Midden/eind jaren '70 en begin jaren '80 was Frankrijk goed vertegenwoordigd in het wereldkampioenschap wegrace, met name in de 250- en de 350cc klasse. Onder deze rijders bevond zich ook Christian Sarron. In 1984 slaagde deze Fransman er in de titel bij de kwartliters te pakken om zich vervolgens vanaf 1985 definitief te gaan bemoeien met de strijd in de Koningsklasse.
Christian Sarron debuteert in 1976 in het wereldkampioenschap wegrace tijdens de GP van Tsjechoslowakije in de 350cc klasse. De Fransman doet dat met een Yamaha in de kleuren van Sonauto Gauloises. Sarron zal gedurende zijn gehele carrière voor dit Japanse merk blijven rijden, waarbij ook de naam van Gauloises al die jaren als sponsor aan hem verbonden zal blijven.
In de jaren daarna is Sarron actief in diverse klassen, van 250- tot en met 500cc, zij het met wisselend succes. Hij weet in de periode 1977 tot en met 1982 twee GP's te winnen, maar verder dan een zevende plaats bij de 350cc's in 1977 als beste eindklassering komt hij tot dan toe nog niet.
Sarron is in die jaren niet de enige Fransman die van zich doet spreken. Hij maakt namelijk deel uit van een lichting Fransozen die met name actief zijn in de 250- en de 350cc klasse. Daartoe behoren onder andere ook Jean-François Baldé, Patrick Fernandez, Patrick Pons, Olivier Chevallier, Jean-Louis Tournadre, Jean-Louis Guignabodet, Jacques Bolle, Thierry Espié, Christian Estrosi en Hervé Guilleux. Zij slagen er daarbij regelmatig in binnen de top 5 in de eindstand voor het wereldkampioenschap te eindigen, met als absoluut hoogtepunt de wereldtitel van Tournadre in 1982 bij de kwartliters.
Sarron zelf speelt voor het eerst een echte rol van betekenis in de strijd om het kampioenschap in 1983. Hij staat dat jaar met de Sonauto Gauloises Yamaha TZ aan de start bij de 250cc's. Hij begint het seizoen slecht met drie nul-scores, maar daarna slaagt hij er in een heel aantal podiumplaatsen in de wacht te slepen. Hoogtepunt daarbij is een overwinning tijdens de laatste GP van het jaar in Zweden. Sarron wordt uiteindelijk vice-wereldkampioen, achter Yamaha-collega Carlos Lavado die dat seizoen toch nog net een maatje te groot is gebleken voor de Fransman.
In 1984 staat Sarron andermaal aan het vertrek met de Yamaha TZ250. Hij rijdt dat jaar een vrij constant seizoen met een groot aantal nette klasseringen; drie overwinningen, vier tweede plaatsen, één derde plek en één vijfde positie. Al deze resultaten bij elkaar leveren de Fransman aan het eind van het seizoen de wereldtitel op bij de kwartliters, waarmee hij dus in de voetsporen treedt van zijn landgenoot Tournadre die twee jaar eerder deze prestatie al heeft neer weten te zetten.
Met ingang van het seizoen 1985 maakt Sarron definitief de overstap naar de 500cc klasse, waarin hij ook reeds in 1979 en 1981 een tweetal seizoenen heeft gereden. Hij krijgt daarbij de beschikking over een officiële fabrieksmachine, rijdend voor het Gauloises Yamaha Team, waarmee hij over hetzelfde materiaal beschikt als de regerend-wereldkampioen van dat moment, Eddie Lawson, en Raymond Roche die beide rijden voor het Marlboro Yamaha Team van Giacomo Agostini.
Het kampioenschap bij de halveliters gaat dat jaar tussen twee Amerikanen; Freddie Spencer (Rothmans Honda) en Lawson. Van de in totaal twaalf GP's weten ze er samen maar liefst tien te winnen. Tijdens de twee races die zij niet weten te winnen, gaat er één overwinning naar Sarron. Op een natte Hockenheimring weet hij de GP van West-Duitsland namelijk op zijn naam te schrijven. Het is zijn eerste, en zoals later zal blijken ook zijn enige, overwinning bij de halveliters. Sarron eindigt dat seizoen uiteindelijk op een derde plek in de eindstand, wel op ruime afstand van de twee kemphanen Spencer (1e) en Lawson (2e).
In de periode 1986 tot en met 1990 blijft Sarron actief in de 500cc-klasse voor het Gauloises Yamaha Team, wat lange tijd fungeert als min of meer het derde Yamaha-fabrieksteam, naast het Marlboro Yamaha Team van Agostini en het Lucky Strike Yamaha Team van Kenny Roberts. Overwinningen worden er door Sarron in die jaren dus niet meer geboekt, maar wel pakt hij nog een heel aantal podiumplaatsen, waarbij hij uiteindelijk ook aan het eind van ieder seizoen weer terug te vinden is in de top 10 van de eindstand bij de halveliters.
Van de generatie Franse coureurs uit de jaren '70 en '80 van de twintigste eeuw was Christian Sarron dus wel de meest uit het oog springende coureur. Met zeven overwinningen en één wereldtitel is hij tot op heden nog steeds de meest succesvolle Franse solo-coureur uit de geschiedenis van het wereldkampioenschap wegrace, samen met zijn landgenoten Olivier Jacque (250cc) en Arnaud Vincent (125cc) die ook op zeven zeges en één wereldtitel staan.
Erelijst van Christian Sarron:
7 overwinningen
1 wereldtitel
1976:
350cc: geen overwinningen, 28e in de eindstand
1977:
250cc: één overwinning, 14e in de eindstand
350cc: geen overwinningen, 7e in de eindstand
1978:
350cc: geen overwinningen, 15e in de eindstand
1979:
500cc: geen overwinningen, 11e in de eindstand
1981:
500cc: geen overwinningen, 23e in de eindstand
1982:
250cc: één overwinning, 10e in de eindstand
350cc: geen overwinningen, 8e in de eindstand
1983:
250cc: één overwinning, 2e in de eindstand
1984:
250cc: drie overwinningen, 1e in de eindstand
1985:
500cc: één overwinning, 3e in de eindstand
1986:
500cc: geen overwinningen, 6e in de eindstand
1987:
500cc: geen overwinningen, 7e in de eindstand
1988:
500cc: geen overwinningen, 4e in de eindstand
1989:
500cc: geen overwinningen, 3e in de eindstand
1990:
500cc: geen overwinningen, 9e in de eindstand
Bron foto: www2.yamaha-motor.fr
