De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Deze editie gaat over de documentaire Hitting the Apex.
Onlangs had ik avonds de kinderen op bed, mijn vrouw was een avondje de deur uit en het was slecht weer. Ik ging een beetje speuren op Netflix en kwam de documentaire “Hitting the Apex” tegen. Deze MotoGP documentaire uit 2015 had ik al wel een peer ker gezien, maar ik vond het een mooi moment om er nog eens voor te gaan zitten. De documentaire is door Brad Pitt ingesproken met geweldige termen waardoor je helemaal in het motorsportgevoel komt. Hitting the Apex gaat over zes hoofdrolspelers: Casey Stoner, Jorge Lorenzo, Dani Pedrosa, Marco Simoncelli, Marc Marquez en natuurlijk Valentino Rossi. “De gladiatoren van de motorsport” zoals Brad Pitt hen terecht noemde. In die tijd tussen 2010 en 2013 – waarin de documentaire zich grotendeels afspeelt – waren er ook nog een aantal rijders die qua niveau ver boven de rest van het veld uitstaken. Dat had deels te maken met het verschil in motoren, maar ook dat in die tijd een aantal absolute natuurtalenten op de grid stonden. Wanneer men in deze tijd Hitting the Apex had moeten maken was het veel lastiger geweest om zes hoofdrolspelers te kiezen. Aangezien tegenwoordig de onderlinge verschillen zo enorm klein zijn geworden.
Bij alle zes de hoofdrolspelers is het verhaal bijzonder en uniek. Je ziet in de documentaire de successen van Rossi, maar tijdens het maken van de documentaire zit hij grotendeels in de moeilijkste fase van zijn carrière bij Ducati. De Italiaanse fabrikant zat in een diep dal na de successen met Stoner. Maar ook kom de passie van de mensen in zijn woonplaats Tavullia voorbij. In 2013 konden na 2,5 jaar weer de kerkklokken worden geluid toen Rossi de TT Assen won. Want bij iedere zege van Rossi gingen de kerkklokken aan. In totaal 115 keer. En bij iedere van zijn in totaal negen wereldtitels zullen de kerkklokken wel de hele dag of week geluid hebben gemaakt. 😉 Bij Stoner gaat het over zijn natuurtalent. De Australiër werd wereldkampioen met Ducati terwijl praktisch niemand anders daar echt hard mee kon gaan. Toen Stoner naar Repsol Honda vertrok was hij in zijn eerste jaar (2011) oppermachtig. Een jaar later stopte hij op slechts 27-jarige leeftijd. Stoner was een coureur die beter gepast zou hebben in jaren 70 of 80 toen er minder (media)druk op de rijders stond. Stoner werd ‘slechts’ twee keer MotoGP wereldkampioen. Want gezien zijn enorme talent hadden er nog best wat bij kunnen komen. Ook zien we in de documentaire de pech van Pedrosa. De kleine Spanjaard streed in de tijd van de documentaire telkens voor het wereldkampioenschap, maar veel blessures en ongelukkige crashes zorgden ervoor dat hij nooit tot de laatste wedstrijddag kon meedoen voor de MotoGP titel.
Bij Lorenzo is het moment te zien in Assen (2013) dat hij na een crash met een sleutelbeenbreuk op donderdag gewoon zaterdagmiddag aan de start stond en nog vijfde werd. Een race later op de Sachsenring crashte Lorenzo opnieuw op zijn geblesseerde schouder en waren zijn titelkansen voorbij. Ook is in de documentaire de ‘robot rijwijze’ van Lorenzo te zien. De Spanjaard kon als een robot – zo constant – zijn races rijden. Lorenzo in die vorm was bijna onverslaanbaar. En dan is er natuurlijk nog de geniale en onstuimige Marc Marquez. Wanneer je de documentaire kijkt dan denk ik gelijk: die is qua rijden nog geen spat verandert. In de 125cc en zeker in de Moto2 kreeg Marquez nog wel eens een waarschuwing of een straf. Zoals in Moto2 race eind 2012 in Valencia toen hij na het raken van Simone Corsi in de trainingen als laatste moest starten. Daar kwam ook meteen het geniale van Marquez bovendrijven. Van de laatste startplek won hij de race. In 2013 pakte Marquez meteen de titel in de MotoGP. En dat met rijders als Rossi, Lorenzo en Pedrosa in de baan; een ongekende prestatie! Hij was de eerste rookie in de koningsklasse (500cc/MotoGP) die sinds 1978 wereldkampioen werd. Die eer ging toen naar Kenny Roberts. Roberts (senior) was toen al 26 jaar terwijl Marquez nog maar 20 jaar oud was.
Maar wat het meest bijblijft van Hitting the Apex is Marco Simoncelli. In de documentaire is te zien hoe de Italiaan van een onstuimige coureur transformeerde naar een topper in de MotoGP. In zijn beginperiode in de MotoGP was Simoncelli al snel geliefd onder een groot deel van de fans, maar zeker niet bij de fans van zijn – voornamelijk Spaanse – concurrenten. Simoncelli was regelmatig erg wild en dat vonden rijders als Lorenzo en Pedrosa af en toe zeer lastig. De Spanjaarden spraken zich daar ook regelmatig over uit. Toen de nummer 58 in aanraking kwam met Pedrosa in Le Mans en de Spanjaard zich daarbij blesseerde, was Simoncelli zelfs bewaking nodig om een aantal weken later in Catalunya op het circuit te komen. Het zegt veel over het karakter van Simoncelli dat hij zijn Honda vervolgens daar gewoon op pole position zette. Net voor het tragische ongeluk leek Simoncelli meer rust te vinden in zijn rijden. Hij eindigde op het podium in Brno en Phillip Island (een race voor Maleisië), en scoorde meerdere vierde plaatsen. Tijdens het tragische ongeluk in Maleisië was het ongekende doorzettingsvermogen van Simoncelli zichtbaar. Hij wilde niet opgeven en bleef aan zijn motor hangen terwijl hij eigenlijk al gecrasht was. Dit zorgde voor het tragische ongeval. Het is en blijft een verschrikkelijk moment. De hele motorsportwereld was enorm aangeslagen. En nog steeds als je ruim tien jaar later Hitting the Apex zit te kijken komt het vreselijke gevoel dat iedere motorsportfan had op 23 oktober 2011 weer terug. Marco Simoncelli werd slechts 24 jaar. Het enige wat we kunnen doen is de unieke coureur Marco Simoncelli blijven herinneren zoals hij was. En dat gebeurt gelukkig nog steeds volop op de circuits.
Hitting the Apex; zeker een aanrader om nog eens te kijken wanneer je een avondje rustig op de bank zit.
Tot volgende week,
Asse Klein
Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen
Facebook | Instagram | Twitter | Threads | YouTube
Vrijwillige bijdrage
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, bent u tevreden met het door ons gebrachte gratis te lezen motorsportnieuws en wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen?
Dat kan d.m.v. een vrijwillige bijdrage via de betaallink vrijwillige bijdrage Racesport.nl of door een bijdrage over te maken naar het volgende bankrekening nummer:
NL31 BUNQ 2035 9539 44 t.n.v. ES Event & Sports Promoter, onder vermelding van ‘vrijwillige bijdrage Racesport.nl’
Op maandagochtend de wekelijkse Racesport.nl nieuwsbrief ontvangen? Uw e-mailadres invullen en op de ‘inschrijven’ button klikken is voldoende.
