Gedurende de tweede helft van de jaren Õ80 stonden de wedstrijden en met name de kampioenschappen in de 500cc klasse voor een groot gedeelte in het teken van de strijd tussen twee coureurs: De Amerikaan Eddie Lawson en de Australir Wayne Gardner. In de jaren 1986 tot en met 1988 was de strijd tussen deze twee toprijders het hevigst en samen vochten de twee kemphanen menig duel met elkaar uit op de baan. Zo ook tijdens de Dutch TT van 1988, waar Wayne Gardner na een ijzersterke opmars als eerste over de finish kwam.
In 1983 verschijnt Wayne Gardner voor het eerst aan de start in de 500cc op een Honda priv-machine. Tijdens de TT van dat jaar krijgt Gardner echter met een hele nare ervaring te maken als hij betrokken is bij een ernstige valpartij. Franco Uncini is op de Bedeldijk ten val gekomen en de regerend wereldkampioen van dat moment probeert in alle haast weg te rennen, zonder daarbij goed om zich heen te kijken. Gardner, die de hoek om komt zetten, kan de wegrennende Uncini niet meer ontwijken en bij de botsing stuitert de helm van het hoofd van Uncini en de Italiaan blijft vervolgens bewusteloos liggen op het circuit; een race-ongeluk dat vele raceliefhebbers nooit meer zullen vergeten.
Een jaar later verschijnt Gardner opnieuw op een Honda priv-machine aan de start van de TT en dat jaar is hij erg succesvol. Gardner wordt vijfde.
Voor het seizoen 1985 is Wayne ingelijfd in het officile fabrieksteam van Rothmans Honda en de fabriek blijkt daar uiteindelijk geen verkeerd aan te hebben gedaan. Zo wordt Gardner onder andere op het circuit van Assen in de stromende regen knap derde.
Tijdens het seizoen 1986 is Gardner de nieuwe kopman binnen het team van Rothmans Honda geworden, omdat Freddie Spencer dat jaar nauwelijks aan de start verschijnt. Gardner wint zijn eerste Dutch TT en Wayne wordt dat jaar vice-wereldkampioen achter Eddie Lawson.
In 1987 gaat het in de strijd om de titel opnieuw tussen Gardner en Lawson, terwijl ook Mamola een kans maakt op het kampioenschap. In Assen is Lawson de beste en Gardner wordt tweede, maar aan het eind van het seizoen is Wayne wel de nieuwe wereldkampioen voor Mamola en Lawson.
Wayne Gardner komt daarmee in 1988 als regerend wereldkampioen naar Assen voor de 58e Dutch TT. Voor aanvang van de race in de 500cc tijdens de TT staat Lawson bovenaan in de stand om de titel met 125 punten. Gardner staat derde met een achterstand van 40 punten op Lawson. Wayne moet daardoor races gaan winnen om nog aanspraak te maken op de titel, waarbij Lawson tevens niet te ver voorin mag eindigen.
Tijdens de trainingen voor de TT is Christian Sarron de snelste gebleken en de Fransman start daarmee vanaf pole-position. Ook Gardner en Lawson mogen vanaf de eerste startrij vertrekken.
Bij het verspringen van het licht is het Lawson die de leiding neemt, gevolgd door Pierfrancesco Chili, Ron Haslam, Didier de Radigues en Gardner. Lawson slaat in de eerste paar kilometer direct al een gaatje ten opzichte van de concurrentie en zijn teamgenoot De Radigues neemt de tweede plaats over. Chili rijdt de eerste twee ronden van de race op een derde plaats, gevolgd door Gardner en Magee. Samen vormen De Radigues, Chili, Gardner en Magee de eerste groep achtervolgers achter eerste man Lawson.
De Radigues vormt gedurende de eerste paar ronden van de race een soort buffer tussen Lawson (zijn teamgenoot bij het team van de voormalige GP-held Giacomo Agostini) en Gardner, die in de 3e ronde op de Veenslang aan Chili voorbij is gegaan en daarmee reeds op een derde positie rijdt. Vervolgens splitst de groep achtervolgers zich meteen in tween. De Radigues en Gardner blijven met elkaar over, terwijl Magee en Chili iets moeten lossen ten opzichte van de Belg en de Australir.
In de 4e ronde is het de beurt aan De Radigues om op de Veenslang door Gardner gepasseerd te worden. Direct wordt duidelijk dat het tempo van Gardner een stuk hoger ligt, omdat hij gelijk wegrijdt bij de Belg. Voor Wayne is het nu zaak het gat naar Lawson dicht te rijden, wat inmiddels al zoÕn dikke anderhalve seconde bedraagt.
Pole-sitter Sarron heeft ondertussen de aansluiting gevonden bij Magee en Chili en even later is Sarron de beide coureurs al gepasseerd.
Bij het ingaan van de 7e ronde bestaat er nog steeds een gat van ruim anderhalve seconde tussen Lawson en Gardner. Wayne doet er alles aan om aan het achterwiel van Lawson te komen, wat wel blijkt uit het feit dat hij constant een snellere ronde uit zijn Honda perst. De Radigues rijdt eenzaam en alleen op een derde plaats, Sarron en Magee volgen samen op een vierde en een vijfde plaats, terwijl Chili het tempo niet helemaal vast kan houden en op dat moment genoegen moet nemen met een zesde plaats.
In de 8e ronde gaat De Radigeus in de fout en crasht hij met zijn Yamaha in de Stekkenwal. Het gat tussen Lawson en Gardner wordt ondertussen maar niet kleiner en het lijkt erg moeilijk voor Gardner te worden om nog in aanmerking te komen voor de overwinning.
Gardner komt uiteindelijk toch dichterbij, want als de mannen voor de tiende keer de finish passeren, zit Wayne duidelijk korter achter Lawson. In het gedeelte na de Strubben weet Wayne in de 11e ronde veel goed te maken en hij slaagt erin de definitieve aansluiting bij ÒSteady EddieÓ te vinden. Lawson lijkt wat teveel van zijn banden gevergd te hebben in het eerste gedeelte van de race, terwijl het Gardner ook duidelijk moeite kost om zijn zware Honda in het juiste spoor te houden.
Gardner blijft zoÕn anderhalve ronde lang vlak achter Lawson rijden, totdat hij in de 13e ronde in het Witterdiep zijn Honda bij de Yamaha van Eddie binnendoor steekt. Op dat moment dringen zich ook de eerste achterblijvers aan en daar maakt Gardner dankbaar gebruik van. Hij weet een gat te slaan ten opzichte van Lawson als blijkt, dat Wayne veel minder moeite heeft met het passeren van de langzamere deelnemers dan Eddie. Na 14 ronden gereden te hebben, bedraagt het verschil tussen Gardnder en Lawson zoÕn 1,3 seconden in het voordeel van de Australir.
In de loop van de 16e ronde verschijnt opnieuw een groep van vijf achterblijvers in het vizier van Gardner en daar stelt Wayne de overwinning zeker. Nadat zowel Gardner als Lawson de groep gepasseerd zijn, blijkt het gat tussen de beide kemphanen ondertussen gegroeid te zijn tot zoÕn 4 seconden.
De enige opdracht voor Gardner is nu nog om de laatste vier ronden van de race rustig uit te rijden en dat doet Wayne zonder al te veel problemen. Gardner wordt als eerste afgevlagd en Lawson passeert de streep ruim 7 seconden later als tweede. Sarron rijdt zijn blauwe machine op ruime achterstand naar een knappe derde plaats en Magee komt als derde Yamaha-rijder als vierde over de streep.
Gardner rijdt vervolgens een uiterst sterk tweede gedeelte van het seizoen met overwinningen in Belgi, Joegoslavi, en Tsjechoslowakije. Datzelfde doet Lawson echter ook, die de beste is in Frankrijk, Zweden en Brazili. Het gat dat Eddie in het eerste gedeelte van het seizoen geslagen heeft, blijkt uiteindelijk de doorslag te geven. Hij gaat met het kampioenschap aan de haal, terwijl Wayne zich opnieuw tevreden moet stellen met de titel van vice-wereldkampioen, na in 1986 ook als tweede te zijn geindigd in de stand.
Het seizoen 1989 wordt een uniek seizoen als Lawson de overstap maakt naar Honda. De nummer n en de nummer twee van het vorige seizoen zullen daarmee samen aan de start verschijnen binnen hetzelfde team. Dit alles lijkt veel belovend te zijn. Gardner is echter niet blij met de overstap van Lawson naar Honda, omdat Gardners speelruimte behoorlijk wordt ingeperkt. Er ontstaat zelfs een ruzie binnen het team.
Zowel Lawson als Gardner willen dat seizoen bewijzen de snelste te zijn op de viercilinder Honda en Gardner doet het goed tijdens de eerste twee GPÕs met een vierde plaats op Suzuka en een overwinning tijdens zijn thuiswedstrijd op Phillip Island. Gedurende de derde GP in de Vereningde Staten slaat voor Wayne echter het noodlot toe. Tijdens de race komt Gardner hard ten val, waardoor hij uiteindelijk een heel aantal wedstrijden voor het wereldkampioenschap moet laten schieten. Zijn teamgenoot Lawson rijdt ondertussen zeer constant en eindigt dat seizoen alleen in Australi en Itali (door een rijdersstaking) niet op het podium. Lawson prolongeert daarmee in 1989 zijn titel in de 500cc en Gardner komt niet verder dan een teleurstellende tiende positie in het eindklassement.
Gardner blijft gedurende de laatste drie jaren van zijn racecarri¬re op twee wielen rijden voor het team van Rothmans Honda. In 1990 wint hij de GP van
Spanje en hij wint opnieuw zijn thuis-GP op Phillip Island. Aanspraak maken op de titel doet hij echter niet, ook niet in 1991 en 1992. In 1991 moet Gardner het zelfs zonder overwinningen stellen, maar in zijn laatste raceseizoen op de motor mag hij nog n keer het hoogste plekje van het podium betreden als hij de GP van Groot Brittanni weet te winnen. Na aan het eind van dat seizoen afscheid genomen te hebben van de GP-wereld, maakt Gardner de overstap naar vier wielen, overigens ook niet zonder succes!
Tekst: Asse Klein, [email protected]
Bron foto: www.superbike-racing.co.uk
