Superbikecoureur Bertus Folkertsma bezocht op 12 juli een wel heel bijzondere bijeenkomst van het team Racen tegen Kanker. Voor wie een vrolijke column wil lezen, kan deze beter overslaan, hoewel …… het is ook mooi te kunnen constateren dat motorsport op verschillende manieren een positieve rol spelen in de strijd tegen deze vreselijke ziekte.
“Wat is dat?”, was mijn eerste reactie toen Harry van Racesport mij op dinsdag 11 juli vroeg of ik hem de volgende dag wilde vergezellen naar de Partnerdag Stichting Racen tegen Kanker. Het is niet een vraag die je dagelijks krijgt voorgeschoteld. Ik had al verschillende teamavonden meegemaakt, maar voor zover ik me kon herinneren nog niet eerder een partneravond. Dat het hier niet om partnerkeuze of partnerruil zou gaan was me wel duidelijk maar wat dan wel?
Dat één van mijn concurrenten in het ONK Superbike, Marco van Grootheest, voor deze stichting rijdt was me bekend. Nu behoort Marco tot de groep rijders waar ik niet regelmatig mee spreek. Een contact met hem dat ik me overigens nog goed kan herinneren vond vorig jaar plaats tijdens de Race of the Champions. In het begin van de tweede race raakte hij me in de Geert Timmerbocht, waardoor we beiden naast de baan belandden. Een onplezierig contact zou je kunnen zeggen, maar wel één die ook bij het racen hoort.
Nadat mijn agenda en Sigrid me vertelden dat ik die woensdagavond geen afspraken had, gaf ik mijn ja-woord aan Harry en zo zetten we die woensdag koers richting Gelderland. Tussen Barneveld en Voorthuizen kwamen we uit bij het gastencentrum ‘t Hoefslag. Het gaat hier om een fraai gerestaureerde boerderij, waarvan de verschillende ruimten gebruikt kunnen worden voor allerlei feesten en bijeenkomsten. Wij werden verwelkomd in een kroeg, een pub, hoe je het ook maar wilt noemen. De ruimte was klein maar daardoor wel knus en gezellig. Later op de avond werd me duidelijk dat dit de juiste locatie was voor een dergelijke bijeenkomst.
De prima presentatie was in handen van team eigenaar Aart van Meerveld en Patrick Lodiers van BNN.
Het programma begon met een uitleg over hoe de stichting tot stand is gekomen en hoe het tot nu toe is gegaan.
Na een succesvolle start in 2004 werd in 2005 de stichting opgericht. Op hun website staat de werkwijze uitgelegd: ‘Met de motorrace als "tool" proberen we de aandacht te krijgen van bedrijven en media om zo de groei te kunnen waarborgen. Dankzij de grote materiële steun van bedrijven is het racen voor ons een lage kostenpost, en zo kunnen we de sponsorgelden / giften gebruiken voor onze race tegen kanker. (…..) Partners van Stichting Racen tegen Kanker zetten aan het begin van het raceseizoen een x-bedrag in per punt die de rijders zullen gaan scoren in dat jaar. Aan het einde van het jaar wordt het bedrag per partner berekend door het totaal aantal behaalde punten te vermenigvuldigen met het "aan het begin van het jaar ingezette" bedrag.’
Inmiddels wordt hetzelfde nu ook in de autosport uitgeprobeerd. De twee rallyequipes en een Parijs-Dakar rallyequip die op dezelfde wijze proberen geld bijeen te brengen, waren ook aanwezig.
Een deel van de inkomsten wordt gedoneerd aan het Koningin Wilhelmina Fonds voor de kankerbestrijding, dat het geld weer voor 90% gebruikt voor onderzoek. Daarnaast worden er evenementen georganiseerd die tot doel hebben gezinnen een onvergetelijke dag te bezorgen. Het gezin staat namelijk centraal bij de stichting. Het is niet alleen de patiënt die wordt getroffen, maar ook de andere gezinsleden. Gezinnen kunnen ook financieel worden gesteund. Tijdens de avond werd dat ook in de praktijk gebracht. We kregen een verhaal te horen van een gezin dat door de ziekte is getroffen en niet voldoende geld heeft om met de kinderen uitstapjes te maken. Het was mooi om te zien hoe blij ze waren met.de aanbieding door de stichting van een vakantie van vier dagen naar Euro-Disney Parijs. Zo kunnen ze even lekker genieten en alle ellende van de afgelopen tijd even vergeten.
Daarna kwam een vrouw aan het woord die vertelde over haar zoon Remco, die eind vorig jaar op 18-jarige leeftijd was overleden. De moeder vertelde een indringend verhaal, over wat de ziekte voor Remco en de rest van het gezin betekende en hoe ze samen de laatste periode hadden doorgemaakt. Maar ook dat hij vorig jaar nog een fantastische dag heeft gehad bij het team Racen tegen kanker op de TT-baan. Tijdens haar verhaal was het adembenemend stil geweest in de zaal, iedereen had er met volle aandacht naar geluisterd.
Daarna was het nog de beurt aan Alfred Schreuder. Alfred is naast profvoetballer ook ambassadeur van de Stichting Racen tegen Kanker. Hij vertelde over zijn dochter Anouk die in maart dit jaar overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Het meisje is niet ouder geworden dan zes jaar. Hoewel ik zelf geen kinderen heb kan ik me wel voorstellen dat het vreselijk is om een kind te verliezen. Dat je voor je kind dat nog maar zes jaar is al keuzes moet maken voor haar begrafenis is toch niet te begrijpen: welke kleertjes krijgt ze aan, hoe moet het kistje eruit zien, ongelofelijk. Het zijn geen leuke verhalen, maar het is wel goed om ze te horen. Het relativeert ook onze dagelijkse beslommeringen en problemen.
Achteraf gezien ben ik dus getuige geweest van een zeer bijzondere, emotionele bijeenkomst en ik moet bekennen dat ik op meerdere momenten zelfs met kippenvel op mijn rug en een brok in mijn keel heb zitten luisteren.
Naast die indringende momenten is het dan tegelijkertijd prachtig om te zien hoe de motorsport een lichtpuntje kan zijn in het leven van een kankerpatiënt en in dat van het hele gezin.
Hoewel ik Marco tijdens de komende races de punten niet cadeau zal geven wil ik hem, manager Aart van Meerveld en de andere mensen van het team hierbij heel veel succes wensen met hun bezigheden. Ik heb er zeer veel bewondering voor.
En, als Harry me nog eens dezelfde vraag stelt, dan heb ik zeker minder bedenktijd nodig voor een antwoord.
Bertus Folkertsma
(in samenwerking met Otto Kuipers)
Reageren? Dat kan naar [email protected]
