Bryan Schouten wist zondag als vierde te eindigen in de Moto3 wedstrijd in Albacete. De Nederlander wist hiermee indruk te maken in het zeer sterk bezette CEV, het prestigieuze Spaans Open wegrace kampioenschap. In onderstaand verslag het verhaal van Schouten over zijn weekend in Albacete.
Na een lange zomerstop was het eindelijk zover. De vijfde race van het seizoen in Albacete. Het begin van een drukke maand september met veel races die gaan volgen.<br /> <br /> Donderdag zijn we aangekomen op het circuit en hebben we de pitbox opgebouwd. Daarna vroeg gaan slapen om klaar te zijn voor de vrije training op vrijdag.<br /> <br /> Ik was in groep B geloot. De groepen zijn zo groot dat ze daarom in twee delen gesplitst worden. De motor voelde goed aan en ik wist mijn rempunten nog van de vorige races. Dus al snel was het ritme gevonden en kon ik mij verbeteren. De tijden waren constant en we stonden bij de eerste vijf. “Nog gekke dingen?” was de vraag van Jarno. “Nee, tot nu toe niet. Het voelt vertrouwd en stabiel, eerst nog wat harder gaan rijden voor we aan de fiets gaan werken denk ik.” Was mijn antwoord. <br /> <br /> ’s Middags was de tweede training. Ik kon mijn tijd al snel verbeteren en reed een nieuw pr. Ondertussen waren mijn rondetijden opgevallen. “Oh leuk, willen weer een aantal aanpikken voor een snel rondje. Ik heb mijn tijd al, dus ik ga de pit maar in”. Dus ik toerde de laatste sector door en reed naar binnen. Keek naar rechts en zag die jongen met zijn hoofd schudden. “Wat een maf, eerst de snelle jongens zoeken, dan zijn ronde daarna nog eens verprutsen (kwam ook langzaam de laatste bocht uit) en dan nog nee schudden naar mij.” Was mijn gedachte.<br /> <br /> <p>“Ik heb wat problemen met de voorkant. Voelt wat onrustig wat mij in het gevoel wat hindert”. Was mijn verhaal naar Jarno en Manfred. “Voor het gevoel te weinig druk”. Jarno veranderde iets aan de motor en ik ging weer naar buiten. Het voelde meteen beter al moest ik er iets aan wennen. Zitpositie iets verandert en knallen. Dat pakte beter uit en twee problemen waren opgelost. Ik was bij de andere jongens uit de buurt en ik reed nog wat sneller. Een goede dag waarmee we bij de snelste stonden.</p> <br /> Zaterdagmorgen was de eerste kwalificatie. “Lekker rijden, ritme pakken en dan kom je binnen, misschien iets veranderen en dan de laatste minuten knallen”. Was de boodschap van Jarno. Eenmaal op de baan had ik niemand voor me en achter me. De snelste man Migno (groep A) reed 33.6. “1 rondje van Migno is 33,6. De rest 34,5 zo te zien. Doel is dus 33’ers constant”. Met die instelling ging ik de baan op en de vierde ronde was 34.1. Ik kwam over start finish: L2, P1, +0,7.<br /> Oeps, dan is het ritme zeker goed! dacht ik. <br /> <br /> Eenmaal in de pitstraat kwam er een nieuwe band voor de laatste stint. “33’ers wil ik zien Bryan!” Zei ik tegen mijzelf toen ik op de motor stapte. 8 minuten te gaan. Gas! “34,4… 34,2… 33,9! Yes, nog 50 seconde, 1 rondje knallen nog. Rempunt bocht 1 iets later, goed! Gas openen, doorschakelen, bocht 3 insturen… aaahhhhh! Hou vast!!!” Te laat. Oef… die schuiver was best hard. Opstaan ging even niet, omdat de motor over mijn been gereden was. “Ésta Bién?” Vroeg de baancommissaris. “uno momento.” Was daarop mijn antwoord. Het gevoel was al snel terug en ik liep weg. Eenmaal in de box stond ik wel P1. Dat kon P2 voor de race betekenen. Toch positief…<br /> Kwalificatie 2 begon en ik stond op. “Stop, stop, doe maar uit, het regent.” Zei Manfred. Dat is een goed begin. Die tijden worden niet meer verbeterd. Eenmaal toen het weer droog was toch de baan op. “wat een gedoe zeg! Geen grip en gevoel aan de voorkant van de fiets. Constante tijden van 1,5 seconden boven mijn ritme. Wat is hier aan de hand??? <br /> <br /> Eenmaal in de box het verhaal uitgelegd. Ik begon te twijfelen. Zou die crash mijn vertrouwen iets aangetast hebben? Nee, want ik wilde wel harder maar die voorkant wil niet. Iets was er mis, maar wat?<br /> <br /> Zondagmorgen warm-up. Ik was klaar voor de aanval. Eerste doorkomst 35.4. Mwah, begint niet slecht. Alle rondes erna… 35.4 en weer wilde de voorkant van de fiets niet. Ik kwam wat pissig van de motor af, zette mijn helm op tafel: “Er is geen grip aan de voorkant. Gistermorgen ging alles prima! Bij een hobbel gaf die band nog steeds grip, nu is het maar afwachten of ie nog grip geeft. Zelfs de rand van de band op het dode punt (gas los en geen rem) is onzeker! Wat moet ik hier dan mee?” Ik reageerde het af op Jarno, die kalm bleef en net zo baalde als ik. Eerst maar eten en dan zie ik wel. <br /> <br /> Even later kwam ik terug. “We hebben een nieuw setje, zelfde als gister morgen met de kwalificatie. Om nu nog te gaan veranderen heeft geen zin. Kijk maar hoe het gaat, komt wel goed.” Was het antwoord van Jarno. “Dan komt het goed en gaan we knallen”. Was mijn antwoord.<br /> <p> </p> <div><br /> </div>
Eerste keer op de eerste rij is wel mooi hoor. Toen ik daar stond met wat interviews, mensen die bij je komen staan en dan foto laten maken door iemand anders, is wel apart. Ik wist wat ik moest doen. <br /> <br /> Toen het licht uit ging bij de start kwam ik goed weg. Eenmaal 40 meter verder viel de motor onder het vermogensgebied en zakte ik terug. “Niet weer!” Bah! “Staan we er goed bij lukt het weer niet. Weer 1 voorbij, oh en nog een. Insturen, Maria Herrera voorbij, lekker dan. Maar ik ga niet verliezen van een meisje en ook geen twaalfdeworden”. Na wat geworstel en inhalen kwam ik aan op p6, achter Rinaldi. Die remde vrij laat en gaf aan dat ie het gat kon dichten naar de voorste 4. Dat kon hij niet en ik viel aan. “Doe dat nou niet lompe boer, ik ben sneller, ga niet op haren en snaren counteren, dat heeft toch geen zin idioot!” schreeuwde ik. Niet dat het hielp maar moest het toch even kwijt. Ook Remy Gardner kwam er weer voorbij. Die pakte 5 rondes voor het eind ook Rinaldi en ging wijd, nam Rinaldi mee en dat was mijn kans. “Nu heb ik ze eindelijk, gas!” 2 seconden zijn wel dicht te rijden. Dacht ik en ik begon aan de uitdaging. Na 3 rondes was het gat naar Migno gedicht. De laatste ronde ging ik er voorbij en verremde me in bocht 4! “Nee, nee, nee! Niet weer in de laatste fase”. Met wat gedachtes die snel omgezet werden in positieve kracht zette ik de aanval in op de voorste 3. Dat gaatje was gedicht en ik moest voor de laatste bocht wat proberen. “hard eruit, gas, gas, gas, schakelen. Jammer, dat is P4 en 0,1 te kort op de winst. Balen. <p><br /> </p> <p>Wel de leiding in het kampioenschap overgenomen maar ze komen dichterbij. We hebben hard gewerkt met het hele team en wil Jarno en Manfred bedanken voor hun harde werk.<br /> <br /> Nu een weekendje rust en dan richting de tripple Navarra (CEV), Aragon (GP) en Albacete (EK). We gaan ervoor!<br /> <br /> <br /> Bryan.</p> <p> </p> <p><br /> </p> <p> </p> <p><br /> </p> <p> </p> <p style="font-family: arial; margin: 0px; padding: 0px; line-height: 16px;">De vernieuwde Racesport.nl nieuwsbrief ontvangen?<strong style="font-style: italic;"> </strong><em><a href="http://racesport.us6.list-manage.com/subscribe?u=d2cab6cc424ca501e5120feda&id=2fe6def47d" style="text-decoration: underline; color: #000000; font-weight: normal; margin: 0px; padding: 0px;"></a></em><strong style="font-style: italic;"> </strong><a href="http://racesport.us6.list-manage.com/subscribe?u=d2cab6cc424ca501e5120feda&id=2fe6def47d" style="font-style: italic; text-decoration: underline; margin: 0px; padding: 0px;" title="Meld je hier aan"><strong><span style="color: #7030a0;">Meld je hier aan »</span></strong></a></p> <p> </p> <p> </p> <p> </p> <p> </p> <p> </p> <p><br /> </p> <p> <div class="fb-comments" data-href="https://www.racesport.nl/OVERIG/SpaansOpen/bryan-schouten-over-zijn-cev-weekend-in-albacete/tabid/104/iNews_ID/33108/Default.aspx" data-width="468" data-num-posts="100"></div> </p>
