De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In deze Finishpraat gaat over de gunfactor van rijders met een link naar het spannende WK Superbike kampioenschap.
Ik ben blij dat ik niet van één rijder een echte fan ben. Als mensen aan mij vragen: “Voor wie ben jij?” Dan zeg ik: “Ik ben fan van de sport en kan eigenlijk voor alle rijders wel juichen, want het zijn allemaal helden als je dit kan met een motor.” En zo voel het voor mij ook echt. Toen ik klein was dat wel anders. Toen zocht ik naar iemand waar ik voor kon juichen en die ik tof vond. Zo was ik in de WK Superbike voor Frankie Chili. De rijstijl en het – soms iets te – enthousiaste karakter van de Italiaan sprak mij aan. En dat Chili altijd goed was op Assen kwam natuurlijk goed uit. In die tijd kwam Valentino Rossi ook opzetten in de 125cc. Zijn manier van presenteren, juichen en racen was anders, hij had de gunfactor. Ook bij mij.
Toen ik ouder werd had ik niet echt één rijder waar ik voor was. Ik was al snel voor de underdog van het moment, omdat ik graag wilde dat het een spannende en sensationele race werd. Dat is eigenlijk nog steeds zo. Wanneer een rijder praktisch alles won, vond ik het al snel niet meer leuk. Zo tof als ik het begin van de carrière van Rossi vond, hoe minder leuk begon ik het te vinden toen hij in het begin van de MotoGP tijdperk praktisch alles won. Dat had niks met “The Doctor” te maken, maar puur dat ik de races niet leuk vond. Datzelfde had ik daarvoor in de 500cc met Mick Doohan. Ik had liever dat er meer afwisseling was. Toen Rossi later meer in de underdog rol kwam te zitten heb ik heel erg genoten van zijn zeges. Zijn laatste tijdens de TT van 2017 zal ik niet snel vergeten. Ook voor Marc Marquez had ik hetzelfde. Ik zag liever meer concurrentie voor hem. Nu de Spanjaard in deze situatie zit hoop ik heel erg dat hij terugkomt en ik zou het een enorme stunt van hem vinden als hij na al zijn blessureleed weer kon winnen. Eigenlijk waren zijn zeges van vorig jaar – gezien de omstandigheden – al uniek. Al moet Marquez er denk ik ook voor waker dat hij zijn arm nog langer mee moet dan een paar MotoGP seizoenen.
Bij de WK Superbike heb ik dat hetzelfde. Bij Ten Kate Racing vond ik het geweldig als Jonathan Rea won. Eenmaal bij Kawasaki (2015) vond ik het heel tof dat hij zijn verdiende wereldtitel kon behalen, maar dat hij zes jaar op rij met zoveel overmacht wist te winnen, was voor mijn kijkplezier teveel van het goede. Mega knap natuurlijk, datzelfde gold uiteraard voor de titels en zeges van Rossi en Marquez, die ik eerder benoemde. Maar hierdoor verloor ik wel de gunfactoor voor Rea – en dat had niks met hemzelf te maken-, want ik zag graag dat hij echte concurrentie kreeg en verslagen werd. Ik vond het dus voor de sport mooi dat vorig jaar Toprak Razgatlioglu de wereldtitel won.
Maar het grappige was dat vorig jaar – en ook dit jaar – de gunfactor voor Rea bij mij snel weer is terug gekeerd. Ik vind het echt bewonderenswaardig dat je na zes titels op rij in combinatie met de leeftijd van 35 jaar nog steeds zo hongerig bent. En ook bereid om waar nodig je manier van rijden aan te passen. Want Rea is zeker agressiever gaan inhalen sinds hij het met Toprak aan de stok heeft. De Kawasaki-coureur moet er harder voor strijden dan ooit, maar die uitdaging gaat hij volledig aan. Die onstilbare honger naar meer zeges, doorzettingsvermogen en de bereidheid om je rijstijl aan te passen op ‘oudere’ leeftijd hebben veel vergelijkingen met de carrière van Rossi. De Italiaan lukte het niet meer om na 2009 zijn gedroomde tiende wereldtitel te behalen. Rea gaat net als Rossi lang door, want hij heeft een contract tot eind 2024 (Rea is dan 37 jaar) bij Kawasaki. Voor wie de WK Superbike weinig volgt: het is echt de moeite waard om te gaan kijken! De strijd is in 2022 mooier dan ooit, waarbij Alvaro Bautista, Toprak en Rea – op drie verschillende merken – enorm aan elkaar gewaagd zijn. Afgelopen weekend in Most leverde dat ook weer fantastische races op, waarbij Rea drie keer niet wist te winnen. Maar je kon niet zeggen dat de Noord-Ier er niet alles aan gedaan heeft! Maar datzelfde kan je zeggen over Toprak en Bautista. Wat gingen ze tekeer, geweldig om te zien. Wie moet er volgens jou kampioen worden? Als je het aan mij vraagt: zoals eerder aangegeven ben ik geen fan van één rijder, maar van de sport. Als het spannend blijft tot het einde ben ik tevreden. Bautista is ook een rijder die zich op oudere leeftijd maar blijft ontwikkelen en het talent van Toprak mogen we hopelijk nog heel lang van genieten. Maar gezien alles wat ik eerder in deze Finishpraat heb aangeven, zou ik het van Rea wel een ongekende prestatie vinden als het hem in deze situatie lukt om de wereldtitel terug te veroveren. Bij mij heeft hij de gunfactor terug.
Tot volgende week,
Asse Klein
Racesport.nl Supporter
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen en daarnaast ook nog eens regelmatig kans maken op fantastische prijzen?
Word dan nu Racesport.nl supporter. Meer info: www.racesport.nl/supporter
