Een prima revanche van Raymond van der Molen na het puntenloze einde in Hengelo. Nu de motor weer tiptop in orde was, leek niets een goede klassering in Assen in de weg te staan. Maar ja, het gaat toch altijd anders dan je denkt, en zo ook nu weer. Raymond reed een nette tijd tijdens de droge ochtendtraining. Maar een vijftiende plek gaf uiteindelijk toch aan dat Ray weer even op n lijn moest zien te komen met zijn motor. In de middag regende het wel, en ja hoor, soms zou je denken «regende het maar altijd«, als medewerker in het team van die Van der Molen, want nu stond binnen de kortste keren de derde tijd op de klokken. Raymond vond het welletjes en zocht een droog heenkomen. Foto: Mario Eleveld
Voor de warming-up op zondagochtend werden de regenbanden weer gedemonteerd. Het was weer droog. Raymond had nu snel vertrouwen in de motor en reed temidden van stuiterende en slippende collega´s zonder veel moeite naar de achtste tijd, de laatste tijd min of meer zijn vertrouwde stek. Dat het nog frisjes was bleek wel uit het feit dat die achtste tijd een 1:29-er was. Een lange, lange rustperiode volgde, waarbij het publiek zich moest zien te vermaken met de 200 mijls endurance race, maar liefst 86 ronden lang.
Ondanks die lange rustperiode stond het complete team tegen het eind van de middag messcherp aan de start, want daar, bij de start, moest Raymond de eerste posities terugverdienen. En je zult altijd zien, dan hebben er meer dergelijke plannen.
Goed. Als twaalfde de eerste bocht door, en dan de lange, lange mars voorwaarts. Maar dat ging goed komen. Al vrij snel zat Raymond dik in de 1:26-ers te sturen en daarmee reed hij na een paar fraaie uitremmanoeuvres, zo de top tien in. En wat daar allemaal gebeurde…
Robert Menzen viel terug, Arno Slabbekoorn bleef achter Rayond rijden, John Bakker was heel erg snel, Bob Withag en Wim Theunissen streden spectaculair om de tweede plek. En daar kwam Raymond. Hij bleef Bertus Folkertsma voor, wat zo belangrijk is voor het klassement. Hij begaf zich in die cruciale laatste ronden richting de nummer zes in het veld, Leon Thijssen. En Raymond wilde nog veel meer, maar de slotronde werd een martelgang met veel tegenwind op de Veenslang en hongerige concurrenten die ook nog punten wilden scoren vandaag. Zo moest Raymond, die erg veel had moeten geven om die negende plek te bereiken, genoegen nemen met diezelfde negende plek. ÒIk was constant in gevecht!Ó, hijgde hij na afloop, nadat hij zijn vingers weer allemaal recht had. Maar zoals ingewijden weten: Rij maar eens van een vijftiende plek af de top tien in! Dan zevende worden zou wel heel erg wild zijn!
Maar toch lukte het bijna.
Hoe dan ook, zeven punten erbij, en een hele grote berg motivatie, die de caravan op de terugweg vervaarlijk deed doorzakken.
