De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Deze keer schrijft Asse Klein over oude regenspecialisten, nieuwe regenspecialisten en een Thaise GP winnaar.
Voorafgaand aan de GP van Qatar zou je zeggen dat KTM – samen met Yamaha – het minst goed uit het voorseizoen is gekomen. En moet je nu na twee races eens kijken: KTM leidt in zowel het constructeurs als teamkampioenschap. Brad Binder werd fantastisch tweede in Qatar en Miguel Oliveira troefde alle regenspecialisten af door te winnen op een kletsnat Mandalika International Circuit. Ondertussen heeft Oliveira al vier MotoGP zeges achter zijn naam en dat terwijl hij nog niet wordt gezien als één van de titelkandidaten. Maar van het huidige startveld hebben alleen Marc Marquez, Andrea Dovizioso, Maverick Vinales en Fabio Quartararo meer MotoGP overwinningen gescoord. Francesco Bagnaia heeft net Oliveira ook vier zeges. Dat is toch wel opvallend te noemen.
Opvallend – zeg maar gerust bijzonder – was ook de Moto2 zege van Somkiat Chantra. De eerste GP-overwinning voor een rijder uit Thailand, waardoor de 23-jarige Chantra later dit jaar als een nationale held aan de race op het Chang International Circuit zal beginnen. Ook hebben er nog maar weinig landen in Azië een Grand Prix gewonnen, dat zijn er nu slechts vier. Hofleverancier is Japan met 36 coureurs die minimaal één GP hebben gewonnen. Ook heeft Turkije een GP-zege doordat Can Oncu in 2018 de regenrace in Valencia won. Maleiser Khairul Idham Pawi – kennen we hem nog? – was in 2016 twee keer het sterkste in een Moto3 race. Pawi won op een natte baan in Argentinië en Duitsland en ontpopte zich als een regenspecialist, en dat is precies het onderwerp waar ik het verder over wil gaan hebben…
Racen in de regen is een vak apart. Een rijder die snel is op een droge baan hoeft dat niet in de regen te zijn en andersom. Wanneer de baan nat is, zijn er ineens andere favorieten. Regenspecialisten zijn niet perse waaghalzen, nee het zijn rijders die een natuurlijk vertrouwen hebben in deze condities. Je kan dit gevoel ook ineens kwijtraken, kijk maar naar Jorge Lorenzo die na zijn heftige crash in Assen tijdens de trainingen van 2013 weinig tot niks meer presteerde als het nat was. Voor de GP van Indonesië zou je op basis van regenspecialisten Jack Miller, Andrea Dovizioso en Johann Zarco als kanshebbers aanwijzen. Zarco en Miller leverden, maar Oliveira en Quartararo deden het beter. Dit maakte Oliveira als winnaar, maar ook Quartararo op nummer twee extra trots. Valentino Rossi en Danilo Petrucci – rijders van wie we vorig jaar afscheid hebben genomen – hadden zich ook goed in deze condities thuis gevoeld.
In het verre verleden kwamen sterke privérijders bij een regenrace letterlijk en figuurlijk bovendrijven. Kijk maar naar de TT-zege van Wil Hartog in 1977 en de bijna TT-zege van Boet van Dulmen in 1981. Het verschil in vermogen werd minder belangrijk en het kwam meer aan op rijderscapaciteiten. In huidige tijd is dat anders, omdat de verschillen tussen de motoren zo klein zijn. Eind jaren 70 kwamen de Amerikanen onder leiding van Kenny Roberts (Senior) naar ‘Europa’, zoals dat toen werd genoemd als een overzeese rijder GP’s ging rijden. In het begin moesten deze rijders erg wennen aan racen op een natte baan, omdat dit in Amerika niet gebruikelijk was. Zo greep Christian Sarron in 1985 zijn kans door op een kletsnat Hockenheim te winnen. Dit was in een tijd dat Amerikanen domineerden in de 500cc, want tussen 1983 en 1985 was Sarron de enige niet Amerikaan die een 500cc race won. Maar dat een rijder zich kan ontwikkelen in de regen liet niet alleen Quartararo dit weekend zien. Amerikanen Randy Mamola (1985) en Eddie Lawson (1987) wonnen de TT van Assen op een natte baan, terwijl ze daar eerst maar weinig van moesten hebben.
Maar wanneer ik aan GP-regenspecialisten denk, komt bij mij de naam Anthony West naar boven. De Australiër won twee keer een Grand Prix: twee keer op een natte baan en twee keer in Assen! In 2003 stond West vaker op het 250cc podium, maar op een kletsnat Assen was hij het sterkste van allemaal. Maar liefst elf jaar later won West weer in Assen. Op dat moment behoorde hij niet meer tot de wereldtop, maar sloeg hij toe toen de condities in de Moto2 race tricky waren. Bij de start is het nat, maar gedurende de race droogt de baan verder op. In de laatste ronde verslaat West niemand minder dan Maverick Vinales en pakt zijn tweede TT zege. Vinales valt niet onder de regenspecialisten, want afgelopen weekend in Indonesië eindige hij op 37 seconden van de winnaar als zestiende. Iemand die na zijn geweldige optreden wel de titel van regenspecialist heeft verdiend is Oliveira! Daar zullen zijn collega regenspecialisten Miller en Zarco het vast mee eens zijn.
Tot volgende week,
Asse Klein
Racesport.nl Supporter
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen en daarnaast ook nog eens regelmatig kans maken op fantastische prijzen?
Word dan nu Racesport.nl supporter. Meer info: www.racesport.nl/supporter
