Chris Vermeulen, WK Supersport kampioen, WK Superbike vice kampioen en tegenwoordig MotoGP coureur voor Rizla Suzuki, is dit seizoen een van de columnisten voor Racesport.nl en houdt ons op de hoogte van zijn eerste seizoen in de MotoGP klasse. In zijn tweede column gaat hij in op de drukke periode tussen Barcelona en Laguna Seca.
G’day,
Als je me zou vragen wat ik gedaan heb sinds we voor het laatst met elkaar gesproken hebben dan is het antwoord: Racen, racen en nog eens racen! We hadden drie races in drie landen in drie weekends. Ik kan je vertellen dat dat erg zwaar is, niet alleen voor mij maar voor het hele team!
Zoals velen van jullie hebben kunnen zien doen we het niet slecht de laatste tijd .. helemaal terug in juli in Barcelona werd de race gestopt na de chaos van de crash na de start van de race. Ik zat er gelukkig voor toen het gebeurde en ik had er echt geen benul van totdat de race werd afgevlagd. Iedereen was gelukkig redelijk oké en dat was het belangrijkste. Na al het gedoe wist ik mijn Rizla Suzuki nog naar een zesde plaats te rijden.
Daarna gingen we naar Assen. Ik kwalificeerde me op de tweede rij maar had het wat moeilijker tijdens de race en wist helaas maar als tiende te finishen maar een top tien positie betekende in ieder geval weer wat punten!
Daarna kwam Engeland en dat was echt een thuis circuit voor mij want ik heb een flinke tijd in de buurt van Donington gewoond. Het raceweekend begon met de Day of Champions van Riders for Health, het vind elk jaar plaats en het brengt een hoop geld op voor een goed doel.
Ik kwalificeerde me erg goed, als tweede, dus vanaf de eerste startrij. Alles zag er goed uit en het zonnetje kwam zelfs tevoorschijn waardoor het een van de warmste races in Engeland werd! Ik maakte een goede start en zat redelijk voorin toen ik in de zestiende ronde in de Melbourne Loop in aanraking kwam met Colin Edwards en onderuit ging. Ik raapte de motor op en stapte weer op waarna ik naar de pits reed en mijn team wat snelle reparaties uitvoerde. Ik ging de baan wel weer op maar had te veel tijd verloren om nog wat goed te kunnen maken. We kwamen wel aan de finish maar helaas net buiten de punten!
Na Donington werd ik uitgenodigd voor het Goodwood Festival of Speed en kreeg ik de kans om op Barry Sheene’s 1975 Suzuki XR 14 te rijden. Dit was de motor waar Barry zijn eerste 500cc race in Assen mee won. Het was fantastisch om op die motor te rijden maar het valt niet te vergelijken met de GP motoren waar we tegenwoordig op rijden … ik had veel respect voor die jongens voordat ik op die motor mocht rijden en ik heb nu nog meer respect! Het was een geweldig weekend waar ook een heleboel andere mannen waren, Troy Corser, Troy Bayliss, Casey Stoner, James Toseland, Charlie Boorman en Randy Mamola om er een paar te noemen en ze reden allemaal op andere motoren. Het was fijn om eens met iedereen bij te praten buiten het racen om, gewoon even lekker zitten, relaxen en lol hebben.
Daarna vlogen we naar Duitsland voor de Sachsenring. Dat was weer een circuit waar ik nog nooit geweest was en dus moest ik weer terug naar af. Het is een erg technisch en veelvragend circuit en ik vond het, om eerlijk te zijn, lastig om onder de knie te krijgen. Na een lastig weekend en startend vanaf een dertiende plaats lukte het me om een goede start te maken en een goed tempo te vinden. Ik ging er voor zitten en werkte me een weg door het veld en bracht mijn Suzuki naar een zevende plaats en dat was niet eens zo slecht.
Terug naar het vliegveld en rechtstreeks naar Californië en naar een circuit waar ik gek op ben, Laguna Seca. Ik had daar een dubbeloverwinning toen ik daar in het World Superbike reed dus ik heb er goede herinneringen aan.
Ik voelde me erg goed op Laguna en het lukte me om de Rizla Suzuki onder de zinderende Californische zon op pole te krijgen, het was zo heet dat zelfs het circuit begon te smelten! Op de racedag maakte ik een geweldige start en lag de eerste veertien ronden aan de leiding maar opeens begon de motor, waarschijnlijk door de hitte, een probleem te krijgen met de benzine toevoer en begon in te houden bij het insturen van bochten. Ik moest echt voorzichtig rijden om aan de finish te komen. Het was zo teleurstellend want ik wist dat ik op het podium had kunnen komen, maar ja dat hoort bij het racen zeggen we wel eens …! Ik baalde echt voor mijn team want ze hadden erg hard gewerkt en verdienden net zoals ik zelf een podium!
Ik ben nu thuis langs de Sunshine Coast in Australië. We hebben een drie weken durende onderbreking waar iedereen klaar voor was. Hoewel het hier winter is is het nog steeds warm genoeg voor mij om nog wat te surfen en waterskiën. Een tijdje lekker relaxen met mijn familie en vrienden zal geweldig zijn!
Tot de volgende keer …..go easy!
Chris #71
