Donderdag is columndag op Racesport.nl. Vandaag weer een column uit de MotoGP, van onze columnist en Yamaha Tech 3 rijder James Toseland.
In dit column wil ik graag terugkomen op mijn thuisrace in Donington, die zoveel voor mij betekende. Ik had er heel erg naartoe geleefd en ik vertrouwde erop dat dit de plek was waar ik tot iets heel moois in staat zou moeten zijn… Helaas verliep dit weekend heel anders dan ik had verwacht.
Het moment dat ik op het Donington park circuit in de eerste bocht onderuit ging en op mijn knieën zat met een pijnlijke hand, was zonder twijfel het ergste dat mij in mijn carrière is overkomen.
Toen ik tijdens de Britse MotoGP vanaf de zestiende plek moest starten, was ik veel te gretig om plaatsen goed te maken en met mijn koude banden moest ik daar een onvermijdelijke prijs voor betalen. De gedachte die op dat moment in mij opkwam, was niet eens dat de rest van de groep van mij wegreed of dat ik net een grote fout had gemaakt tijdens de belangrijkste race uit mijn leven; ik dacht slechts aan de verschrikkelijke pijn aan mijn hand. Ik had de curb stones met een hoge snelheid geraakt en dat deed echt zeer. Maar er ik heb er geen seconde over nagedacht of ik de race zou moeten stoppen. Voordat ik het wist zat ik alweer op mijn machine en daar ging ik weer, met mijn St George’s pak nog vol met Donington modder.
Ik wilde weer bij de rest van het strijdveld zien te komen maar mijn voetstepje was afgebroken, wat inhield dat ik de rest van de race mijn voet op de uitlaat moest houden. Hierdoor was mijn laars haast doorgebrand! Ik ben doorgegaan voor de fans, omdat ik wist dat 90.000 mensen naar het circuit waren gekomen om, waar ik zo op gehoopt had, mijn grote dag te kunnen meemaken. De fans waren op Donington om mij 30 ronden te zien rijden, dus reed ik 30 ronden. Maar ik moet eerlijk toegeven dat zodra ik gefinisht was en mijn helm afging, de tranen bleven stromen.
Mijn Tech3 Yamaha team heeft me een paar uur met rust gelaten, zodat ik weer een beetje tot mijzelf kon komen, maar toen ik het circuit wilde verlaten kwam ik een jonge fan tegen. Hij zei een paar hele aardige dingen tegen mij en aan het einde van dat gesprek waren we beide in tranen. Hij is de trotse (dat hoop ik tenminste) eigenaar van het pak dat ik tijdens de race gedragen heb.
Toen ik ‘s avonds bij mijn moeder thuis kwam heb ik de rest van de avond met behulp van familie, vrienden en een portie Coronation Street (een Britse soap), doorgebracht om weer bij te komen van de teleurstelling. Mijn moeder noemde mij een ‘stupid idiot’ (of iets in die richting) maar het was goed bedoeld en ik had het net even nodig om over die teleurstelling heen te kunnen komen.
Een aantal uur voor mijn ergste moment in mijn carrière ooit, won de 15 jaar oude Scott Redding zijn eerste briljante 125cc race. Het was een fantastische race die door een zeer getalenteerde jongen gewonnen is en ik was echt blij voor hem. Met ook Bradley Smith en Danny Webb in de 125cc klasse, denk ik dat dit de beste 125cc groep is die we sinds tijden gehad hebben. Ik ben er zeker van dat zij succesvolle rijders worden, waarvan de overwinning van Scot het begin zal zijn. Ze groeien erg snel in deze job en ze hebben allemaal het grote talent om te doen wat ze graag willen doen. Maar als ze ooit een advies willen hebben dan zou ik het ontzettend leuk vinden om hen te spreken, alhoewel ik na Donington misschien wel degene moet zijn de een paar tips van Scot kan gebruiken.
Direct na de race op Donington heb ik mijn hand laten checken en ik wist dat ik voor Assen weer helemaal fit zou zijn. Gelukkig ging het in Assen een stuk beter en heb ik in de top tien weten te finishen. Veel mensen zullen gedacht hebben dat het voor mij moeilijk zou zijn om over de tegenslag in Donington heen te komen, maar ik weet wat mijn taak is. Ik moet mij op 18 races in het jaar richten en niet al mijn hoop op één race vestigen en wanhopig worden wanneer die race niet goed gaat. Ik ben er nog niet, maar ik weet zeker dat mijn tijd zal komen. Is het niet in het komende weekend, dan is het slechts een kwestie van tijd.
Na elke race, komt er weer een ander weekend, met een andere race. Ik ben er klaar voor, dus laat maar komen!
