Afgelopen weekend heb ik de laatste twee rondes voor het EK Supermono verreden op het Duitse circuit Oschersleben.
Op de donderdag had ik de mogelijkheid om een vrije training te rijden. Een goede gelegenheid om mijn pols een beetje aan te voelen zonder de druk van de stopwatch. Op aanraden van Dr. van de Brand van het MCA Alkmaar had ik me pols laten in tapen voor wat extra steun. De training heb ik rustig aan opgebouwd om te kijken wat mijn pols aan kon. Aan het eind van de training zat ik 2 seconden van mijn normale race pace af. Echt last had ik niet. Het ontbrak me meer aan de kracht om echt hard te rijden. Ik was dik tevreden met de tijden en me pols. Ik had het gevoel dat er voor de kwalificaties op vrijdag nog wel iets meer in zou zitten. <p > </p> <p>In de eerste kwalificatie training begon ik rustig me ritme op te bouwen en na even gepauzeerd te hebben in de pits werd het tijd voor het echte werk. Ik had voor me zelf besloten toch te gaan proberen er meer uit te halen en een mooie plek op de eerste rij te veroveren. En dat lukte met een 1:36,1 paktte ik de derde tijd voor de Duitser Kehrman en achter pole zitter Mike Velthuijzen en de fransman Jocelyn Henry. </p> <p> </p> <p><br /> </p> <p>Voor de tweede kwalificatie had ik gehoopt toch nog onder die 1:36 te rijden. Alleen door een verkeerde banden keuze luktte dat niet. De banden zorgde ervoor dat de motor met het aanremmen naar een bocht onstabiel werd. Het gaf mij niet het vertrouwen om tot het uiterste te gaan. Gelukkig verbeterde niemand zijn tijd en bleef ik onbedreigd op de derde plek staan. </p> <p><br /> </p> <p> </p> <p>In de eerste wedstrijd was het vooral zaak dat ik zou finishen om mijn tweede plek in het kampioenschap veilig te stellen. Enige bedreiging zou bij een nul score de fransman David Legalle zijn. Ik had een wereld start en ging als tweede de eerste bocht in. Velthuijzen opende ijzersterk en ik had dan ook de grootste moeite om hem bij te houden. Al snel passeerde Henry en Kehrman mij. Dat was voor mij toch wel een teken dat ik flink moest gaan aanzetten wou ik op het podium finishen. Ik kon in het wiel van Kehrman blijven en was bezig een plan te smeden om hem op een tactisch punt te gaan passeren en dan meteen proberen een gaatje te slaan. Dit viel alleen niet mee. Wie wel viel was de fransman Henry die in een poging Velthuijzen te passeren zijn voorwiel weg schoof. Dus ik schoof weer een plekje op. Kehrmans band werd aanzienlijk minder en zijn motor bewoog ook behoorlijk met het uitkomen van de bochten. Dit was toch wel mijn kans dacht ik. Ik kon het alleen niet bolwerken om hem voor bij te gaan. Het kostte mij teveel kracht om zijn pace te volgen. Dus ik moest genoegen nemen met de 3de plek. Gezien de blessure zeker een fantastische race! De buit was binnen. De tweede plek in de eindstand had ik veilig gesteld en ook nog op het podium. Dat gaf mij een fantastsch gevoel! </p>
<p>Voor de tweede race begon het te regenen. Opnieuw was mijn start goed en kwam ik heelhuids door de eerste bocht. Alleen zat ik totaal niet lekker op de motor. Ik kreeg maar niet het gevoel dat ik grip had om met de kop jongens mee te gaan. Al snel zaktte ik naar de 4de plek. En voor dat ik het wist was ik zesde. Dat was wel even een domper. Op een moment dacht ik er zelfs over om de pitstraat in te gaan want dit had geen zin. Maar dat vond ik ook geen optie. Toch mezelf maar weer bij elkaar geraapt en geprobeerd de rondetijden naar beneden te krijgen. Dit luktte wel maar het was al veel te laat en te langzaam om nog plekken goed te maken. Meer als een zesde plek zat er niet in. </p> <p><br /> </p> <p>De Ek serie zit er op en ik kijk als Vice Europees kampioen met een tevreden gevoel terug. Ik heb dan niet me doel bereikt maar het scheelde zeker niet veel. Velthuijzen werd voor de tweede keer Europees kampioen en Stefan Meiners paktte de derde plek. Ik wil tot dusver iedereen bedanken voor het mogelijk maken van dit resultaat. <br /> <br /> </p> <p>Nu hervatten we de strijd om het ONK weer. Op 7 september TT circuit Assen.</p>
