In 1970 leek de Spanjaard Santiago Herrero één van de grote kandidaten te zijn voor de titel bij de kwartliters, na al vroeg in het seizoen een aantal goede klasseringen te hebben geboekt en na in 1969 ook reeds dicht bij het behalen van het kampioenschap te zijn geweest. Tijdens de TT op het eiland Man in datzelfde 1970 kwam er echter abrupt een veel te vroeg einde aan zijn carrière; een carrière die anders ongetwijfeld nog veel meer successen zou hebben gekend.
In 1968 zien we Santiago Herrero aan de start verschijnen in de 250cc klasse met een Ossa; een machine die net als zijn berijder afkomstig is uit Spanje. Herrero slaagt er dat jaar in deze Spaanse renstal haar eerste successen in het wereldkampioenschap wegrace te bezorgen. Aanvankelijk komt Herrero gedurende het seizoen niet verder dan een aantal vijfde en zesde plaatsen, maar tijdens de laatste GP van het jaar in Italië is hij meer succesvol. Op het circuit van Monza weet hij namelijk knap derde te worden, achter de twee Yamaha’s van Phil Read en Bill Ivy. Herrero eindigt in 1968 uiteindelijk op een zevende plaats in de eindrangschikking bij de kwartliters, onder andere opnieuw achter Read en Ivy die dat jaar het kampioenschap in deze klasse duidelijk gedomineerd hebben.
Het jaar 1969 vormt de definitieve doorbraak voor Herrero in het wereldkampioenschap wegrace. Hij staat dat jaar allereerst andermaal aan het vertrek bij de 250cc’s met zijn Ossa, waarmee hij zeer succesvol zal zijn. Herrero begint zeer sterk aan het seizoen door de openingsrace in zijn thuisland Spanje op het circuit van Jarama te winnen. In West-Duitsland weet hij vervolgens geen punten te pakken, maar tijdens de derde race in Frankrijk is hij opnieuw de sterkste van allemaal. Tijdens de TT op het eiland Man en de Dutch TT in Assen finisht hij beide keren op een derde plek, terwijl hij daarna in België zijn derde GP-zege van het seizoen boekt. In Oost-Duitsland weet de Spanjaard beslag te leggen op een tweede plek, maar tijdens de vijf races die daarna nog resteren, gaat het allemaal iets moeizamer voor Herrero. Hij komt dan namelijk niet verder meer dan slechts een zesde plek in Finland en een vijfde plaats in Italië. Dat blijkt hem uiteindelijk ook net de titel te kosten. Dat jaar tellen voor de kwartliters namelijk de zeven beste resultaten mee voor de strijd om het kampioenschap, waarmee Herrero uiteindelijk uitkomt op een totaal van 83 punten; net iets minder dan Kelvin Carruthers (89 punten) en Kent Andersson (84 punten). Een extra overwinning of een tweetal tweede plaatsen tijdens de laatste vijf races hadden Herrero daarmee de titel op kunnen leveren. Nu moet hij genoegen nemen met een derde plek in de eindstand.
Naast zijn optreden bij de kwartliters zien we Herrero in 1969 ook in de 50cc klasse terug. Hij heeft daarbij de beschikking over een Derbi (andermaal een machine van Spaanse makelij), waar ook mannen als Angel Nieto en Barry Smith op rijden. Halverwege het seizoen weet Herrero zich met de Derbi drie keer in de punten te rijden, waaronder een tweetal tweede plaatsen in België en Oost-Duitsland, wat hem uiteindelijk op een zevende plaats in de eindstand doet belanden. Nieto pakt dat jaar overigens de titel in de lichtste klasse van dat moment.
In 1970 doet Herrero met de Ossa opnieuw een poging de titel bij de kwartliters in de wacht te slepen. Gedurende de eerste race in West-Duitsland pakt hij nog geen punten, maar tijdens de twee daaropvolgende GP’s in Frankrijk en Joegoslavië weet hij respectievelijk tweede en eerste te worden. Met dan nog negen races te rijden en andermaal slechts de zeven beste resultaten die dat jaar meetellen voor de eindstand, heeft Herrero reeds een goede stap in de richting van de titel gezet. Tot op dat moment heeft zelfs nog geen enkele andere coureur zo veel punten bij elkaar weten te rijden als de Spanjaard, ondanks zijn nul-score tijdens de openingsrace van het seizoen.
Tijdens de vierde ronde van het kampioenschap, de GP van Groot Brittannië op het eiland Man, gaat het echter mis voor Herrero. Tijdens de 250cc-race komt hij allereerst ten val ter hoogte van Braddan door gesmolten asfalt. De Spanjaard slaagt er echter in zijn race te vervolgen, maar in de vijfde ronde crasht hij opnieuw, ditmaal door een achterblijver. Herrero wordt direct met een helikopter overgebracht naar het ziekenhuis, waar zijn toestand aanvankelijk als geruststellend wordt beoordeeld. Twee dagen later kondigt het ziekenhuis echter aan dat Herrero is overleden.
Met het overlijden van Herrero verloor de motorsport één van de grootste talenten die zij op dat moment rijk was; de man die Ossa haar enige echte successen uit haar geschiedenis bezorgde. Als Herrero in 1970 zijn reeks van goede prestaties had door weten te zetten, dan had een wereldtitel bij de kwartliters voor hem zeker tot de mogelijkheden behoort, maar zover zou het helaas dus nooit komen.
Erelijst van Santiago Herrero:
4 overwinningen
0 wereldtitels
1968:
250cc: geen overwinningen, 7e in de eindstand
1969:
50cc: geen overwinningen, 7e in de eindstand
250cc: drie overwinningen, 3e in de eindstand
1970:
250cc: één overwinning, 8e in de eindstand
Bron foto: http://www.ossa.es/
