Finishpraat: De korte carrière van Kevin Magee: flitsend begin, abrupt einde

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In je allereerste Grand Prix op Europese bodem meteen op de eerste startrij van de 500cc kwalificeren: het overkwam Kevin Magee tijdens de TT van Assen in 1987. Een groot talent, dat de torenhoge verwachtingen uiteindelijk niet wist waar te maken.

Er zijn van die rijders die vanuit het niets een enorme indruk maken, maar de belofte van supertalent – om verschillende redenen – uiteindelijk niet volledig weten waar te maken. Kevin Magee past zonder meer in dat rijtje. De Australiër was begin twintig toen hij als Yamaha-coureur in eigen land en in het Japanse Superbike-kampioenschap naam maakte. Zijn prestaties trokken de aandacht van niemand minder dan Kenny Roberts, die met hoofdsponsor Lucky Strike een Yamaha-fabrieksteam runde in de 500cc-klasse. Voor 1986 stond een debuut gepland voor Magee in de koningsklasse, maar dat moest worden uitgesteld vanwege een beenbreuk. Niet de laatste pittige blessure in zijn carrière, overigens.

Een jaar later, tijdens de openings-Grand Prix in Japan, was het zover: op de reservemotor van Team Lucky Strike Roberts maakte Magee zijn debuut. De vaste rijders dat jaar waren Randy Mamola en Mike Baldwin. Magee kwalificeerde zich knap als zesde – vóór de vaste rijders van het Yamaha-team van Roberts. In de kletsnatte race crashte hij, maar zijn snelheid en lef maakten meteen indruk. Teambaas Roberts zag in Magee een potentiële rijder voor 1988 en wilde hem vaker in actie zien. Dat gebeurde tijdens de TT van Assen in 1987, de zevende Grand Prix van het seizoen. Magee had nog nooit in Europa geracet. Met zijn helm en pak onder de arm werd hij van Schiphol naar het Drentse circuit gebracht. Het uitdagende TT Circuit had hij nog nooit in het echt gezien, laat staan op gereden. Maar een echt talent heeft weinig nodig om snel te zijn. Magee was vanaf de eerste training rap en kwalificeerde zich als tweede (!) achter Wayne Gardner – vóór wereldtoppers als Eddie Lawson, Ron Haslam, Rob McElnea, Christian Sarron en semi-teamgenoot Mamola.

De race zelf werd een bizarre, verdeeld over drie delen vanwege constant wisselende weersomstandigheden. Het was nog de tijd dat topcoureurs soms zelf het heft in handen namen en de wedstrijdleiding wisten te overtuigen om een rode vlag te zwaaien. Voor een debutant geen ideale omstandigheden. Maar terwijl de een na de ander onderuitging, bleef de 24-jarige Magee overeind en finishte als tiende. Tijdens de dertiende Grand Prix – de laatste in Europa – kreeg hij opnieuw een kans bij Team Roberts, dit keer op het circuit van Jarama. Wederom wist hij zich sterk te kwalificeren: vijfde. In zijn eerste droge 500cc-race reed Magee naar een tweede plaats achter Lawson. In de slotfase bood hij weinig weerstand toen zijn semi-teamgenoot Mamola – die nog streed voor de wereldtitel – hem passeerde. Toch finishte hij knap als derde, vóór de latere wereldkampioen Gardner.

Magee had in 1987 een geweldige indruk achtergelaten en werd door Team Roberts geselecteerd voor het seizoen 1988, samen met een andere protégé van Roberts: Wayne Rainey. Vicewereldkampioen Mamola moest hierdoor vertrekken en vond onderdak bij Cagiva. Als vaste Grand Prix-coureur wist Magee de derde race van 1988 – uitgerekend opnieuw op Jarama – te winnen, dit keer voor merkgenoot Lawson. Het stempel ‘wereldtalent’ kon definitief op zijn naam worden gedrukt. Maar vanaf dat moment werd het eigenlijk alleen maar minder. In de volgende Grand Prix in Jerez behaalde de Australiër nog een podiumplaats (derde), en vervolgens eindigde hij bijna alle races binnen de top zes – zonder nog op het ereschavot te verschijnen. Magee sloot zijn eerste volledige seizoen af als vijfde in de eindstand, zeer respectabel. In 1989 eindigde hij, opnieuw op een Yamaha van Team Lucky Strike Roberts, wéér als vijfde in het wereldkampioenschap. Dit ondanks het missen van twee races en zonder podiumplaatsen. Geen slecht seizoen, maar van progressie was geen sprake – eerder het tegenovergestelde.

Tijdens de Grand Prix van Laguna Seca in 1989 raakte Magee betrokken bij een zwaar ongeval. Nadat hij als vierde was geëindigd, besloot hij tijdens de uitloopronde een burnout te maken – midden op de baan. Achter hem feliciteerde de Amerikaan Bubba Shobert zijn landgenoot Lawson en zag Magee daardoor te laat. De klap was hard. Shobert liep zwaar hoofdletsel op en zou nooit meer racen. Magee kwam er vanaf met een beenblessure, maar moest wel twee races missen. Een jaar later ging het opnieuw fout op Laguna Seca. Na 1989 werd Magee bij Team Roberts vervangen door wereldkampioen Lawson. Hij kreeg onderdak bij het Suzuki-fabrieksteam naast Kevin Schwantz met opnieuw Lucky Strike als hoofdsponsor. Tijdens de Amerikaanse GP kwam Magee echter opnieuw hard ten val en liep daarbij ernstig hoofdletsel op. Zijn seizoen was direct voorbij. Een jaar later keerde hij nog enkele keren terug op Grand Prix-niveau, maar zou nooit meer volledig terugkeren in het WK. Wel won Magee nog een aantal World Superbike-races in eigen land. Toch zou het stempel ‘wereldtalent’ – dat hij verdiend had na zijn indrukwekkende debuut en overwinning in zijn zesde 500cc-race – er nooit helemaal uitkomen. Niet zo vreemd ook, aangezien hij slechts twee volledige seizoenen op Grand Prix-niveau actief is geweest.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg het laatste Racesport.nl nieuws ook via social media:

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube