Tijdens het MotoGP weekend in Japan werd bekendgemaakt dat er volgend jaar met maar één bandenmerk zal worden gereden. Dat betekent het einde van de zogeheten bandenoorlog maar is er eigenlijk wel een winnaar?
Wat betekent het nu dat er volgend jaar met maar een merk gereden mag worden?
Volgens geruchten staat in het voorstel dat Bridgestone heeft ingediend dat de rijders het komende seizoen nog maar 20 banden (voor- en achterbanden) per race tot hun beschikking krijgen, dit jaar zijn dat er nog 40. Er zal daarnaast niet meer met kwalificatiebanden gereden gaan worden waardoor de kwalificatie waarschijnlijk een stuk minder spanning zal bieden. De kwaliteit en de prestatie van de banden zal in ieder geval omlaag gaan.
Verder betekent het dat rijders als Toni Elias, die vanwege zijn rijstijl met speciale op maat voor hem gemaakte banden rijdt, waarschijnlijk in het nadeel zullen zijn omdat dergelijke speciale banden niet meer gemaakt zullen gaan worden. Hoe voorkom je overigens als bandenfabrikant dat jouw band nu eenmaal beter bij bijvoorbeeld een Suzuki dan een Ducati past? Hoe kunnen de andere rijders er op vertrouwen dat de banden die gefabriceerd worden niet specifiek gericht zijn op een Valentino Rossi of een Casey Stoner? Met andere woorden, hoe creëer je gelijkheid bij een dergelijke grote diversiteit aan rijder/machine combinatie.
Het is daarnaast maar de vraag of het echt kosten zal besparen en ook over de veiligheid zijn twijfels want rijders zullen altijd de grens op blijven zoeken, het kan zelfs wel gevaarlijker gaan worden.
Het einde van de bandenoorlog is dus in zicht want er zijn nog maar twee races te gaan maar er valt eigenlijk geen winnaar aan te wijzen want die is er simpelweg niet, sterker nog, er is een grote verliezer en dat is het MotoGP wereldkampioenschap zelf.
