In 1983 werd voor de laatste keer gebruik gemaakt van de oude Noordlus tijdens de Dutch TT. Fameuze punten als de Bedeldijk, Stroomdrift en De Vennen maakten dat jaar nog één keer deel uit van het Drentse circuit (7,6849 km). Er werd echter niet zonder slag of stoot afscheid genomen van dit stuk asfalt, want tijdens de 53e Dutch TT deed dit gedeelte van de baan nog eenmaal behoorlijk van zich spreken.
Foto: Na bij de start als één van de laatste coureurs te zijn vertrokken, slaagde Carlos Lavado er toch nog in de 250cc-race tijdens de Dutch TT van 1983 op zijn naam te schrijven.
De 53e Dutch TT begint in 1983 om 10.00 uur met de race voor de 50cc klasse. Het is Eugenio Lazzarini aan boord van de Garelli die er in slaagt te winnen, vóór de Kreidler van Stefan Dörflinger, terwijl Ricardo Tormo met de tweede Garelli beslag weet te leggen op de derde plek. Theo Timmer finisht als beste Nederlander uiteindelijk op een zesde plek.
Daarna is het de beurt aan de zware viertakt-machines uit het WK Formule 1 die dat jaar voor het eerst aan de start verschijnen tijdens de Dutch TT. Het WK Formule 1 fungeert dat jaar als een welkome aanvulling tijdens de TT, omdat met ingang van het seizoen 1983 de 350cc klasse niet meer bestaat, waarmee de zware 1000cc-machines de plaats van de 350cc’s dus mogen innemen. Het zijn dat jaar met name de Suzuki’s van Rob McElnea en Mick Grant en de Honda’s van Joey Dunlop, Wayne Gardner en Roger Marshall die het tegen elkaar moeten opnemen tijdens de race op de Drentse heide. Het is uiteindelijk McElnea die de overwinning voor het Suzuki-kamp in de wacht weet te slepen (Grant valt uit met een opgeblazen motorblok), terwijl de Honda’s van Dunlop, Marshall en Gardner genoegen moeten nemen met respectievelijk de tweede, de derde en de vierde plek. Het is laatstgenoemde Gardner die later op de dag, zij het helaas, opnieuw behoorlijk van zich doet spreken. De Nederlander Gerard Flameling wordt met zijn Kawasaki in dezelfde race knap achtste.
Om 12.15 uur is het vervolgens de beurt aan de driewielers, waarbij het Nederlandse kamp zeker kans maakt op de overwinning in de vorm van de combinatie van Egbert Streuer en Bernard Schnieders. Het zijn de Zwitsers Rolf Biland en Kurt Waltisperg die na het verspringen van het licht direct de leiding in handen nemen, gevolgd door Streuer/Schnieders. Nog in de eerste ronde van de race gaat het echter al mis voor de Nederlandse combinatie als ze gedwongen worden hun span in de berm naast de baan te zetten vanwege een haperende benzine-toevoer. Na een vlugge reparatie slagen Streuer en Schnieders er in hun zijspan weer aan de praat te krijgen, om gelijk daarna een bezoek aan de pits te brengen om daar ook de koppeling nog bij te stellen. Vervolgens duikt het Nederlandse duo met een ronde achterstand precies voor race-leiders Biland en Waltisperg de baan weer in, waarbij de beide combinaties het nog even zwaar met elkaar aan de stok hebben, alhoewel Streuer en Schnieders natuurlijk geen rol van betekenis meer spelen. Na een aantal ronden, aan het eind van het lange rechte stuk na start/finish ter hoogte van de Bedeldijk, moeten de Nederlanders hun combinatie echter definitief aan de kant zetten. Het zijn vervolgens Biland en Waltisperg die zeer gemakkelijk naar de overwinning rijden, vóór de regerend-wereldkampioenen van dat moment, Werner Schwärzel en Andreas Huber, en de Japanse combinatie van Masato Kumano en Kunio Takeshima. Theo van Kempen en Geral de Haas finishen op een zesde plek uiteindelijk als beste Nederlanders.
Na de middagpauze staat om 14.00 uur de race voor de kwartliters op het programma. Het is pole-sitter Carlos Lavado die zijn Yamaha bij het verspringen van het licht maar zeer moeizaam aan de praat krijgt, waarmee de Venezolaan als één van de laatste coureurs van de startgrid vertrekt. Door als een komeet door het veld te denderen, is het echter Lavado die al na een aantal ronden de leiding in de wedstrijd in handen heeft genomen om deze vervolgens ook niet meer af te staan. Voor het Venezolaanse kamp wordt het een nog succesvollere race, want het is de land- en tevens teamgenoot van Lavado binnen het team van Venemotos, Ivan Palazzese, die, na valpartijen van Alan Carter, Christian Sarron, Manfred Herweh en Jean-François Baldé, als tweede de streep passeert, vóór de Kawasaki van Hervé Guilleux.
Vervolgens is het om 15.30 uur tijd voor het klapstuk van de dag waar een ieder naar heeft uitgekeken; de race in de 500cc klasse. Daarbij is men tevens benieuwd naar wat ‘onze eigen’ Jack Middelburg met de Honda en Boet van Dulmen op zijn Suzuki (speciaal voor de TT beide in de kleuren van Barclay gehuld, waarbij de twee Nederlanders dat jaar overigens niet de beschikking hebben over het allerbeste materiaal, nadat zij tijdens de TT van 1982 beide nog een fabrieksmachine werd toebedeeld) weten te presteren.
Het is aanvankelijk Freddie Spencer die met zijn Honda de leiding in de wedstrijd neemt. In de tweede ronde van de race gaat het echter goed mis. Het is regerend-wereldkampioen Franco Uncini die ter hoogte van de Bedeldijk bij het uitacceleren van de haakse hoek zijn Suzuki onderuit trekt, waarbij zowel hijzelf als zijn machine midden op het asfalt blijven liggen. Het is Uncini die meteen opkrabbelt en die zonder goed te kijken via links het circuit wil verlaten om zich een veilig heenkomen te zoeken langs de kant van de baan. Kenny Roberts en Middelburg gaan beide rechts aan de Italiaan voorbij, maar daarna is het Wayne Gardner die Uncini en zijn machine links wil passeren en vervolgens de wegspringende Uncini niet meer kan ontwijken. De Italiaan wordt zeer zwaar aan zijn hoofd geraakt, waarbij hij zelfs zijn helm verliest. Uncini blijft bewusteloos op het asfalt liggen, terwijl Gardner ook ten val komt, waarbij hij in de greppel naast de baan belandt. De ambulance verschijnt direct in de baan die Uncini naar het ziekenhuis van Groningen brengt, waar hij uiteindelijk zeer goed van zijn verwondingen zal herstellen.
Terug naar de race, die ondertussen gewoon is doorgegaan, waar het na zeven ronden Kenny Roberts is die met zijn Yamaha de leiding van Spencer overneemt, die op zijn beurt ook zijn teamgenoot Takazumi Katayama voorbij ziet komen, mede dankzij een verkeerde bandenkeuze van de jonge Amerikaan. Het is vervolgens Roberts die zijn eerste, en tevens enige, 500cc-overwinning in Assen weet te boeken. Daarbij gaat het nog bijna verkeerd voor de drievoudig-wereldkampioen bij de halveliters door een iets te uitbundige wheely, na voor de laatste keer de GT-bocht uit te zijn gekomen, waarbij Katayama hem nog tot op tweetiende van een seconde weet te naderen. Roberts zelf heeft daarbij de Japanner nooit gezien. Middelburg finisht uiteindelijk op een zesde plek, terwijl Van Dulmen achtste wordt.
De laatste race van de dag is die van de 125cc’s. In deze race is het Angel Nieto die een spelletje speelt met zijn concurrenten. De Spanjaard leidt de race, waarbij hij gevolgd wordt door de MBA’s van Ricardo Tormo, Bruno Kneubühler, Johnny Wickström, August Auinger en Hans Müller. In de laatste ronde maakt Nieto echter duidelijk dat er maar één coureur met de overwinning vandoor gaat en dat hij dat zelf is. Tormo wordt uiteindelijk tweede, vóór Kneubühler.
Met het afvlaggen van de 125cc-race kwam er tevens een einde aan de TT van dat jaar. Vanaf 1984 maakten de Bedeldijk, Stroomdrift en De Vennen niet langer meer deel uit van het traject, maar werd er in het vervolg na de S-bocht vrijwel meteen een bocht naar rechts (Haarbocht) gemaakt om ter hoogte van de Madijk weer op de oorspronkelijke baan terug te keren. Het circuit kreeg daarmee een nieuwe lengte van 6,1340 kilometer. Doel van deze inkorting was om uiteindelijk tot een volledig permanent circuit te komen, waarbij het laten vervallen van een groot gedeelte van de oude Noordlus een nieuwe stap in de goede richting vormde. Het luidde daarmee ook een nieuwe fase in de geschiedenis van het TT-c
ircuit en de Dutch TT in, maar het betekende eveneens het einde van een stukje nostalgie; het (voor een gedeelte) verdwijnen van een circuit dat sinds 1955 dienst had gedaan.
Bron foto: www.motosclassicas70.com
