Het is een lange tekst maar de belgische uitvoering van motornet had een lang maar boeiend gesprek met Supersport kampioen Chris Vermeulen, het lezen meer dan waard. waarin Chris Vermeulen HET gerucht bevestigd hij rijdt superbikes in 2004 !!
Chris Vermeulen, Wereldkampioen Supersport 2003
Voor ons zit een jonge Australir. Hij is geboren in Yandina, een plaatsje dat ongeveer 100 kilometer ten noorden van Brisbane ligt, heet Chris Vermeulen en is de kersverse wereldkampioen Supersport. Hij voelt zich duidelijk heel goed op zijn gemak want hij wisselt nog snel enkele grapjes uit met de omstanders voor we aan het interview beginnen. We klappen ons notitieblok open en vuren maar meteen onze eerste vraag op hem af. Zo simpel is dat een wereldkampioen interviewen.
Motornet:
Dag Chris. Kun je ons kort je levensloop schetsen, die aan je professionele carri¬re als motorracer voorafging?
Chris: Ik werd geboren als de zoon van de eigenaar van een kleine bakkerijketen. Mijn eerste schooljaren sleet ik op de banken van de school in Yandina om daarna in Brisbane de stiel van boekhouder te gaan studeren. Ik werk namelijk graag met cijfers; maar toen ik vijftien jaar oud was, ging ik van school af om me voltijds aan het racen met motoren te kunnen wijden. Het motorvirus had mij dus toen al enorm te pakken.
Motornet: Hoe kwam dat?
Chris: Op mijn eerste verjaardag kreeg ik van mijn vader -die al heel zijn leven de microbe van de motoren zwaar te pakken heeft- een Yamaha PW50 cadeau. Ik kan het mezelf natuurlijk niet meer herinneren, maar hij beweert nu nog steeds dat ik op mijn tweede verjaardag reeds alleen met dat motortje kon rijden. Toen ik twaalf jaar werd kreeg ik een 60cc crossmotor onder de kont geschoven. Daarmee reed ik mijn eerste wedstrijden, maar al snel verhuisde ik naar de dirt-trackbanen. Van mijn dertiende tot mijn zestiende jaar reed ik daar zowel in de 80cc klasse als de 100 en 125cc klasse mee. Als uitsmijter reed ik in die tijd ook samen met een schoolvriend in de zijspanklasse; ik aan het stuur en mijn vriend in het bakjeÉ
Toen ik zestien werd Ðdat was in 1998- mocht ik eindelijk deelnemen aan wegraces. Het seizoen was al ver gevorderd toen ik de eerste keer aan de start mocht verschijnen: er waren dat jaar maar drie races meer te rijden. Ik startte zowel in de 250cc als de 600cc klasse en won twee races bij de kwartliters en eindigde n keer als derde. In de 600cc klasse was mijn beste resultaat een zesde plaats. Mijn vader trad toen nog op als mijn mechanieker, maar samen behaalden we dus toch al snel goede resultaten. We wisten toen nog helemaal niet dat het volgende seizoen voor ons meerdere verrassingen in petto had.
Motornet: Je maakt ons nieuwsgierig! Wat gebeurde er dan wel allemaal in 1999?
Chris: We startten in de Superbike klasse met een Yamaha R1. Via een vriend kreeg ik ook een aanbod om in het Aziatisch Kampioenschap te gaan racen voor Suzuki; dit met een 250cc motor. We gingen op dat voorstel in en zo kwam het dat ik heen en weer pendelde tussen Maleisi en Australi om te racen. In Maleisi won ik drie races en eindigde zo op de tweede plaats in het eindklassement. Met de R1 haalde ik vier podiumplaatsen, eindigde ik achtste in het eindklassement en werd beste priv-rijder. Dat was natuurlijk allemaal heel mooi, maar heel belangrijk was ook dat ik dat jaar Barry Sheene leerde kennen. Die hielp mij waar hij dat nodig achtte met raad en daad. Hij bracht mij in contact met invloedrijke mensen uit de branche en zorgde dat alles ook organisatorisch op rolletjes liep. Aan het einde van het seizoen had ik met Barry een ernstig gesprek over mijn toekomst. In Australi blijven racen had volgens hem niet veel zin meer, want het verschil met de top vijf rijders was daar erg groot met de rest van het deelnemersveld. Hij raadde me aan om te proberen om in Engeland of de Verenigde Staten te gaan racen. In Amerika zat het grote sponsorgeld en in Engeland was het niveau zo hoog dat ik er snel veel zou kunnen leren.
Ik koos na veel wikken en wegen tenslotte voor Engeland en zo kwam het dat ik in 2000 in het Sanyo-Honda Team werd opgenomen om zowel het Britse Supersport als het Stocksport kampioenschap te betwisten. Ik behaalde er de vijfde plaats in het Supersport klassement en werd derde in de Superstock klasse. Op het einde mocht ik een gekwetste rijder vervangen, die met het Castrol-Honda Team in het WK Supersport racete. Op Assen werd ik zesde, in Oschersleben kwam ik ten val en op Brands Hatch kwam ik als tiende over de streep. Castrol-Honda was tevreden en het volgende jaar kon ik in hun team in het WK Supersport aantreden.
Motornet:
Was je toen nog steeds met Barry Sheene in contact?
Chris: Jazeker! Barry heeft me gans die tijd begeleid en we zagen en belden elkaar dan ook geregeld. Ondanks deze onbetaalbare steun liep het in 2001 toch niet allemaal van een leien dakje. Achteraf gezien is dat ook niet zo moeilijk te begrijpen: ik was achttien, leefde alleen in Engeland en was ook nog eens de enige piloot in het Castrol-Honda Team. Ik miste duidelijk nog een pak ervaring Ðzowel op als naast de baan- en dat had zo zijn gevolgen. Het beste resultaat dat ik tijdens dat jaar behaalde was een vijfde plaats. Aan het einde van het seizoen stond ik als zeventiende in de eindrangschikking. Ik wist echter zeker dat ik beter kon en ging op zoek naar mogelijkheden om dat te bewijzen.
Motornet:
Blijkbaar heb je die mogelijkheden ook daadwerkelijk gevonden.
Chris: Alles op de keper beschouwd, was veeleer andersom. Ik kwam in contact met Gerrit Ten Kate, die mij voorstelde om in 2002 voor het VanZon-Honda-TKR Team te komen rijden. Het team waar ook Werner Daemen voor racet. Volgens Gerrit zou ik daar de mogelijkheid krijgen om ervaring op te doen in een voor mij ideale sfeer. Het VanZon-Honda-TKR Team staat er in de racewereld namelijk voor bekend om een familiale sfeer te hebben en toch heel professioneel bezig te zijn. Toen ik voor dat team ging rijden bleek dat als snel geen vals gerucht te zijn geweest: Werner was voor mij een heel goede teamgenoot en ook de rest van het team steunde mij net zoals ik het nodig had om tot goede resultaten te kunnen komen. Ik leerde snel veel van hun ervaringen en beloonde hun inspanningen ondermeer met twee pole-positions en een zevende plaats in het eindklassement.
Motornet:
Toch stapte je voor dit jaar over naar het Ten Kate Honda Team?
Chris: Dat was ook het plan dat Gerrit Ten Kate voor mij had uitgestippeld. In 2002 moest ik de stiel leren bij het VanZon-Honda-TKR Team, om in 2003 een gooi te kunnen doen naar de titel met het Ten Kate Honda Team. Het was voor mij een grote stap, maar ik voelde er mij klaar voor. Ik had het gevoel dat ik klaar was om in het WK Supersport races te kunnen winnen. Het verschil met het VanZon-Honda-TKR Team is dat het Ten Kate Honda Team niet alleen over meer financile middelen beschikt, maar ook over meer mankracht. Verder heb ik veel meer PR-taken te verrichten en ligt de druk op mij ook veel hoger. Als je op de hoogste trede van het schavot mikt, kan dat nu eenmaal niet anders. De familiale sfeer van het VanZon-Honda-TKR Team miste ik dit jaar echter wel een beetje. Racen voor mijn huidige team is veel meer werken en de sfeer is er iets minder warm door. De resultaten die we behaalden bewijzen echter dat ze beslist van niemand nog iets te leren hebben als het er op aan komt om een winnaar te produceren in het WK Supersport. Vorig jaar Foret en dit ik jaar, dat kan geen toeval zijn.
Motornet:
Nu je Wereldkampioen bent in de Supersport klasse kijk je wellicht uit naar de volgende uitdaging in je carri¬re. Wat ben je van plan?
Chris: De eerste stap die ik in de toekomst wil zetten is het deelnemen aan het WK Superbike; om ook in deze discipline wereldkampioen te worden. Ik heb daarvoor al een tweejarig contract getekend met het Ten Kate Honda Team en zal volgende jaar met de nieuwe CBR aan de start verschijnen. Nu weet meteen iedereen dat Ten Kate volgend jaar wel degelijk in het WK Superbike zal aantreden, een gerucht dat al langer de ronde doet in de racewereld. Indien ik ook in het WK Superbike goed presteer, hoop ik uiteindelijk in de Moto-GP een kans te krijgen om me te bewijzen. Ik droom er namelijk van om uiteindelijk wereldkampioen te worden in de meest veeleisende en prestigieuze raceklasse die er op de wereld te vinden is.
Motornet:
Volgens sommige bronnen noemen bepaalde grote mensen bij Honda je de nieuwe Rossi. Hoe sta je daar zelf tegenover?
Chris: Mocht dat waar zijn, dan is dat natuurlijk een mooi compliment voor mij. Ik wil echter niet de nieuwe Rossi worden, maar wel de Chris Vermeulen blijven die ik altijd al geweest ben. De jongen die races wil winnen, de jongen die wereldkampioen wil worden in de hoogste wegraceklasse. Rossi is trouwens niet mijn grote voorbeeld in de racerij. Dat is voor mij Mick Doohan.
Motornet:
Hoe brengt een topsporter in de racerij zijn dagen door? Hoe bereid je jezelf voor op het racen op een dergelijk hoog niveau?
Chris: Ik heb nog nooit gerookt en drink uiterst zelden alcoholische dranken. Minstens zes dagen in de week ga ik joggen en daarnaast rij ik veel met een mountainbike en ben ook regelmatig in de gymzaal te vinden. Rob Crick, ook een Australir, schrijft voor mij speciale trainingsprogrammaÕs en zorgt voor mijn fysieke gezondheid. Als ik thuis ben in Australi hou ik me graag bezig met het restaureren van oude autoÕs. Samen met mijn vader heb ik een Ford uit 1954 gerestaureerd en daar behaalden we de eerste prijs mee in een Australische oldtimercompetitie. Verder is het daar natuurlijk surfen geblazen, crossen met motoren en een leuke tijd beleven met mijn vrienden.
Motornet:
Je leven is tot nu toe volledig gevuld geweest met het racen met motoren. Wat hoop je te doen als het moment komt dat je carri¬re is afgelopen?
Chris:
Daar denk ik nu nog echt even niet aan. Ik wil bovenal steeds mezelf proberen blijven, hoe alles ook verloopt. Mocht ik echter moeten stoppen met racen, dan wil ik in dat wereldje blijven werken. Eerst hoop ik echter wereldkampioen te worden bij de Superbikes en in de Moto-GP. Op iets anders wil ik me nu nog niet concentreren.
