Boet van Dulmen slaagde er gedurende zijn carrière in één keer een Grand Prix op zijn naam te schrijven. Tijdens de GP van Finland op het circuit van Imatra was het ‘Den Boet’ die in 1979 de 500cc-race op zijn naam wist te schrijven. Twee jaar later reed hij tijdens de Dutch TT in dezelfde klasse ruime tijd aan de leiding. Aan het eind van de race was er echter toch nog één coureur die vóór Van Dulmen de finishstreep passeerde.
Foto: Boet van Dulmen in 1981 scherp-sturend met zijn IMN-Yamaha tijdens de GP van Finland die hij twee jaar daarvoor nog wist te winnen.
Het was in 1977 Wil Hartog die als eerste Nederlander de Dutch TT in de 500cc klasse op zijn naam wist te schrijven en drie jaar later was het Jack Middelburg die opnieuw als Nederlander voor zijn thuispubliek de race bij de halveliters won. Van de zogenaamde ‘Grote Drie’ was daarmee alleen Van Dulmen nog niet als winnaar afgevlagd van zijn thuis-Grand Prix; iets waar hij in 1981 graag verandering in wilde brengen.
Bij zijn eerdere optredens in de Koningsklasse tijdens de Dutch TT heeft ‘Den Boet’ het dan al bepaald niet onverdienstelijk gedaan. Zo is hij tijdens de TT’s van 1978, 1979 en 1980 reeds een keer als achtste en twee keer als vierde gefinisht bij de halveliters; de eerste twee jaar aan boord van een privé-Suzuki RG500 en het laatste jaar aan boord van een productie-Yamaha TZ500.
Van Dulmen heeft gedurende het seizoen 1981 opnieuw de beschikking over een Yamaha; ditmaal echter over een ‘oude’ Yamaha OW-53-fabrieksmachine van het jaar daarvoor. Middelburg moet het dat seizoen doen met een privé-Suzuki, terwijl Hartog vroeg in datzelfde seizoen al een punt zet achter zijn carrière. ‘De Witte Reus’, tijdens de eerste twee GP’s van het jaar in Oostenrijk en West-Duitsland nog rijdend met een prototype van de productieracer voor het jaar 1982 (door sommigen betiteld als een fabrieksmachine, door anderen weer niet), merkt al snel dat hij met deze machine geen aanval meer kan doen op de wereldtitel, waardoor hij na de race op de Hockenheimring besluit per direct te stoppen met zijn actieve wegracecarrière.
Zaterdag 27 juni 1981
Zoals wel vaker tijdens de Dutch TT zijn de weeromstandigheden in 1981 in Drenthe erg wisselvallig. Vlak voordat de 500cc’s in de baan moeten verschijnen, komt de regen in één keer met bakken uit de hemel. Daardoor wordt de start van de race direct al met tien minuten uitgesteld om de coureurs de gelegenheid te geven nog van banden te wisselen. Voor de mannen uit de Koningsklasse wordt het daarmee direct al een moeilijke opgave om voor de juiste banden te kiezen.
De baan is inmiddels kletsnat geworden en het regent nog steeds, waardoor Van Dulmen besluit op regenbanden te gaan vertrekken. Het merendeel van de concurrenten besluit echter met intermediates te gaan rijden, wat uiteindelijk geen onverstandige keuze blijkt te zijn. De heren coureurs zijn namelijk nog maar net terug van hun opwarmronde of het stopt plots wel met regenen; iets wat dus duidelijk niet in het voordeel van Van Dulmen is.
De start van de 500cc-race in 1981 wordt er één zoals we die zelden gezien hebben. Zonder ook maar één meter gereden te hebben, is die dag het gehele Yamaha-fabrieksteam, met als rijders de op dat moment regerend-wereldkampioen Kenny Roberts en Barry Sheene, al uitgeschakeld. Na de opwarmronde gereden te hebben en eenmaal weer op de startgrid te zijn aangekomen, constateert Roberts dat het voorwiel van zijn OW-54 blokkeert (dit alles door een fout bij het monteren van de remblokken tijdens de bandenwissel). Van Dulmen ziet dat zijn merkgenoot problemen heeft en drukt zijn machine vanaf de tweede startrij, na tijdens de trainingen een zesde tijd te hebben gerealiseerd, naast de motor van Roberts, die vanaf de eerste rij mag vertrekken, om daarmee de start op te houden. Het is echter Roberts die vervolgens zijn machine naast de baan in het gras drukt om daarna het gehele startveld voor zijn neus te zien vertrekken; het gehele startveld op één coureur na. Het is namelijk teamgenoot Sheene die de tweede fabrieks-Yamaha, na tevergeefs geduwd te hebben, ook niet van de grid krijgt, waarmee ook hij direct zijn race al tot een einde ziet komen. Uiteindelijk wordt Sheene nog wel aangeduwd, wat hem een diskwalificatie oplevert, en na één langzaam rondje over het circuit rijdt de Brit zijn machine de pits binnen.
Na deze chaotische start is het aanvankelijk Graeme Crosby aan boord van de fabrieks-Suzuki (Team Heron) die het veld aanvoert. De baan is echter nog kletsnat, waardoor Van Dulmen, die nu nog zo’n beetje de enige hoop voor Yamaha is, maar die zelf ook een matige start heeft gehad, omdat zijn machine bij het verspringen van het licht nog dwars op de grid stond, dankzij zijn regenbanden bij het ingaan van de tweede ronde de leiding al van de Nieuw-Zeelander heeft overgenomen. ‘Den Boet’ rijdt vervolgens direct weg van de rest van het veld en in de vierde ronde heeft hij reeds een voorsprong van zo’n zes seconden weten op te bouwen ten opzichte van de concurrentie.
Aangezien het niet meer regent, begint de baan op dat moment echter ook snel op te drogen, waardoor de heren coureurs op de intermediates in het voordeel beginnen te raken. Randy Mamola aan boord van de tweede fabrieks-Suzuki van het Britse Heron-team is dan al uit de strijd, na een crash in de tweede ronde in de Ramshoek. Teamgenoot Crosby, die in de derde ronde de tweede plaats al heeft moeten afstaan aan Marco Lucchinelli aan boord van de fabrieks-Suzuki van het Italiaanse Gallina-team, komt zelf in de zesde ronde ook ten val.
Het is vervolgens Lucchinelli, ook rijdend met intermediates, die op de opdrogende baan het gat naar Van Dulmen weet te dichten. In de achtste ronde gaat de Italiaan ter hoogte van de Bedeldijk aan ‘Den Boet’ voorbij. Vanaf dat moment rijdt Lucchinelli direct ook snel bij de Nederlander weg, die gedurende het resterende deel van de race wel de tweede plaats weet zeker te stellen, zij het uiteindelijk op ruim een halve minuut van winnaar Lucchinelli. Als het echter wat langer was blijven regenen, dan had de uitslag er waarschijnlijk anders uitgezien.
Achter de rug van Van Dulmen is het Willem Zoet die het aan boord van zijn Stimorol (privé-)Suzuki ook geweldig doet. De hele race rijdt hij in het spoor van de fabrieks-Kawasaki van Kork Ballington die uiteindelijk als derde finisht, net vóór Zoet die fantastisch vierde wordt. Middelburg maakt het feest voor het Nederlandse publiek compleet door als vijfde over de finish te komen, terwijl Dick Alblas als vierde Nederlander beslag weet te leggen op een nette twaalfde plek door onder andere mannen als Marc Fontan en Gregg Hansford voor te blijven.
Tijdens de laatste GP van het seizoen 1981 in Zweden op het circuit van Anderstorp slaagt Van Dulmen er nog een keer in tweede te worden en aan het eind van dat jaar kunnen we hem terugvinden op een keurige zesde plek in de eindstand voor het wereldkampioenschap; een evenaring van zijn beste prestatie uit 1979.
Ook in de jaren daarna staat Van Dulmen aan de start van het wereldkampioenschap in de 500cc klasse en daarmee tevens aan het vertrek tijdens de TT van Assen. In 1982 wordt hij zesde in Assen, in 1983 achtste, terwijl hij in 1984 niet van de partij is vanwege een blessure. In 1985 toont Van Dulmen echter nogmaals een geweldige regenrijder te zijn, want op een kletsnatte baan en in de stromende regen wordt hij met zijn privé-Honda fantastisch vierde. In 1986 neemt ‘Den Boet’ voor de laatste keer deel aan de TT waar hij met e
en twaalfde plek net geen punten weet te scoren.
Van de ‘Grote Drie’ was Van Dulmen dus de enige coureur die de TT nooit wist te winnen. Daarbij mogen we echter niet vergeten dat het wel Van Dulmen was die in 1979 op hetzelfde TT-circuit van Assen de race voor de Formule 750 wist te winnen. Een prestatie die er ook zeer zeker heeft mogen zijn.
Bron foto: www.pejer.com
