Michael Doohan was een begrip in de mondiale wegracerij in de jaren Õ90 van de twintigste eeuw. De Australische coureur pakte vijf keer op rij de wereldtitel in de koningsklasse aan boord van een Honda NSR 500 in de jaren 1994 tot en met 1998. Doohan behaalde bovendien menige overwinning, waarbij een aanzienlijke voorsprong ten opzichte van de concurrentie geen uitzondering was. Tijdens de Dutch TT van 1995 moest Mick echter knokken voor de eerste plaats.
Michael Doohan rijdt zijn eerste GP-seizoen in 1989, waar hij tijdens de openingsrace op Suzuka in Japan zijn GP-debuut maakt. Doohan is dat seizoen de derde rijder bij het team van Rothmans Honda in de 500cc klasse. Zijn teamgenoten zijn niet de minste rijders, namelijk de wereldkampioen en vice-wereldkampioen van het jaar daarvoor; Eddie Lawson en Wayne Gardner. In zijn debuutjaar pakt Doohan direct al zijn eerste podiumplaats door als derde over de streep te komen tijdens de GP van Duitsland op het circuit van Hockenheim. In de eindstand om het kampioenschap eindigt Doohan op een negende positie.
In 1990 blijft Doohan voor de Honda-fabriek rijden, zoals hij overigens gedurende zijn gehele carri¬re zou blijven doen. Samen met zijn landgenoot Gardner zal hij weer het Japanse motormerk vertegenwoordigen aan boord van de NSR 500, nadat Lawson de overstap heeft gemaakt naar Yamaha. Mick wint dat seizoen zijn eerste GP uit zijn loopbaan door in Hongarije als eerste de streep te passeren. Wereldkampioen Wayne Rainey is dat jaar duidelijk een maatje te groot voor Doohan en Mick wordt achter Rainey en Kevin Schwantz knap derde in de eindrangschikking.
De formule Doohan en Gardner wordt in 1991 gehandhaafd. Doohan wint in Spanje, Itali en Oostenrijk en hij voert zelfs enige tijd de tussenstand voor het kampioenschap aan. Rainey rijdt dat jaar echter ook opnieuw een erg sterk seizoen en na het schrappen van de twee slechtste resultaten (voor Doohan een valpartij op Assen en n van zijn vier derde plaatsen en voor Rainey een negende plaats in Itali en een nul-score in Maleisi dankzij een blessure) wint de Amerikaan andermaal de titel met een verschil van slechts negen punten ten opzichte van tweede man Doohan. Veertien podiumplaatsen blijken uiteindelijk niet genoeg te zijn voor winst in het kampioenschap voor Mick.
In 1992 lijkt Doohan rechtstreeks af te stevenen op de titel. Hij wint de eerste vier GPÕs, hij wordt tweede op Mugello en Catalunya en hij pakt opnieuw de zege in Duitsland. Halverwege het seizoen heeft Doohan een voorsprong opgebouwd van 53 punten op Schwantz en 65 punten op Rainey. Er lijkt geen wolkje aan de lucht. Dan gaat het tijdens de trainingen van de Dutch TT echter goed mis. Mick komt ten val en loopt een dubbele fractuur op aan zijn linkerbeen. Direct is duidelijk dat het herstel lang zal duren. Rainey gaat in de tussentijd door met punten scoren en Doohan kan pas tijdens de op n na laatste GP in Brazili weer aan het vertrek staan, zij het nog lang niet hersteld. Rainey wint de race en Doohan slaagt er met een 12e plaats niet in punten te pakken. Met een voorsprong die geslinkt is tot 2 punten op Rainey gaan de 500cc coureurs naar Zuid-Afrika voor de laatste GP. Gedurende de race blijkt al vrij snel dat Doohan het tempo vooraan niet bij kan houden. Rainey kijkt goed naar de pitsborden en hij laat zijn teamgenoot Kocinski de race winnen. Gardner mag tweede worden, terwijl Wayne zelf genoegen neemt met een derde plek. Mick komt niet verder dan een zesde plaats en mist opnieuw op een haar na de titel. Aan het eind van het seizoen heeft Rainey vier punten meer bij elkaar gereden dan Doohan.
In de personen van Daryl Beattie (ook uit Australi) en Shinichi Itoh heeft Doohan voor het seizoen 1993 een tweetal nieuwe teamgenoten gekregen, nadat Gardner aan het eind van het seizoen 1992 zijn carri¬re op twee wielen heeft beindigd. Mick presteert echter nogal wisselvallig in 1993, ook omdat hij nog steeds last heeft van zijn blessure opgelopen in Assen. Hij wint alleen de GP van San Marino en daarnaast komt Mick een heel aantal keren niet aan de finish. Voor het eerst sinds 1989 staat n van zijn teamgenoten weer hoger geklasseerd in de eindstand dan hijzelf. Schwantz wordt wereldkampioen, Beattie eindigt als derde, terwijl Doohan genoegen moet nemen met een vierde plaats als eindklassering.
In 1994 rijdt Honda weer onder eigen vlag, nadat Rothmans als sponsor uit de motorwegracerij is verdwenen. Beattie vertrekt naar Yamaha en Alex Crivill komt voor hem in de plaats, terwijl Itoh ook voor de Honda Racing Corporation (HRC) blijft rijden. Doohan neemt dat seizoen revanche voor zijn wisselvallige presteren van het jaar daarvoor. Mick eindigt tijdens alle GPÕs op het podium, waaronder negen overwinningen. Dit keer is het wel genoeg voor de titel; MickÕs eerste. Na 14 GPÕs gereden te hebben, bedraagt de voorsprong van Doohan op de tweede man in de eindstand, Luca Cadalora, maar liefst 143 punten.
De Spaanse oliegigant Repsol dient zich in 1995 aan als de nieuwe hoofdsponsor voor het fabrieksteam van Honda, terwijl de rijdersbezetting ongewijzigd blijft. Doohan wint de eerste twee GPÕs in Australi en Maleisi, in Japan wordt hij tweede, terwijl Mick in Spanje en Duitsland door een valpartij niet aan de finish komt. De laatste GP voor de Dutch TT op het circuit van Mugello weet Doohan weer te winnen. Beattie (nu op Suzuki) komt als leider in de tussenstand naar Assen met 119 punten. Doohan volgt op een tweede plaats, zij het met enige achterstand, want Mick heeft nog maar 95 punten bij elkaar gereden tot dan toe.
500cc race tijdens de Dutch TT van 1995:
Tijdens de vrije training voor de 500cc klasse op vrijdagmorgen komt Beattie hard ten val. De leider in de tussenstand breekt daarbij zijn sleutelbeen en Beattie vertrekt meteen naar Engeland om zich te laten opereren. Het race-weekend komt daarmee voor de Australir snel tot een einde. Na twee trainingsdagen is het overigens de teamgenoot van Doohan, Alex Crivill, die de snelste tijd neer heeft weten te zetten en de Spanjaard mag daarmee op zaterdag vanaf pole-position vertrekken.
Na de start is het Alberto Puig (Honda) die als eerste de Haarbocht in duikt, voor Crivill, Loris Capirossi (Honda), Doohan, Norifumi Abe (Yamaha) en Alex Barros (Honda). Capirossi, die tijdens de trainingen ook al zeer snel was gebleken met een derde tijd, rukt in de eerste ronde nog op van een derde naar een eerste plek. Crivill moet er als eerste aan geloven in de Stekkenwal, terwijl Puig op een spectaculaire manier buitenom gepasseerd wordt in de knikjes voor de Ramshoek. In de GT-bocht gaat Doohan tevens aan Crivill voorbij, waarmee Mick op dat moment op een derde plaats rondrijdt.
Al snel hebben negen rijders zich afgescheiden van de rest van het veld: Capirossi, Puig, Doohan, Crivill, Abe, Barros, Itoh, Scott Russel (Suzuki) en Luca Cadalora (Yamaha), waarvan de eerste zes mannen weer een kleine voorsprong hebben ten opzichte van de drie laatsten. In de 5e ronde van de race neemt Puig in de Strubben de leiding opnieuw van Capirossi over. Puig verhoogt het tempo direct iets en Doohan ziet, dat hij ook snel langs Capirossi moet om de aansluiting met Alberto te behouden. In de GT-bocht steekt Mick zijn machine dan ook bij zijn Italiaanse collega binnendoor.
Een ronde later passeert ook Crivill de Honda van ÔRoodkapjeÕ in de Ossebroeken, terwijl Puig ondertussen de kopgroep uit elkaar trekt. Doohan heeft een klein gaatje moeten laten ten opzichte van Puig en Mick zet alles op alles om het verschil te verkleinen. Crivill gaat in het kielzog van zijn teamgenoot mee. Capirossi, Barros en Abe blijven ondertussen iets achter en kunnen de echte aansluiting met de drie koplopers niet behouden.
Doohan gaat als een bezetene te keer op zijn machine en in de 8e ronde van de race zit hij weer aan het achterwiel van Puig. Direct laat Mick merken dat hij er weer is door her en der plaagstootjes uit te delen. Crivill volgt goed, maar hij houdt zich vrij rustig op de derde plaats en hij kijkt toe hoe zijn landgenoot onder vuur wordt genomen door Doohan.
In de 11e ronde lijkt Doohan erin te slagen Puig buitenom te passeren in de Ramshoek, maar de Spaanse coureur van het Fortuna Pons Honda Team houdt het gas erop en gooit zijn machine uiteindelijk toch weer als eerste de GT-bocht in. Een ronde later probeert Doohan het opnieuw in de Ramshoek, dit keer binnendoor. Andermaal weet Puig goed te counteren.
Het tempo aan de kop van de wedstrijd is in ieder geval moordend hoog, want Cap
irossi en Barros volgen inmiddels pas op zoÕn 2 seconden, terwijl Abe al een kleine 6 seconden achterstand heeft op leider Puig.
Ondanks het constante aandringen van Doohan weet Puig ronden lang goed weerstand te bieden. In de 17e ronde moet de Spanjaard echter toch zijn meerdere erkennen in zijn Australische collega. Doohan zet zijn machine in de Ramshoek opnieuw naast die van Puig en op weg naar de GT-bocht heeft Doohan de iets betere lijn en remt hij iets later, waardoor hij de leiding kan overnemen.
Nadat Doohan de koppositie heeft gepakt, blijft de kopgroep bij elkaar. Crivill, die zich de hele wedstrijd relatief rustig heeft gehouden, begint nu echter ook aan te dringen bij zijn landgenoot Puig. In de laatste ronde van de race zet Alex zijn Honda op brutale wijze bij de machine van Puig binnendoor door simpelweg iets later in de remmen te knijpen.
In de laatste kilometers naar de finish is het de vraag of Crivill ook nog de aanval inzet bij Doohan. Crivill kan altijd nog in een aantal bochten proberen zijn teamgenoot te passeren, maar deze aanval blijft uit. In de GT-bocht blijft Alex er netjes achter zitten en het heeft er _berhaupt niet de schijn van, dat Crivill het daar had willen proberen. Teamorders? Waarschijnlijk wel.
Doohan wint daarmee de wedstrijd, voor Crivill en de toch wel lichtelijk teleurgestelde Puig, die gedurende het grootste gedeelte van de wedstrijd aan kop heeft gelegen.
Door het behalen van de maximale score voor Doohan en het niet-rijden van Beattie voert Mick in n keer de tussenstand voor het kampioenschap weer aan, zij het met maar n puntje voorsprong.
Na de TT wint Doohan echter ook nog eens in Frankrijk, in Engeland en in Argentini. Daarnaast scoort Mick twee tweede plaatsen en n vierde plaats, terwijl ook Beattie nog een aantal podiumplaatsen scoort. Het blijkt echter niet genoeg te zijn voor de Suzuki-rijder en daarmee gaat de titel in 1995 alsnog naar Doohan met 33 punten voorsprong op zijn landgenoot.
In de jaren 1996, 1997 en 1998 gaat de titel opnieuw naar Doohan, wanneer de Australir weer een groot aantal races per seizoen weet te winnen, alhoewel het in 1998 lang duurt voordat Mick eindelijk de stand een keer aanvoert; pas na twaalf races. Achter Doohan zijn het andere Honda-rijders, die gedurende die drie jaar de andere twee ereplaatsen in de eindstand innemen. De vice-wereldkampioenen uit die jaren zijn respectievelijk DoohanÕs teamgenoten Alex Crivill (64 punten achterstand in 1996) en Tadayuki Okada (143 punten achterstand in 1997) en mede-Honda-coureur Max Biaggi (52 punten achterstand in 1998).
Het seizoen 1999 begint voor Doohan, als inmiddels vijfvoudig wereldkampioen, met een vierde plaats in Maleisi en een tweede plaats in Japan; een langzame start dus. Tijdens de trainingen van de Spaanse GP op het circuit van Jerez gaat het echter mis voor Doohan. In een snelle bocht gaat Mick met een snelheid van meer dan 200km/u onderuit, als hij over een nog natte witte lijn heen rijdt, terwijl de baan verder op de meeste plekken al droog was. Doohan breekt hierbij een schouder, een been en een pols en zeker is, dat Doohan voor een lange tijd uitgeschakeld is. In het begin hoopt men nog dat Mick weer in het zadel kan kruipen tijdens de GP van Tsjechi, net na de zomerstop, waarmee Doohan de wereldtitel overigens al wel kan vergeten. De eveneens beschadigde zenuwen en weefsels vertragen het herstel echter nog meer, waardoor Doohan dat seizoen niet meer in actie komt. Na afloop van dat motorsportjaar geeft Mick aan te stoppen. Zijn lichaam wil niet meer, waarmee hij het niveau om races te winnen nooit meer zal kunnen bereiken.
Ondanks het feit dat de Australir zijn actieve carri¬re als coureur enigszins vroegtijdig moet beindigen, zal Michael Doohan wel de geschiedenisboeken ingaan als de meest succesvolle rijder uit het laatste decennium van de twintigste eeuw.
Erelijst van Michael Doohan:
54 overwinningen
5 wereldtitels
1989:
500cc: geen overwinningen, 9e in de eindstand
1990:
500cc: n overwinning, 3e in de eindstand
1991:
500cc: drie overwinningen, 2e in de eindstand
1992:
500cc: vijf overwinningen, 2e in de eindstand
1993:
500cc: n overwinning, 4e in de eindstand
1994:
500cc: negen overwinningen, 1e in de eindstand
1995:
500cc: zeven overwinningen, 1e in de eindstand
1996:
500cc: acht overwinningen, 1e in de eindstand
1997:
500cc: twaalf overwinningen, 1e in de eindstand
1998:
500cc: acht overwinningen, 1e in de eindstand
1999:
500cc: geen overwinningen, 17e in de eindstand
Tekst: Asse Klein, [email protected]
Bron foto: www.mickdoohan.com
Michael Doohan op de Repsol Honda in 1995.
