Midden jaren Õ50 was de 350cc klasse het domein van de renstal van Moto Guzzi. Fergus Anderson, Bill Lomas en Keith Campbell haalden in de jaren 1953 tot en met 1957 achtereenvolgens vijf titels bij de 350ccÕs binnen aan boord van deze Italiaanse ncilinder-machine.
Foto: Bill Lomas probeert zo goed mogelijk weg te duiken achter de enorme kuip van zijn Moto Guzzi.
De renstal van Moto Guzzi is reeds direct vanaf het begin van het wereldkampioenschap in 1949 in meerdere klassen vertegenwoordigd. In dat eerste jaar leidt dat meteen tot een wereldtitel voor Bruno Ruffo in de 250cc klasse. Deze prestatie weet deze zelfde Ruffo in 1951 te herhalen. Een jaar later is het vervolgens Enrico Lorenzetti, die de derde titel pakt voor Moto Guzzi bij de kwartliters.
Ook in de 350- en de 500cc klasse kunnen we van 1949 tot en met 1952 de Moto Guzzi een aantal keren terugvinden in de eindstand voor het wereldkampioenschap. Tot een wereldtitel bij n van deze twee categorien is het dan echter nog niet gekomen. Voor de 350ccÕs komt daar vanaf 1953 dus verandering in.
1953:
In 1953 zijn het Fergus Anderson en Enrico Lorenzetti, die de belangen moeten behartigen voor Moto Guzzi in de 350cc klasse. Dat doen de Brit en de Italiaan met verve.
De eerste GP op het eiland Man wordt nog gewonnen door de Norton van Ray Amm, maar daarna zijn het de Guzzi-coureurs, die er met de overwinningen vandoor gaan. Lorenzetti wint de Dutch TT en vervolgens is het Anderson, die zegeviert in Belgi en in Frankrijk. In Ierland worden er door de toppers geen punten bij elkaar gereden (nadat ook al besloten was om de race in Duitsland op het circuit van Schotten niet mee te laten tellen voor het WK bij de twee zwaardere klassen, na een verzoek van enige teams tot annulering van deze race vanwege de gevaarlijke situatie aldaar), maar tijdens de twee laatste races staan de GuzziÕs weer bovenaan. Anderson pakt zijn derde zege van het seizoen bij de 350ccÕs door als eerste over de streep te gaan in Zwitserland, terwijl Lorenzetti de laatste race van het seizoen in Itali op zijn naam weet te schrijven.
Het is Anderson die dat jaar dankzij zijn constante presteren de titel uiteindelijk heeft weten zeker te stellen, terwijl Lorenzetti kort achter hem tweede wordt in de eindstand. Op enige afstand volgt vervolgens een legertje Nortons. Datzelfde Norton had in 1951 en in 1952 de titel nog weten te grijpen in de 350cc klasse met Geoff Duke. Op een tiende plek in de eindstand vinden we overigens nog een derde Guzzi-coureur terug in de persoon van Duilio Agostini, die op zijn thuiscircuit Monza een knappe derde plek heeft weten te pakken, achter zijn stalgenoten Lorenzetti en Anderson.
Eindstand WK 350cc 1953:
1e Fergus Anderson (GBR) Moto Guzzi, 30 punten
2e Enrico Lorenzetti (ITA) Moto Guzzi, 26 punten
3e Ray Amm (RHO) Norton, 18 punten
4e Ken Kavanagh (AUS) Norton, 18 punten
5e Jack Brett (GBR) Norton, 12 punten
1954:
Het jaar daarop staat Anderson opnieuw, samen met Lorenzetti, aan het vertrek bij de 350ccÕs om zijn wereldtitel te verdedigen. Een derde Guzzi is dat seizoen in het bezit van Ken Kavanagh.
Gedurende de eerste drie GPÕs van het seizoen (in Frankrijk, in Groot Brittanni en in Ierland) worden er door de GuzziÕs nog geen punten in de wacht gesleept en gaat de zege respectievelijk naar Pierre Monneret (AJS), Rod Coleman (AJS) en Amm (Norton). Vanaf de GP van Belgi zijn het echter de nieuwe GuzziÕs, die het heft in handen nemen. Kavanagh wint op Spa Francorchamps, voor zijn teamgenoot Anderson. Het is deze zelfde Anderson die vervolgens de Dutch TT op zijn naam schrijft. In West-Duitsland gaat de overwinning opnieuw naar Amm, maar de drie laatste races van het seizoen in Zwitserland, in Itali en in Spanje gaan weer naar Anderson, die daarmee tevens zijn 350cc-titel op een zeer overtuigende manier prolongeert.
Kavanagh en Lorenzetti eindigen uiteindelijk op een vierde en een vijfde plek in de eindstand en op de zevende plaats dit keer, in deze zelfde stand, vinden we opnieuw Agostini terug, Duilio wel te verstaan. Een vijfde Moto Guzzi eindigt uiteindelijk nog op een 24e plaats in de persoon van Alano Montanari, die ook nog n puntje voor het WK heeft weten te scoren.
Eindstand WK 350cc 1954:
1e Fergus Anderson (GBR) Moto Guzzi, 38 punten
2e Ray Amm (RHO) Norton, 22 punten
3e Rod Coleman (NZL) AJS, 20 punten
4e Ken Kavanagh (AUS) Moto Guzzi, 18 punten
5e Enrico Lorenzetti (ITA) Moto Guzzi, 15 punten
1955:
Vanaf het seizoen 1955 is Anderson niet meer aanwezig in de GPÕs als actief coureur, maar wel als de nieuwe directeur van Moto Guzzi (hij zou een jaar later tijdens een race op het Belgische circuit van Floreffe, na gezwicht te zijn voor een aanbod van BMW om opnieuw te gaan racen, helaas dodelijk verongelukken). Deze zelfde renstal van Moto Guzzi slaagt er echter in Bill Lomas als vervanger voor de tweevoudig wereldkampioen aan te trekken bij de 350ccÕs. Ook Dickie Dale en Cecil Sandford versterken dat jaar de renstal van Moto Guzzi.
De eerste race van het seizoen wordt gewonnen door nog weer een andere Guzzi-rijder, namelijk door Agostini. Daarna is het echter drie keer Lomas, die op de hoogste trede van het podium mag gaan staan. Hij is zowel de sterkste in Groot Brittanni, in West-Duitsland als in Belgi. Vervolgens is het Kavanagh die de Dutch TT op zijn naam schrijft, maar in Ierland is de zege er opnieuw voor Lomas. Ook Dale wint dat jaar een race, want hij is de sterkste tijdens de laatste race van het seizoen in Itali.
Moto Guzzi heeft hiermee dat jaar dus duidelijk gedomineerd bij de 350ccÕs door geen enkele keer de overwinning uit handen te hebben gegeven. De titel is er voor Lomas, Dale wordt vice-wereldkampioen, Kavanagh eindigt op een vierde plek, Sandford wordt vijfde en op de zevende, de tiende en de twaalfde plek vinden we de drie laatste Guzzi-rijders Agostini, Roberto Colombo en Lorenzetti terug.
Eindstand WK 350cc 1955:
1e Bill Lomas (GBR) Moto Guzzi, 32 punten
2e Dickie Dale (GBR) Moto Guzzi, 18 punten
3e August Hobl (DUI) DKW, 17 punten
4e Ken Kavanagh (AUS) Moto Guzzi, 14 punten
5e Cecil Sandford (GBR) Moto Guzzi, 13 punten
1956:
Net als Anderson in 1954 al deed, probeert ook Lomas in 1956 zijn titel in de 350cc klasse te prolongeren met de Guzzi. Tevens vinden we dat jaar Dale en Kavanagh weer terug in de 350cc klasse aan boord van deze Italiaanse machine.
Het is Kavanagh die de eerste race van het seizoen op zijn naam schrijft door de TT op het eiland Man te winnen. Tijdens de tweede race, de Dutch TT op het circuit van Assen, is het Lomas die de sterkste is. In Belgi is het vervolgens de nieuwe ster binnen het team van MV Agusta, John Surtees, die met de overwinning aan de haal gaat. In West-Duitsland en in Ierland is het echter weer Lomas, die aan het langste eind trekt en tevens opnieuw wereldkampioen wordt, terwijl de laatste race van het seizoen wordt gewonnen door Libero Liberati aan boord van de Gilera.
Lomas prolongeert dus zijn titel. Dale, die gedurende het seizoen ook zijn punten bij elkaar heeft gesprokkeld, wordt gedeeld tweede in de stand, terwijl Kavanagh uiteindelijk niet verder komt dan een zesde plaats als eindklassering.
Eindstand WK 350cc 1956:
1e Bill Lomas (GBR) Moto Guzzi, 24 punten
2e August Hobl (DUI) DKW, 17 punten
2e Dickie Dale (GBR) Moto Guzzi, 17 punten
4e John Surtees (GBR) MV Agusta, 14 punten
5e Cecil Sandford (GBR) DKW, 13 punten
1957:
In 1957 vinden we bijna allemaal nieuwe mannen terug aan boord van de 350cc Moto GuzziÕs. Belangrijkste troef voor de Italiaanse renstal is dat jaar Keith Campbell, die de strijd voornamelijk aan zal moeten gaan met de twee GileraÕs van McIntyre en Liberati.
In West-Duitsland op de Hockenheimring is het Liberati, die de race wint en tijdens de tweede race, in Groot Brittanni, is het opnieuw Gilera dat zegeviert, dit keer met McIntyre. Vanaf de Dutch TT is het echter Campbell, die de lakens uitdeelt. Hij wint op de Drentse hei en vervolgens gaat hij ook met de overwinning aan de haal in Belgi en in Ierland. De laatste race in Itali wordt weer door McIntyre gewonnen, die echter samen met zijn teamgenoot Liberati uiteindelijk op respectievelijk een tweede en een derde plek eindigt
in de eindstand, want het is Campbell die de vijfde titel op rij voor Moto Guzzi bij de 350ccÕs heeft weten binnen te halen.
Andere Moto Guzzi-mannen dat jaar in de eindstand zijn Keith Bryen (4e), Giuseppe Colnago (6e), Alano Montanari (8e) en Adelmo Mandolini (14e).
Eindstand WK 350cc 1957:
1e Keith Campbell (AUS) Moto Guzzi, 30 punten
2e Bob McIntyre (GBR) Gilera, 22 punten
3e Libero Liberati (ITA) Gilera, 22 punten
4e Keith Bryen (AUS) Norton/Moto Guzzi, 12 punten
5e John Hartle (GBR) Norton, 11 punten
Vijf titels op rij dus voor Moto Guzzi; een prestatie van formaat. In de tussentijd waren er echter al moeilijkheden tussen de FIM en de diverse fabrikanten van race-machines ontstaan. Deze fabrikanten vonden het construeren en ontwikkelen van de speciale race-machines en het onderhouden van een renstal te kostbaar worden en veel teams, met name de Britse, wilden dan ook terug naar race-machines, die dichter bij de standaard-modellen zouden staan. De verschillende Italiaanse renstallen waren ondertussen de laatste jaren met zeer speciale vier-, zes- en achtcilinder-creaties aan de start verschenen, waarmee zij de Britten dus duidelijk hadden afgetroefd.
Moto Guzzi, Gilera en Mondial besluiten vervolgens om, tevens met het oog op de ook voor hen steeds hoger wordende kosten, zich met ingang van het seizoen 1958 niet meer bezig te houden met de wegracerij, waarmee zij zich officieel uit het wereldkampioenschap terugtrekken.
Daarmee komt er dus tevens een einde aan de successen van Moto Guzzi in de 350cc klasse. MV Agusta, dat wel actief blijft in de GPÕs, neemt in de jaren daarna de dominante rol van Moto Guzzi bij de 350ccÕs over.
Naast de vijf wereldtitels bij de 350ccÕs in de periode 1953-1957 was Moto Guzzi in die jaren overigens ook actief gebleven bij de kwartliters en de halveliters. Tot wereldtitels in deze klassen kwam het in die jaren echter niet, maar er werden ook hier wel een aantal overwinningen geboekt door diverse Guzzi-rijders. Opzienbarend daarbij was de Guzzi-achtcilinder, die vanaf 1956 werd ingezet in de 500cc klasse naast de gebruikelijke ncilinder-machines. Een GP-zege werd met deze opvallende verschijning echter nooit geboekt (het waren dus enkel en alleen de ncilinder-versies die hiervoor zorgden).
Het meest succesvol was Guzzi dus in de 350cc klasse, waar een vijftal jaren achter elkaar de concurrentie het nakijken had en waarbij tevens het podium na afloop van de race een aantal keer in zijn geheel door Guzzi-mannen werd ingenomen.
Erelijst van Moto Guzzi:
45 overwinningen
Tekst: Asse Klein, [email protected]
Bron foto: www.ozebook.com
