Het WK Superbike viert dit jaar een jubileum – het twintigste seizoen. Een mooie reden om in de loop van dit seizoen eens uitgebreid terug te blikken op dit productiekampioenschap.
Wes Cooley op de Suzuki GS1000S (foto: motorcyclemuseum)
In 1986 zagen de Engelse motorraceliefhebbers de Transatlantic Trophy die voor het eerst met het Superbike reglement reden. Fred Merkel en Kevin Schwantz ging toen de strijd met elkaar aan. Een jaar later was het weer Schwantz maar nu in gevecht met Wayne Rainey en in datzelfde jaar wist het Superbike reglement in het AMA eindelijk het F1 reglement te verdringen ter voorbereiding op het eerste wereldkampioenschap wat een jaar later zou komen.
Het belangrijkste verschil tussen de klassen was dat in het Superbike het frame en het brandstof systeem hetzelfde moesten zijn als dat van de straatmotor waarop deze gebaseerd was. Ook moest de vorm van tank, zitgedeelte en kuipwerk hetzelfde blijven.
Het was de bedoeling om een betaalbare klasse in het leven te roepen maar al meteen gooiden de Japanse fabrikanten roet in het eten. Naast de homologatie van hun 600cc en 750cc modellen werden ook compleet nieuwe machines ontwikkeld, zoals de Honda RC30 die twee keer zo duur was als de VFR750, of speciale gelimiteerde modellen zoals de OW01 van Yamaha. De Japanners bleven toen overigens weg van directe betrokkenheid in de vorm van fabrieksteams en lieten de afspraken over aan lokale importeurs.
Het reglement van McLaughlin kende een maximale cilinderinhoud van 750cc voor viercilinders en 1000cc voor twee cilinders met respectievelijk een minimum gewicht van 165 en 140 kg wat later voor veel controversie zou zorgen. Dat het reglement de eerste zeven jaar niet gewijzigd werd toont aan hoe weldoordacht het reglement eigenlijk was. Daarnaast moesten de grotere fabrikanten meer machines produceren om gehomologeerd te worden, 1000 motoren, terwijl de kleine fabrikanten zoals Ducati er maar 200 hoefden te produceren.
De eerste Ducati ‘Superbike’ werd de door Massimo Bordi ontworpen 851s en toen McLaughlin bij een inspectie de machines met de witte frames te zien kreeg en op de kuip ‘Superbike’ zag staan wist hij dat het WK Superbike echt ging gebeuren.
