Enkele weken geleden hebben we donderdag gebombardeerd als columndag op Racesport.nl. Vandaag was het de beurt aan James Toseland om zijn belevenissen met de bezoekers van de snelste motorsport site van Nederland te delen. Helaas kunnen wij deze belofte niet waar maken om het simpele feit dat de tweevoudige World Superbike kampioen en huidig Tech 3 Yamaha MotoGP coureur zijn tekst niet op tijd heeft aangeleverd.
Aangezien Toseland vandaag, op donderdag voorafgaand aan de Pramac Grand Prix of China, van een boottrip geniet in Shanghai en druk is met de voorbereidingen op zijn vierde MotoGP race van dit seizoen hebben we moeten besluiten zijn eerste column uit te stellen.
Onze excuses hiervoor maar als alternatief, en om de donderdag toch als column dag te handhaven, heeft onze columnist van de afgelopen jaren Bertus Folkertsma nog een keer zijn belevenissen van de start van het ONK seizoen 2008 op papier gezet.
Racen bij nacht en ontij
Het seizoen kent toch maar een merkwaardige start. Races die worden afgelast (Assen, Brands Hatch) en races die wel doorgaan maar in de nachtelijke uren worden verreden. Bij het zien van de eerste Moto GP in Qatar dacht ik meteen weer terug aan mijn eigen ervaring met het rijden van een 24-uursrace. Tijdens de Dutch TT van 1999 had ik het verzoek gekregen van Jordi Pons, broer van de bekende Sito, om deel te nemen aan de 24-uursrace van Barcelona. Het was voor het eerst dat ik in het donker een wedstrijd reed. Ik zal het nooit weer vergeten. In vergelijking met het circuit in Qatar was er op en langs de baan in Barcelona aanmerkelijk minder verlichting. Dat maakte het in het begin extra moeilijk. Zodra het donker is zie je in een bocht meerdere keren je eigen schaduw voorbijkomen. Als er drie grote bouwlampen aan de buitenkant van het circuit staan word je even vaak door jezelf voorbijgereden. De eerste keer is het schrikken natuurlijk, maar na een aantal keer merk je het al niet meer, totdat …….. je door een andere rijder wordt ingehaald. Dan is het dubbel schrikken. Je ziet iets en denkt aan je eigen schaduw, maar als het dan toch meer dan dat blijkt te zijn, eh ja dan kan dat wel eens een probleem opleveren. Dat inhalen gebeurde nogal eens. Ik reed destijds, zonder noemenswaardige internationale ervaring, op mijn Suzuki 600 tegen veel EK en WK-toppers, die deze wedstrijd als een extraatje meepikten.
Om eerlijk te zijn vond ik dat de S.M.A. een goed besluit heeft genomen door de Paasraces niet door te laten gaan. In de aanloop naar het Paasweekeinde werd al snel duidelijk dat de weergoden voor de liefhebbers van een aangenaam lenteweertje weinig goeds in petto hadden. Dit keer hadden de heren weervoorspellers het bij het rechte eind, getuige de sneeuwbuien die tweede Paasdag over Nederland trokken. Nu heb ik er nog even aan gedacht om bij Roelof Thijs, de vader van mijn vriendin, een set spikes (voor ijsspeedwaymachines) te halen, haha. Nee, ik rijd om twee redenen. Ten eerste vind ik het prachtig om zo hard mogelijk op een motorfiets te rijden en in de tweede plaats heb ik er veel plezier in om alles weer mooi en netjes voor elkaar te krijgen. Het eerste was in ieder geval niet mogelijk. Gelukkig dacht vrijwel iedereen er zo over. Zoals de meeste lezers wel zullen weten staan wij op het Asser’ rennerskwartier meestal schuin achter het tankstation. Deze plek heeft één groot nadeel. Als de wind zuid(oost) is dan komt ‘ie als eerste bij ons op bezoek en omdat wij nogal een grote hospitent hebben is het in zulke omstandigheden moeilijk om ‘m warm te krijgen. Met Pasen zou dat zeker niet zijn gelukt.
Het weer wil maar niet echt motorsportvriendelijk worden. Ik heb gehoord dat de races in Brands Hatch eveneens zijn afgelast. De reden? Sneeuw, en niet zo’n klein beetje ook. Het circuit was er onzichtbaar door geworden. Het klimaat is in de war wordt er gezegd en als je dit zo ziet ben je geneigd het te geloven. Toch zijn deze gebeurtenissen niet nieuw. Ik heb me laten vertellen dat de Grand Prix van Oostenrijk in 1980 is afgelast. De reden? Sneeuw, nog veel meer dan er afgelopen weekend in Brands Hatch viel. Voorafgaand aan het laatste weekend van april 1980 viel er meer dan een halve meter sneeuw op het circuit de Salzburgring. De rijders konden alleen met sneeuwkettingen het rennerskwartier op- en afrijden. In plaats van trainen werd de tijd gedood met sneeuwballen gooien en een flinke borrel drinken in het kroegje langs de baan dat goede zaken deed. De rijders kwamen toen letterlijk en figuurlijk van een koude kermis thuis.
Ik heb dat zelf niet bewust meegemaakt. Ik was toen in mijn derde levensjaar. Maar als men mij niet veel later vroeg wat ik later wilde worden was mijn antwoord steevast: motorcoureur. Net als iedere kleine jongeman speelde ik vroeger veel met lego. Negentig procent van mijn tijd spendeerde ik aan het bouwen van trailers met een motorfiets er in. Dan reed ik van de ene kant van de kamer naar de andere kant, in mijn beleving ‘van het ene circuit naar het andere circuit’. Een aantal jaren later kwam er een autoracebaan met autootjes met koolborstels eronder. Helaas ging die snel stuk. Ik had ook een elektrische trein. Hoewel ik daar nooit echt iets aan heb gevonden kreeg ik daar toch steeds weer uitbreidingen voor. Volgens mij hadden ze thuis liever dat ik treinmachinist zou worden dan motorcoureur.
Om nog even op het weer terug te komen, het voordeel van de witte Paasdagen was dat ik, voor het eerst in vijftien jaar, kon genieten van mijn eerste ‘vrije’ paasweekend. Een verplicht lang vrij weekend is ook wel eens heerlijk. Maar ja, je verlangt dan ook al weer snel naar mooi weer en als dat het geval is dan trekt het circuit toch ook weer. Ik hoop dan ook van harte dat de weergoden ons motorsporters de komende weekeinden beter gezind zijn.
(in samenwerking met Otto Kuipers)
