Nadat we het twee dagen droog wisten te houden, was het zondagmorgen erg nat. Hoewel de regenbanden al regelmatig opgewarmd waren, mochten ze nu dan plaatsnemen in de motor. Precies zoals anders kregen we nu ook weer een warm-up van 10 minuten.
Omdat iets meer dan een uur na de warm-up, de pitsrtaat alweer open gaat voor de race, is crashen gewoon geen optie. Hoewel sommigen al direct erg snel rond reden, begon ik toch iets voorzichtiger. Al snel kwam ik tot de conclusie dat er overal erg veel grip was. Daardoor raakte mijn knie alweer snel het asfalt, op zowel het nieuwe als het oude gedeelte. Toch werd ik wel een paar keer goed gewaarschuwd met een weg stappende achterkant. Na de vijf ronden die we binnen de tien minuten konden rijden, behaalde ik toch zelfs nog een 23e tijd. Uiteraard moest er na de warm-up alles weer klaar gemaakt worden voor de race. Ook het weer werd er niet beter op. Tot dat het ineens stil werd op de baan…. Een oliespoor zorgde voor een rode-vlag situatie tijdens de warm-up van de Superbike. Paniek!
Hoelang gaat het duren, komt onze race in gevaar enz. enz.
Zappend van het ene naar het andere kanaal. Eén van de Superbikes had een oliespoor van toch wel zeker een kilometer rond gesproeit. De baan zag dan ook oranje van alle baco's die bezig waren met het poetsen van de baan. De eerste Superbike race zal om 12uur beginnen, wat er ook gebeurt. Daarom vertrok ik naar het Media-Center om te ontdekken of onze race verzet zou worden. Daar was ik zeker niet de enige coureur. Er werd inderdaad bekend gemaakt dat onze race verzet zou gaan worden tot na de tweede manche van de Superbikes om 16.30uur.
Door de regen weer terug naar de vrachtwagen, waar inmiddels het nieuws ook al bekend was geworden. Samen met alle toegestroomde sponsors en fans, werd er naar de andere races gekeken. Met de eerste race van de SBK was het erg nat, maar vanaf een uur of twee werd het steeds droger. Tussendoor werd er dan ook naar de radar beelden van Nederland gekeken, om te zien wat voor weer verwacht werd.Met de start van de tweede manche was dan ook bijna de gehele baan al droog en vertrok iedereen met slicks. Ook bij ons werden de droogweerbanden weer gemonteerd.
Om 16.15uur ging de pitstraat voor ons dan eindelijk open. Terwijl de Superbike mannen nog naar het podium onderweg waren. Op de grid aangekomen was het erg moeilijk voor de twee grid girls om met de harde wind de paraplu stil te houden. Helemaal spannend omdat je verplicht bent je helm af te doen……
De startprocedure werd tegen alle verwachtingen in niet ingekort. Na een minuut of vijftien mochten we dan ook vertrekken voor de warm-up lap. Ik deed het deze keer ook maar eens rustig aan, net zoals de meeste anderen. De auto welke achter het veld aankomt ging zelfs al even hard. Het licht bleef erg lang rood, maar toen het uitging, was mijn start erg goed. Ik pakte zelfs al een paar posities. Jammer genoeg remde ik te vroeg voor de eerste bocht waardoor er weer een stel voorbij kwamen. Hiermee kwam ik helemaal aan de binnenkant terecht, maar dat bracht nu eens geluk. Een paar plaatsen voor me ging net zoals in Brands-Hatch, Lunadei onderuit. Door de ontstane chaos, kon ik weer een aantal posities pakken. In de eerste ronde kwamen echter een paar minder goed gestartte, snellere coureurs weer voorbij. Toch kwam ik al de eerste ronde op een 24e positie door. Een ronde later ging er een rijder een paar posities voor me in de snelle Ramshoek onderuit. Mede door de wind in de rug ging je hier veel harder op af dan tijdens de trainingen, wat in het begin best wel spannend was. Jammer genoeg kwamen een ronde later weer twee iets te snelle rijders voorbij, waar ik net niet achter kon blijven hangen. Ronde na ronde werd het gat met de rijders voor me iets groter. Jammer genoeg zag ik op mijn pitbord dat ik nul seconde voorsprong had op de rijders achter me. Sinds halverwege vorig jaar ben ik gestopt met achterom kijken en vertrouw ik volledig op de mensen in de pits. Mijn rondetijden waren erg constant en ik bleef pushen. Jammer genoeg bleef er maar +0 op mijn pitbord staan. Ook kon ik in de erg langzame Strubben de motor achter me horen. Gelukkig maakte ik geen grote fouten, waardoor ik de rijder (of rijders) achter me kon houden. Met ingaan van de laatste ronde lag ik nog op een 23e positie. Halverwege het circuit was er een gele vlag bij de Ruskenhoek. Dichterbij komend, zag ik dat het niet om één maar om veel meer rijders ging. Ik ging dan dus ook erg voorzichtig door deze bocht, want inhalen onder geel mag toch niet. De laatste paar bochten waren nog erg spannend en ik remde iets later en reed een defensieve lijn naar de laatste, beruchte GT chicane. Ik kwam toen, bleek later, op een 18e positie over de finish.
In parc-fermé, waar we onze motoren moeten laten, hoorde ik dat er constant twee rijders in mijn nek hijgden. De rijder van Dirk van Mol, Didier Heyndrickx en de Italiaan Giuseppe Barone, welke in de laatste ronde onderuit was gegaan. Hoewel dit mijn beste resultaat is, was ik er niet helemaal tevreden over. Mijn rondetijden waren net iets langzamer dan tijdens de trainingen en daar was ik totaal niet blij mee. Achteraf zag ik in de uitslagen dat er maar één rijder was die sneller in de race ging dan de tijdens de trainingen. De pole tijd, was zelfs 1,4 seconden sneller dan de snelste ronde tijd in de race. Mijn snelste tijd in de race was echter maar 0,3 seconde langzamer dan mijn kwalificatie tijd. Dat maakte me gelijk een stuk vrolijker en zo kon ik gisteravond weer fijn slapen.
Veel tijd om uit te rusten krijgen we niet, want woensdagochtend vertrekken we alweer naar de volgende race op het in Oost-Duitsland gelegen circuit, de Lausitzring. Hier maakte ik vorig jaar in het Dirk van Mol team mijn debuut in de FIM Cup. Hopen dat het geluk met zich mee brengt….
