Victor Steeman overleed dinsdagavond 11 oktober in het ziekenhuis van Faro aan de gevolgen van zijn afgelopen zaterdag bij een crash op Autodromo Internacional do Algarve opgelopen verwondingen. De juiste woorden vinden om deze tragedie te beschrijven is onmogelijk. Een jonge- en talentvol sportman liet het leven terwijl hij deed waar hij het meeste van hield: motorracen.
Lieve Victor,
Woorden schieten tekort en de grote vraag blijft maar door mijn hoofd spoken; waarom moest uitgerekend jou dit overkomen. We kennen elkaar al jaren, we troffen elkaar de laatste seizoenen steevast tijdens de raceweekenden op een circuit ergens in Europa. Zo ook afgelopen weekend in Portimão, het raceweekend waarin je zelfs nog een (kleine) kans had om wereldkampioen te worden.
Op vrijdag spraken we elkaar, spraken we over je plannen voor komend seizoen en discussieerden we over hoe we elkaar konden helpen op weg naar jouw volgende stap in je carrière. Zaterdagochtend troffen we elkaar opnieuw, maakten we nog geintjes over hoe je mogelijk nog wereldkampioen kon worden. Jij ging je vervolgens voorbereiden op de eerste race terwijl je me met een grote glimlach en een vette knipoog nog nariep: ”Als jij nu zorgt voor de bekende ‘stok’ in het wiel bij mijn Spaanse rivaal dan ga ik er alles aan doen om hier dit weekend de laatste twee races te winnen.”
Je start van de eerste race was goed, je was weer ouderwets op dreef en liet meteen zien dat er ook in deze race terdege rekening met je moest worden gehouden. In de derde ronde ging het echter mis, vreselijk mis. Er kwam een rode vlag en het werd stil, muisstil. Niet wetende hoe ernstig het was rende ik naar het medical centre om te kijken hoe en wat. Hier werd meteen duidelijk dat het ernstig was. Wachtend op nieuws van de artsen leken de minuten ineens wel uren te duren. De helikopter werd gestart en ondertussen dreunde het nieuws na dat het serieus en zeer ernstig was en dat de artsen alles in het werk stelden om je te stabiliseren om de vlucht naar Faro mogelijk te maken.
Met een knoop in mijn maag zag ik de helikopter opstijgen, iedereen verslagen achterlatend op een nog steeds muisstil Autodromo Internacional do Algarve. Na enkele uren kwam de actie op het circuit weer op gang en werd er weer gereden, maar niet alleen bij mij – maar ook bij vele anderen om me heen – waren de gedachten niet meer bij de actie op de baan maar bij jou, bij jou gevecht voor je leven.
Na een aantal updates vanuit het ziekenhuis werd het me zondagmiddag duidelijk dat je deze laatste wedstrijd niet meer kon en ging winnen. Dinsdagavond laat kwam vervolgens het bericht dat de finishvlag definitief was gevallen en dat je eerder op de avond was overleden. Met trillende vingers en een knoop in mijn maag heb ik het nieuws wereldkundig gemaakt op Racesport.nl en haar social mediakanalen. De knoop in mijn maag is er nog steeds, het daadwerkelijke besef moet nog komen maar de vraag blijft…… waarom uitgerekend jou dit moest overkomen.
Lieve Victor, je was naast een zeer getalenteerd coureur ook een fantastisch mens, een hele slimme en verstandige jongen. Nooit de schuld direct bij een ander leggen, altijd eerst naar jezelf kijken, duidelijk iemand met een eigen mening, een mening die je ook zelf kenbaar durfde te maken ondanks je nog jonge leeftijd. Het feit dat je 5 andere mensen hebt kunnen redden door je organen te doneren zegt veel, zo niet alles over hoe je in het leven stond.
Dank voor alles wat we samen mee hebben mogen maken, dank voor alle mooie momenten die je mij – en met mij ongetwijfeld vele anderen – hebt weten te bezorgen. Het was een voorrecht om met je te mogen werken en je te hebben mogen leren kennen.
Mijn medeleven gaat uit naar Victor’s familie, de leden van het MTM Kawasaki Racing Team, vrienden en naar de mensen die het voorrecht hadden hem beter te leren kennen en met hem te werken.
Rust zacht Victor, en nogmaals bedankt voor alles.
Evert Slager
www.racesport.nl
