Afgelopen zaterdag stond het Juniortrack Assen in het teken van de eerste NMC Pocketbike races voor het Nederlands kampioenschap. Een dag waarbij er eindelijk na een lange tijd weer sprake was van enig raceweer.
Het begin van een seizoen waarin oud Dutch Supersport coureur Martin Domburg een poging gaat wagen op de titel in de Senior plus klasse op wel hele kleine motoren. Een weekend dat goed eindigde voor de Harderwijker die vlak ervoor zijn 30 jarige verjaardag vierde. Hier volgt het verslag van een mooie dag door de ogen van een wel erg zenuwachtige coureur.<br /> <br /> Het is alweer even geleden dat ik mijn verhaal vertelde op het internet. Er is ondertussen een wel erg lange winter overheen gegaan. De afgelopen winter kon er elk weekend wel ergens getraind worden in Nederland op een indoor kartbaan. Maar mijn winter verliep niet geheel zoals gepland. Een enkelblessure zette me ruim 2 maanden langs de kant en ook het weer gaf me niet vaak gelegenheid om te rijden. Want ook indoor kan ijsvorming optreden. Desniettemin heb ik wel wat kilometers weten te maken op de kartbaan in Nijmegen. Ik moet zeggen dat indoor rijden niet echt mijn ding is, veels te weinig ruimte maar wel enorm leerzaam. De aanloop naar de eerste race verliep ook niet lekker want ik moest de voorjaarstrainingen missen vlak voor de eerste racedag. Zonder enige meter op de buitenbanen gereden te hebben begon ik toch best zenuwachtig aan de eerste racedag op 13 april in Assen.
Niet zo raar want de competitie in de plus klasse heeft al op de buitenbaan kunnen rijden, op papier stond ik er niet zo goed voor. Dan ga je best zenuwachtig van start. Maar wie mij kent weet dat ik dat eruit gooi op het toilet en de hyperdepiep mij uiteindelijk de dag door slaat. Ik heb altijd enorme spanning voor een racedag. Dat was al zo in het ONK maar zelfs met de meest opstapvriendelijke vorm van racen drijven toch de zenuwen op, blijft toch racen he. Toen ik ’s ochtends mijn racebeest in de polo had geladen en vertrok richting Assen had ik lekkere rockmuziek opstaan om mij toch enigszins op te peppen. Whaaaa die verdomde zenuwen haha. <br /> <br /> Maar wat denk je, kom je aan, is de baan gewoon drijfnat nog….. nee dat helpt. Na het inschrijven en keuren de regenbandjes gemonteerd en even na tien uur mocht ik beginnen aan de eerste kwalificatie. Regenbanden, op de supersport een haat liefde verhouding, op de pocketbike mijn grote vriend. Als snel had ik een werelds gevoel en kon ik mijn tempo mooi opbouwen. Ik zat helemaal weer in het juiste ritme en al glibberend maakte ik mijn rondjes.
