Finishpraat: De bijzondere zeges van Noboru Ueda

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In deze editie gaat over Noboru Ueda, die zowel bij zijn Grand Prix debuut als zijn eerste 125cc-race in Europa wist te winnen.

Wie aan Noboru Ueda denkt, kan volgens mij alleen maar positieve herinneringen hebben. De Japanner was een zeer sympathieke coureur en uiterst herkenbaar aan zijn grote bril, die hij ook tijdens het racen droeg. In de jaren 90 was “Nobby” een constante topcoureur in de 125cc. In totaal wist hij dertien GP’s te winnen en eindigde hij tweemaal – in 1994 en 1997 – als tweede in het wereldkampioenschap. In 1997 was hij overigens de enige coureur die Valentino Rossi van een zege wist af te houden. Ueda deed dat zelfs vier keer dat jaar. Al zijn prestaties behaalde de Japanner in de 125cc. Met zijn dertien GP-zeges is Ueda op dat gebied één van de succesvolste Japanse motorcoureurs aller tijden. Alleen landgenoten Tetsuya Harada en Daijiro Kato (beiden 17 zeges) wonnen vaker in de Grand Prix. Ueda was zo’n coureur waarvoor je als toeschouwer naar het circuit komt. Hij ging altijd voor het maximale resultaat, wat ook regelmatig resulteerde in een stevige valpartij. Maar zijn lach, sportiviteit en benadering van het racen zorgden ervoor dat Ueda over de hele wereld een populaire coureur was.

Zijn debuut op Grand Prix-niveau in 1991 was bijzonder – zowel voor Ueda zelf als voor de Japanse motorsport. Het luidde zelfs het begin in van een zeer succesvolle periode voor Japanse coureurs in zowel de 125cc als de 250cc. In de jaren 60 wisten vier Japanse rijders – Kunimitsu Takahashi, Yoshimi Katayama, Mitsuo Itoh en Teisuke Tanaka – één of meerdere GP’s te winnen. Wereldkampioen werden ze niet, en ook wonnen ze alleen in de 50cc, 125cc of 250cc. Ook Hideo Kanaya werd begin jaren 70 geen wereldkampioen, al wist deze Yamaha-topcoureur in 1975 wel de eerste 500cc-zege voor Japan te behalen. Het was een bijzondere dag voor de Japanse motorsport, want Kanaya won die dag tijdens de Oostenrijkse Grand Prix ook de 350cc-race. Takazumi Katayama was een andere Japanse topcoureur die in de jaren 70 zijn opmars maakte. Katayama werd wél wereldkampioen in 1977 in de 350cc-klasse. Net als Kanaya won hij ook eenmaal in de 500cc, namelijk in 1982 op een Honda tijdens de Zweedse Grand Prix op Anderstorp.

Japanse talenten waren er ongetwijfeld meer, maar slechts enkele coureurs maakten in de jaren 70 en 80 de overstap naar de Grand Prix. Veel rijders bleven in Azië racen. Toen de Japanse Grand Prix op Suzuka in 1987 op de kalender kwam, gaf dat Japanners de kans om zich te meten met het voornamelijk Europese Grand Prix-paddock. Op hun thuiscircuit waren ze als lokale rijders ook ijzersterk. Dat bleek direct bij de editie van 1987, toen Masaru Kobayashi de 250cc-race op een natte baan wist te winnen. Kobayashi zou een jaar later opnieuw derde worden in Japan, maar maakte nooit de volledige overstap naar de Grand Prix. Vanaf 1989 kwam ook de 125cc-klasse in actie op Suzuka, wat extra kansen bood voor Japanse wildcardrijders. Toch bleken de vaste GP-rijders in eerste instantie nog te sterk. Ezio Gianola won in 1989 en Hans Spaan was de beste in 1990. Japanners behaalden in die jaren wel podiumplaatsen, maar een overwinning bleef uit – totdat een jaar later Noboru Ueda zijn Grand Prix-debuut maakte.

Hij zette zijn Honda op pole position vóór fabrieksrijders Fausto Gresini en Loris Capirossi. Dit trio maakte er een mooie strijd van om de overwinning, waarbij Ueda zijn vechtlust – wat later zijn handelsmerk zou worden – toonde. Voor eigen publiek wist de 22-jarige Japanner Gresini (tweevoudig wereldkampioen) en de toen regerend wereldkampioen Capirossi achter zich te houden. De bijna 100.000 Japanse toeschouwers waren in extase na deze geweldige overwinning. Ueda zou met zijn Japanse team in eerste instantie alleen in Japan en Australië rijden. Maar toen hij derde werd op Eastern Creek besloten ze ook de overige GP’s te gaan rijden. Een perfecte keuze, want bij zijn Europese debuut won Ueda opnieuw! In Jerez leek de Italiaan Gianola het Spaanse merk Derbi een thuiszege te bezorgen. Toen hij met technische problemen uitviel, was daar Ueda die de race naar zich toetrok. En zo stond de Japanner na drie races zelfs aan de leiding in het 125cc-wereldkampioenschap. Bij de volgende race in Misano ging het echter fout: Ueda crashte, liep een blessure op en moest enkele races missen. Valpartijen en blessures zouden hem gedurende zijn carrière vaker parten spelen en vormden ook een reden om eind 2002 te stoppen met racen. Ondanks zijn blessures wist Ueda in 1991 een geweldige indruk achter te laten met een vijfde plek in het wereldkampioenschap. Dit leverde hem een Honda-fabriekscontract op bij Team Pileri in 1992. In feite werd hij de vervanger van tweevoudig wereldkampioen Capirossi, die inmiddels de overstap had gemaakt naar de 250cc. Gedurende zijn hele carrière bleef Ueda fabriekscoureur van Honda. Maar hoe sympathiek en getalenteerd hij ook was, hij kwam telkens nét te kort om wereldkampioen te worden.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg het laatste Racesport.nl nieuws ook via social media:

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube