioenschap. Toen een van hun rijders geblesseerd raakte, werd in zeven haasten beslist dat ik dan maar zijn vervanger moest worden. In de drie resterende Supersport-races eindigde in telkens in de top-tien met een zevende plaats als beste resultaat. Prompt daarop kreeg ik van datzelfde Yamaha-team een zitje in het Superbike-team aangeboden. Dat bracht mijn carri¬re in een stroomversnelling, want in Ô99 werd ik na een viertal podiumplaatsen achtste in de totaalstand. Hiermee waren we meteen het beste privteam. Met ervaren tegenstanders als Steve Martin, Craig Connell, Andrew Pitt, Adam Fergusson en Kevin Curtain was dat zondermeer een opmerkelijk resultaat.
Barry Sheene heeft een heel belangrijke rol gespeeld in je carri¬re, maar zelfs dan nog moet het alles behalve een makkelijke beslissing zijn geweest om op 17-jarige leeftijd alles achter te laten voor een onzekere race-toekomst in Europa?
Chris Vermeulen: Het was inderdaad alles behalve vanzelfsprekend. Het feit dat ik hier nu sta, heb ik voornamelijk aan Barry Sheene te danken. Hij was degene die mij op weg hielp in Australi. En daarna ook de strategie voor mijn internationale carri¬re mee hielp bepalen. Toen ik pas begon te racen was Sheene wedstrijd-commentator bij Channel Five. Het klikte meteen tussen ons. Ik hoefde hem maar te bellen of Barry wist met al zijn connecties onmiddellijk de ingangen te versieren bij teams en sponsors. Na dat seizoen in het Australisch Superbike-kampioenschap vroeg ik hem recht op de man af: wat zijn mijn opties? Ik had immers al een heleboel lucratieve aanbiedingen van andere teams. Barry zei: jij hebt hier niets meer te zoeken. Als ik jou was zou ik onmiddellijk overstappen naar het Brits of Amerikaans kampioenschap. In de USA kun je wellicht hopen geld verdienen, maar qua carri¬re brengt het je geen stap verder. Het Brits kampioenschap daarentegen kan een springplank naar het wereldkampioenschap voor je betekenen. Dat laatste sprak mij het meeste aan, vooral ook omdat er al zoveel Australische rijders via Engeland waren doorgebroken. Een paar dagen later had Barry voor mij een test geregeld bij het Sanyo Honda Superstock Team. The next big thing was to convince my mum and dad… (grinnikt). Mijn moeder zag het helemaal niet zitten dat ik in mijn eentje naar de andere kant van de wereld wou vertrekken. Omdat mijn vader niet weg kon vanwege zijn werk, is zij uiteindelijk met mij meegereisd om de eerste testen bij te wonen. Daarna is mijn vader achterna gereisd en hij heeft mij de eerste drie maanden geholpen om een huis en een camper voor mij te vinden. Na drie maanden wisten ze met wie ik uithing en belangrijker nog: hoeveel het voor mij betekende. Dat heeft hun gerustgesteld.
Het moet een behoorlijke schok voor je zijn geweest toen bekend werd dat Sheene aan terminale keelkanker leed en niet veel later aan de gevolgen van die slepende ziekte overleed?
Chris Vermeulen: Amper een week na het overlijden van Barry Sheene behaalde ik op Phillip Island mijn eerste WK Supersport-overwinning Enerzijds was er de immense vreugde van de definitieve doorbraak. Voor eigen publiek notabene. Dat maakte het na afloop extra moeilijk; al die vrienden en kennissen die mij na een afwezigheid van vier jaar uitgelaten kwamen feliciteren… Handjes schudden op de automatische piloot. Glimlachen voor de zoveelste foto. Terwijl mijn gedachten steeds afdwaalden naar Barry Sheene en zijn familie. Tien dagen voor zijn overlijden sprak ik Barry nog aan de telefoon. Eerst dacht ik nog dat de stemvervorming te wijten was aan de slechte telefoonverbinding met Australi. Pas veel later drong het tot mij door dat zijn lage, praktisch onverstaanbare stem werd veroorzaakt door de keelkanker. De ziekte had hem volledig gesloopt. Gezien zijn snel verslechterende gezondheidstoestand kwam zijn overlijden niet meer als een verrassing, maar de klap was er beslist niet minder om. Ik was er compleet kapot van, dat mag je gerust weten. Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Het is een clichvraag, maar heb je enig idee waarom er momenteel zoveel Australische coureurs in de top van de racerij meedraaien?
Chris Vermeulen: Die vraag wordt mij wel vaker gesteld, maar ik zou het echt niet weten. Australi telt ongeveer hetzelfde aantal inwoners als Nederland met dezelfde consequenties qua sponsoring. De afstanden tussen de circuits worden er in vlieguren uitgedrukt n er geldt een leeftijdslimiet van16 jaar. Bovendien scoort motorsport qua mediacoverage vrij laag vergeleken bij andere sporten zoals triathlon zwemmen en Australian football. Vergeet al die onzin alszou het een late erfenis zijn van de GP-successen van Wayne Gardner, Darryll Beattie en Mick Doohan. Weet je, Mick was helemaal niet zo populair in Australi. Misschien heeft het succes van de Australische coureurs in het buitenland wel een beetje te maken met de pioniersgeest in onze genen. Waarmee ik bedoel: niet bang zijn om alles achter te laten en ergens anders compleet van nul te beginnen. In de rest van de wereld wordt Australi zoÕn beetje afgeschilderd als het laatste paradijs op aarde, waar de spare ribs vanuit de hemel op de barbeque terecht komen en waar alle vrouwen even knap zijn Natalie Imbruglia. Think again mate. In werkelijkheid heeft het gros van de Australirs meerdere baantjes om te kunnen overleven. Mijn vader had twee bakkerijen en heeft zijn hele leven bijna letterlijk dag en nacht gewerkt om mijn race-carri¬re te bekostigen. DÁt is de realiteit.
Met zoÕn typisch Nederlandse naam moet er haast Nederlands bloed door je Australische aderen stromen?
Chris Vermeulen: Dat heb je goed geraden. Mijn grootouders zijn vlak na de oorlog vanuit Aalsmeer naar Brisbane gemigreerd. Mijn vader komt uit een gezin van negen kinderen. De meeste daarvan zijn in Australi geboren. Hij is een van de weinige die nog een paar woorden Nederlands spreekt. Dat ik uiteindelijk bij een Nederlands team ben terecht gekomen, is puur toeval. Toch bespeur ik bij mezelf een ondefinieerbaar thuisgevoel telkens als ik in Nieuwleusen ben. Gek is dat. Nederland is trouwens ook het enige land ter wereld waar ze mijn naam correct uitspreken.(lacht)
Hoe ben je eigenlijk bij het Ten Kate Honda Team terecht gekomen?
Chris Vermeulen: Mijn eerste contact met Gerrit ten Kate dateert van de tijd dat ik nog voor het Sanyo Honda Team reed. Gerrit tunede de motoren van het Castrol Honda team, destijds onze grootste rivalen. Toen ik een jaar later was overgestapt naar hetzelfde Castrol Honda Team, dreigde mijn carri¬re in het slop te geraken. Gerrit was een van de weinige die in mij bleef geloven en mij uiteindelijk ook over de streep trok om voor het Van Zon Ten Kate Team te tekenen. Vanaf het begin was het de bedoeling om een jaar later door te schuiven naar het officiele Honda-fabrieksteam. Wat vanuit meerdere perspectieven een briljante zet is gebleken.
Na het behalen van de Supersport-wereldtitel in 2003 lagen de aanbiedingen voor het grijpen, maar toch bleef je trouw aan het Ten Kate Honda-team?
Chris Vermeulen: Ik wilde pers WK Superbike rijden. En Ten Kate was het enige team dat mij die kans bood. Na drie jaar WK Supersport werd ik door de andere Superbike-teams toch min of meer als 600cc-coureur gestigmatiseerd. Terwijl ik dat helemaal niet was. Nooit geweest trouwens. In mijn dirt-track-periode in Australi reed ik al met zware 500cc tweetakten. En toen was ik 12. Ook mijn wegrace-debuut in Australi heb ik op een 1000cc-Superstock gemaakt. Als ik heel eerlijk ben: eigenlijk ik heb nooit graag met een 600 gereden. Op de Superbike-racer voelde ik mij van meetaf aan veel beter op mÕn gemak. Vermoedelijk vanwege mijn dirt-track-achtergrond. Powerdriftend heb ik veel meer een gevoel van controle.
Achteraf bekeken was je overstap naar het WK Superbike een geniale zet, maar dat neemt niet weg dat je debuut onder zeer moeilijke omstandigheden plaats vond?
Chris Vermeulen: Natuurlijk had ik in het begin mijn twijfels. In een eerste reflex dacht ik: My God, waar ben ik aan begonnen. Als Supersport-wereldkampioen was het bepaald geen rationele carri¬re-move. We zijn vorig jaar echt met niets begonnen. Letterlijk. De eerste race in Valencia was ronduit gen¢nt. Er was nauwelijks budget en door het conflict tussen Honda en Flammini hoefden we absoluut niet op steun van de fabriek te rekenen. We moesten ons zien te redden met een standaard Blade op profielbanden. Geen stuurdemper. Geen quickshifter. Standaard voorvork. Slecht passende kuipdelen die met tape aan elkaar hingen… Eigenlijk was de eerste versie van de Ten Kate Superbike-Honda soort veredelde Superstock-fiets met 200 pk aan het achterwiel. En dan te bedenken dat we aan het eind van het seizoen slechts door een paar stupide lulligheden naast de titel hebben gegrepen…
Met vier overwinningen uit negen podiumplaatsen werd je d revelatie van 2004. Had je dat succes zo snel verwacht?
Chris Vermeulen: Dat droomscenario dat niemand had durven voorspellen. Qua timing had Ten Kate ook geen beter moment kunnen kiezen om in het WK Superbike te debuteren. Door de totale leegloop van alle fabrieksteams uit het WK Superbike was de instapdrempel dusdanig laag, dat we al vrij snel podiumplaatsen konden scoren. Met dezelfde machine en middelen hadden we dit jaar geen schijn van kans gemaakt.Ó
Er is dit jaar beduidend meer steun van Honda en bovendien heb je Karl Muggeridge als teamgenoot erbij gekregen. Toch lijkt het voor de buitenwereld of je progressie dit jaar min of meer is gestagneerd?
Chris Vermeulen: Ik heb een hekel aan excuzes, maar die waren er wel degelijk. Door een ongelukkige samenloop van omstandigheden liepen we tijdens de wintertesten al meteen een behoorlijke achterstand op. Mede daardoor was gasrespons van de injectie in de eerste paar races redelijk problematisch. Dat is inmiddels opgelost, maar we zijn nog steeds op zoek naar de juiste afstelling van het rijwielgedeelte. Of duidelijker gesteld, van de WP-voorvork. Vooral de feedback is nog steeds niet optimaal. Er wordt hard aan gewerkt, maar we missen nog steeds die paar fracties van seconden om van de Alstare SuzukiÕs te kunnen winnen. Dan merk je dat de Ten Kate Honda Fireblade in wezen nog steeds een standaard motor met race-setting is. Wat een Superbike-racer per definitie ook h__rt te zijn. Want laten we eerlijk zijn: CorserÕs GSX-R1000 is van voor tot achter een echte fabrieksfiets. Met een waanzinnig goed chassis bovendien. De voorsprong die Corser en Kagayama bij de seizoenstart hadden is inmiddels kleiner geworden, maar gezien CorserÕs regelmaat kunnen we alleen maar hopen op een mirakel. Maar het jachtseizoen is nog steeds geopend.
Ondanks dat je kansen op de Superbike-titel erg klein zijn geworden, wil Honda je volgend seizoen naar de MotoGP overhevelen. Denk je daar al klaar voor te zijn?
Chris Vermeulen: Natuurlijk hoop ik op een snelle MotoGP-transfer, maar dan moet het wel een goede deal zijn. En dat hoeft niet noodzakelijkerwijs met Honda te zijn. Er hebben inmiddels ook al andere teams interesse in mij getoond. Er zijn heel veel factoren die mijn volgende carri¬restap kunnen beønvloeden. Het winnaarspotentieel van de machine. De steun van de fabriek. Maar vooral de technische know-how van het team waarmee ik moet samenwerken. Daar staat of valt alles mee. In tegenstelling tot wat er nu allemaal wordt beweerd, is MotoGP niet pers mijn primaire ambitie. Nog niet, laat ik het zo stellen. Als HRC inderdaad in 2006 terugkeert in het WK Superbike, zou ik met alle plezier nog een jaar voor Ten Kate willen rijden. En wereldkampioen worden op de nieuwe fabrieks-Blade uiteraard!Ó
Biografie en resultaten Chris Vermeulen:
Geboortedatum: 19 juni 1982
Geboorteplaats: Yandine (Brisbane)
Lengte: 1.75 meter
Gewicht: 67 kg
Woonplaats in Europa: Ordino (Andorra)
Burgerlijke staat: ongehuwd, vriendin Toni Pinion
Hobby¹s: motorcross, hardlopen, surfen en auto¹s restaureren
Favoriete eten: Italiaans
Geniet van: trainen en races winnen
Ergernis: tweede worden
Internet: www.tenkateracing.com
Carri¬re-overzicht: 1994-1998: Australisch dirt-track kampioenschap;1999: 8e Australisch Superbike-kampioenschap; 2000: 21ste WK Supersport, Castrol Honda (16 punten uit drie races); 2001: 17e WK Supersport, Castrol Honda (27 punten); 2002: 7e WK Supersport, Van Zon Honda (90 punten en twee podiumplaatsen); 2003: wereldkampioen Ten Kate Honda (201 punten, vier overwinningen, vier tweede plaatsen); 2004: 4e WK Superbike (282 punten, vier overwinningen, 9 podiumplaatsen)
Bewerking: Harry Haddering ([email protected])
