De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Deze keer gaat het over Marc Marquez en blessures bij andere grote kampioenen in de koningsklasse.
Marc Marquez pakte eind 2019 op overtuigende wijze zijn zesde MotoGP titel. Begin 2020 ging het fout voor Marquez bij een zware crash in Jerez waarbij hij zijn bovenarm brak. Een week later zat Marquez alweer op de motor, iets wat achteraf een verkeerde keuze bleek te zjin. Ondanks drie operaties aan zijn bovenarm is Marquez in 2022 nog steeds niet de oude vertelde hij in Mugello, waardoor de Spanjaard opnieuw onder het mes gaat. Het bot van de bovenarm is gedraaid aan elkaar gegroeid, waardoor Marquez op de motor zich nog niet zo kon bewegen als hij graag zou willen. De Repsol Honda coureur laat het seizoen 2022 schieten in een poging om 2023 weer op zijn oude niveau terug te keren. Of dat gaat lukken is de grote vraag, maar ik wens hem een zeer voorspoedig herstel, want een talent en kampioen als Marquez is goed voor de sport om erbij te hebben.
Marquez is zeker nog niet gestopt, maar in deze Finishpraat wil ik stil staan bij grote kampioenen die (mede) door een blessure niet meer terugkwamen op hun oude niveau of zelfs gelijk moesten stoppen. Binnen het Repsol Honda Team – waar Marquez nu nog voor uitkomt – stopte Mick Doohan (zie foto) na vijf wereldtitels op rij vanwege een blessure. De Australiër kwam nadat hij in 1992 bijna zijn been was verloren sterk terug en was vanaf 1994 oppermachtig in de 500cc. In 1999 zorgde een pittige crash tijdens de trainingen in Jerez voor het einde van zijn carrière. Jorge Lorenzo en Casey Stoner reden hun laatste MotoGP race ook bij het Repsol Honda Team. Stoner stopte omdat hij zelf niet meer kon genieten van de sport en omdat hij chronische vermoeidheidsklachten had opgelopen. Stoner stond in zijn laatste MotoGP race in Valencia nog op het podium. Bij Lorenzo was dat compleet anders. Zijn laatste seizoen bij Repsol Honda verliep al zeer teleurstellend en werd dramatisch nadat hij in Assen een rugwervel brak. De Spanjaard scoorde in zijn laatste MotoGP seizoen geen enkele top-tien klassering. Lorenzo en Stoner zijn samen wel goed voor maar liefst vijf MotoGP wereldtitels.
Een andere coureur die met Honda zijn wereldtitels behaalde en ook vanwege blessures niet meer op zijn oude niveau kwam was Freddie Spencer. De Amerikaan presteerde het om 1985 zowel wereldkampioen in de 500cc als 250cc te worden. Spencer is daarmee niet de laatste coureur die een dubbele wereldtitel in een Grand Prix seizoen scoorde, want die eer is voor Jorge Martinez met zijn 80cc en 125cc kampioenschap in 1988. Maar de dubbele wereldtitel van Spencer zorgde wel mede voor het einde van zijn succesvolle carrière. Het zware kampioenschap in twee raceklassen eiste zijn tol aan het einde van 1985, waardoor hij een jaar later praktisch niet meer in actie kwam. Spencer was in 1986 nog maar 24 jaar oud, maar vele – voornamelijk pols – blessures zorgden er ondanks diverse comebacks voor dat Spencer nooit meer een race zou winnen en ondanks zijn talent een zeer korte carrière kende. Ook is het verhaal van Wayne Rainey bekend, die na drie jaar wereldtitels op rij in 1993 op weg was naar misschien wel zijn vierde kampioenschap, toen hij bij een crash in Misano tot zijn middel verlamd raakte. Twee later zou zijn rivaal Kevin Schwantz stoppen na ook vrij veel blessures in de slotfase van zijn carrière. Een ander bekend verhaal is van Franco Uncini, die in 1983 – vanwege zijn wereldtitel in 1982 – reed met nummer 1 op zijn Suzuki, toen hij bij uitkomen van de Bedeldijk crashte en vervolgens aan zijn hoofd geraakt werd door Wayne Gardner. Uncini zou na zijn zware blessure nog wel weer racen, maar nooit meer in de buurt van zijn oude niveau komen.
Maar het kan ook anders zoals Kenny Roberts (Senior) liet zien doordat hij met een zege zijn carrière afsloot. Roberts werd in 1978 de eerste Amerikaanse wereldkampioen in de wegrace. Ook in 1979 en 1980 werd de Yamaha-coureur kampioen. In 1983 was de toen 32-jarige Roberts bezig aan zijn laatste seizoen en streed hij met zijn veel jongere (21 jaar) landgenoot Spencer voor de wereldtitel. Roberts pakte de wereldtitel net niet, maar won wel zijn allerlaatste Grand Prix in Imola. Een afscheid die grote kampioenen eigenlijk verdienen, al kon Roberts er toen minder van genieten omdat hij op dat moment net de 500cc wereldtitel had verloren. Ook Valentino Rossi – zevenvoudig kampioen in de koningsklasse – kende vorig jaar een mooi afscheid, al kon hij in de slotfase van zijn carrière niet meer strijden voor de overwinning. Na een prachtig slotweekend in Valencia wist Rossi in zijn allerlaatste MotoGP race nog wel als tiende te finishen. Ik had de eer om de bijzondere uitloopronde en binnenkomst in de pits van deze smaakmaker van de sport van relatief dichtbij te mogen meemaken, iets wat veel indruk heeft gemaakt. Hoe groot Rossi voor de sport is zagen we afgelopen weekend in Mugello, waar het qua bezoekersaantallen enorm veel minder was dan in de tijden dat de beroemde nummer 46 daar nog in actie kwam.
Tot volgende week,
Asse Klein
Racesport.nl Supporter
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen en daarnaast ook nog eens regelmatig kans maken op fantastische prijzen?
Word dan nu Racesport.nl supporter. Meer info: www.racesport.nl/supporter
